Μέρος 32ο
Το κλίμα που δημιουργήθηκε από τους εταίρους μας, συνεπεία της, για πρώτη φορά, διαπραγμάτευσης που έγινε και φυσικά θα εξακολουθήσει να γίνεται, δεν είναι και από τα καλύτερα. Ο Σόιμπλε έχει ξεσαλώσει κατά της χώρας μας και του υπουργού Οικονομικών που έκανε, ίσως για πρώτη φορά τη δουλειά του και έχει ξεσαλώσει ως ένας βασικός πυρήνας που πρέπει να διασφαλίσει τα γερμανικά (που κοντεύουν πλέον να ταυτιστούν με τα ευρωπαϊκά) συμφέροντα.
Ετσι, συνεπικουρούντων και άλλων “συμμάχων” του (Πορτογάλοι και Ισπανοί κυβερνώντες) αρχίζουν να βλέπουν ότι κινείται ο τάπητας κάτω από τα πόδια τους.
Πολλά ερωτηματικά γεννιούνται από τον αδυσώπητο πόλεμο που έχει εξαπολυθεί κατά της χώρας μας, που τόλμησε να διεκδικήσει τα αυτονόητα, που αποκτά σιγά – σιγά συνείδηση του ρόλου και της πραγματικότητας που διαμορφώνεται και δεν μπορούμε πλέον να παραβλέπουμε ποιοι είναι φίλοι μας και ποιοι είναι εχθροί μας.
Στα τελευταία πέντε χρόνια λοιπόν 4 – 5 χώρες χρεώνονται ασύστολα και υπέρμετρα, μπαίνουν βγαίνουν σε μνημόνια, μεγεθύνουν το τραπεζικό σύστημα των χωρών τους, ευχαριστιούνται που επιβιώνουν, αλλά κάνουν πως δεν βλέπουν οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις τους τον όλεθρο που έχουν σπείρει δίπλα τους και κυρίως στους περισσότερο ευάλωτους, από την άποψη του πλούτου, μάζες.
Ετσι και εμείς χρεωνόμαστε και μεγαλώνουμε το βάρος που κληροδοτούμε στα παιδιά μας, χωρίς ουσιαστικά να μπαίνει ένα γραμμάριο ουσίας στην οικονομία μας. Ισως ο τουρισμός και ο καλός Θεός μας να μας βοηθούν να επιβιώνουμε ακόμη, αλλά σκεφτήκαμε ποτέ τι σημαίνουν όλα όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια;
Αν αληθεύει αυτό που λένε οι αγορές ότι δεν μπορούμε να βρούμε χρήματα στην αγορά (το ελληνικό Δημόσιο δεν μπορεί), τότε τι μας χρεώνουν και αυξάνουν τα χρέη μας, χωρίς να βλέπουμε καμιά ένεση στην αγορά; Τι με νοιάζει εμένα ως επιχειρηματία, αν οι τράπεζες περνούν από τα στρες τεστ ή όχι; Ελαφρύνουν τη θέση μου; Οχι, μου παρέχουν τη ρευστότητα που θέλω; Οχι. Χρεώθηκα για χατίρι τους 50 δισ. €; Ναι! Τι άλλο πρέπει να περιμένω από αυτές τις εξελίξεις; Το οικοδόμημα που λέγεται Ευρώπη τρίζει και τρίζει υπέρ αναφανδόν της Γερμανίας. Ας παρακολουθήσουμε στο σημερινό μου σημείωμα τι θα γινόταν αν η Ελλάδα, η Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία και Ιταλία έφευγαν από το ευρώ.
Πρώτα όμως να δούμε τι σημαίνει που είμαστε στο ευρώ. Οχι για μας, αλλά για τους Γερμανούς. Η Γερμανία παράγει και εξάγει σε τιμές ανταγωνιστικές, αλλιώς δε θα εξήγαγε τίποτε! Η ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας στηρίζεται στην ανταγωνιστικότητα του νομίσματός μας, δηλαδή του ευρώ! Αν λοιπόν φύγουν τα μιάσματα που κρατούν και πιέζουν προς τα κάτω το ευρώ, το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα θα πάρει μια τέτοια ανηφόρα που την επαύριον οι γερμανικές εξαγωγές θα είναι πλέον όνειρο! Και τούτο γιατί η ανατίμηση του € θα είναι υπερδιπλάσια της σημερινής ισοτιμίας με το δολάριο [1€ = 2,5$].
Εμείς δεν πρέπει να ευχόμαστε την καταστροφή της Γερμανίας και ούτε αυτοί επιθυμούν την καταστροφή μας. Ας ελέγξουν τους μηχανισμούς τους και ας ακούσουν τι σωστά τους λέει η ελληνική κυβέρνηση, μιας και υπάρχει πλέον ελληνική κυβέρνηση!
Από το άλλο μέρος, το τραπεζικό σύστημα οδεύει από το ένα χτύπημα στο άλλο και γενικά δημιουργεί μια εικόνα που πολλοί απεύχονται [1] Με τίτλο «Η μείωση της κλίσης της καμπύλης αποδόσεων, μια απειλή για τις τράπεζες και τις ασφαλιστικές εταιρείες» η ηλεκτρονική ΕΞΠΡΕΣ του Βελγίου δημοσίευσε στις 24 Φεβρουαρίου 2015 ανάλυση για το τι σημαίνει να είναι το επιτόκιο σε χαμηλά επίπεδα για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέσω της πολυδιαφημισμένης «ποσοτικής χαλάρωσης» που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Ε.Κ.Τ.).
Μάλιστα η απειλή να ρίξει στην αγορά 60 δισ. € ανά μήνα μέχρι τον Σεπτέμβριο 2016 κινδυνεύει να ισοπεδώσει ακόμα και ολόκληρη την καμπύλη αποδόσεων.
Τα μεσοπρόθεσμα και τα μακροπρόθεσμα επιτόκια επίσης θα τείνουν στο μηδέν.
Ομως, το επιτόκιο είναι ένα ζωτικής σημασίας στοιχείο: το κόστος των μέτρων για χρήματα κινδύνου δημιουργεί ένα αβέβαιο μέλλον και είναι φυσιολογικό τα 10 χρόνια δανεισμού να είναι πιο ακριβά από 5 χρόνια και αυτά πιο ακριβά από τα 2 χρόνια. Τώρα θα είναι σχεδόν η ίδια.
Αυτή η μείωση της κλίσης της καμπύλης αποδόσεων είναι ένα πρόβλημα, μπορούμε να πούμε, υπαρξιακό για τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Οι τράπεζες έχουν στη λειτουργία τους τη συγκέντρωση αποταμιεύσεων και χορηγούν δάνεια σε επιχειρήσεις και ιδιώτες.
Αν, λοιπόν, οι αποδόσεις είναι μηδενικές καθίσταται δύσκολο για το τραπεζικό σύστημα να πληρώσει την εξοικονόμηση και τη χορήγηση δανείων σε επιχειρήσεις σε σημαντικά επίπεδα (κυρίως ότι οι μεγάλες εταιρείες μπορούν να δανειστούν στις αγορές με την έκδοση των δικών τους ομολόγων).
Το ίδιο ουσιαστικό αντικίνητρο ισχύει και για τις ασφαλιστικές εταιρείες, μέσω των ασφαλιστικών προϊόντων ζωής, που συγκεντρώνουν αποταμιεύσεις και στη συνέχεια τις επενδύουν σε κρατικά ομόλογα για πολύ και αποζημιώνουν τα άτομα με τόκους που καταβάλλονται (μείον την προμήθειά τους).
Η ίδια η έννοια της χρηματοπιστωτικής διαμεσολάβησης, όπως γίνεται κατανοητό για δεκαετίες, αμφισβητείται από τη μείωση της κλίσης της καμπύλης αποδόσεων.
Οσο η Ευρώπη εξακολουθεί να ζει σε περιβάλλον με μηδενικό επιτόκιο, έχει να αντιμετωπίσει αρκετές αποτυχίες με πρώτο και καλύτερο τομέα τον τομέα ασφαλειών ζωής.
Οταν η καμπύλη αποδόσεων ισοπεδώνει την ελπίδα να αναβιώσει η πίστωση, μειώνεται και ο ρόλος διαμεσολάβησης των τραπεζών και των ασφαλιστικών εταιρειών, που χάνουν μεγάλο μέρος της σημασίας από το εύκολο χρήμα.
Ο μόνος κερδισμένος είναι το κράτος που εκμεταλλεύεται πλήρως αυτήν την κατάσταση και δανείζεται σε γελοίες τιμές και να χρηματοδοτήσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού και σχεδόν αβίαστα. Φαίνεται μάλιστα ότι δημοσιεύτηκε από την Ε.Κ.Τ. ο πραγματικός σκοπός του μέτρου που προαναφέραμε και είναι να αποφευχθεί η διάλυση του ευρώ λόγω του υπερβολικού δημόσιου χρέους των ευρωπαϊκών χωρών.
