Στην ευρύτατη ανασκόπηση που προβαίνουμε με τα σημειώματά μας αυτά, ο στόχος μας είναι να επισημάνουμε τα αναγκαία εκείνα εργαλεία που θα δώσουν ώθηση στην οικονομία μας, προκειμένου να βγει η χώρα από τα αδιέξοδα που έχουν δημιουργηθεί τόσο από εμάς τους ίδιους, όσο και από τους εταίρους μας.
Σημειώνεται ότι οι «εχθροί» μας δεν έχουν συμβάλλει στη σημερινή κατάντια μας ούτε κατ ελάχιστον. Ας δούμε λοιπόν σήμερα ειδικότερα σημεία για την εξέλιξη της ελληνικής συμμετοχής στην ΕΕ, την ΟΝΕ και στο κοινό νόμισμα, που υπενθυμίζω, για όσους ενέκριναν να μπουν κάτω από την ομπρέλα του κοινού νομίσματος, αυτό σήμαινε ταυτόχρονη απώλεια των εργαλείων εθνικής νομισματικής πολιτικής (κυρίως έκδοση νέων τραπεζογραμματίων) Στη διεθνή πρακτική η νομισματική ένωση είναι επιτυχημένη αν ισχύουν οι 8 προϋποθέσεις που θα αναλύσουμε στη συνέχεια, για να τοποθετήσουμε και τη χώρα μας σε σχέση με τα σημεία αυτά: Δηλαδή, η επιτυχημένη συμμετοχή σε μια νομισματική ένωση υποδηλώνει ότι τα οφέλη είναι περισσότερα από το «κόστος» που χάνει μη μπορώντας να εκδίδει νέα τραπεζογραμμάτια. Σύμφωνα με την έκδοση της «ΗΜΕΡΗΣΙΑΣ» για «το τέλος του ευρώ» του κ. Οβερτβέλντ οι 8 προϋποθέσεις είναι οι ακόλουθες: 1. Κινητικότητα των συντελεστών παραγωγής. 2. Ευελιξία τιμών και μισθών, που μεταξύ άλλων αποτρέπει και την ανεργία. 3. Παρόμοιος πληθωρισμός στις χώρες της νομισματικής ένωσης. 4. Ο βαθμός στον οποίο είναι ανοικτή μια οικονομία, που υποδηλώνει ότι οι πιο ανοικτές οικονομίες έχουν μικρότερα μειονεκτήματα από την προσχώρησή τους στη νομισματική Ένωση. 5. Βαθμός διαφοροποίησης των επιμέρους οικονομιών 6. Χρηματοπιστωτική ενοποίηση 7. Δημοσιονομική ενοποίηση 8. Πολιτική ενοποίηση Οι 8 αυτές προϋποθέσεις, αν ίσχυαν λίγο-πολύ σε όλες τις χώρες που συμμετέχουν στο ευρώ τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα από ότι είναι τώρα… Δεν απαιτείται ιδιαίτερη λογική για να συμπεράνει κανείς, με βάση τα όσα στοιχεία έχουμε στη διάθεσή μας ότι και οι 8 αυτές προϋποθέσεις δε λειτούργησαν ποτέ είτε στο σύνολό τους, είτε σε μέρος τους, είτε για όλες, είτε για μερικές χώρες μέλη της ευρωζώνης. Χτυπητό παράδειγμα είναι οι δυο πρώτες για την ελληνική οικονομία. Η κινητικότητα των συντελεστών παραγωγής είναι ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο, όπου συχνότερα ακούμε ότι φταίει ο παράγων γλώσσα και μερικές φορές ξεμπροστιάζουμε και την αλήθεια στο μεγαλείο της. Μάλιστα το θέμα της κινητικότητας των συντελεστών παραγωγής, τόσο ως προς τις επενδύσεις, αλλά και ως προς την εργασία, είναι νεκρό γράμμα. Μάλιστα ο συνδυασμός των δυο αυτών παραγόντων (κινητικότητα συντελεστών και ευελιξία τιμών και μισθών) επέφερε και τα ειρωνικά σχόλια του Βούλγαρου πρωθυπουργού πριν 2 χρόνια που είπε στην κανονική συνεδρίαση των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων (συμβούλιο κορυφής), όταν υποστήριζαν ότι η μείωση των μισθών στην Ελλάδα θα έφερνε ξένες επενδύσεις, υποστηρίζοντας ότι είναι μια κουταμάρα και μισή αυτό, διότι ούτε στη Βουλγαρία που έχει εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς, θα λέγαμε εξευτελιστικούς, και χαμηλότατη φορολογία επιχειρήσεων, ήλθαν ξένες επενδύσεις. Άρα έχουμε μια νομισματική ένωση στην οποία οι κανόνες που επιβλήθηκαν αφήνουν εντελώς τραυματισμένα όλα τα επιχειρήματα και όλες τις προϋποθέσεις σωστής ενεργοποίησης της ένωσης αυτής, ως προς τα μέλη της. Και αναφέρομαι εδώ στην πολιτική λιτότητας, η οποία, όχι μόνο δεν έχει μειωθεί στην Ευρώπη (ας αφήσουμε τη χώρα μας που έχει υπερπληρώσει το πάπλωμα), ας αφήσουμε όλα τα παπαγαλάκια που αρχίζουν να λένε ότι αν βγει η Ελλάδα στις αγορές είναι ριψοκίνδυνο, όχι ότι δεν είναι, αλλά αυτό είναι το αποτέλεσμα της σαθρής πολιτικής που εφαρμόσθηκε από τις τρόικες των κρατών μελών! Είναι δε, τόσο αυταπόδεικτο αυτό που ως και ο διεθνής παράγοντας Σόρος (Soros) υποστηρίζει ότι η συνεχιζόμενη πολιτική λιτότητας βαθαίνει την ευρωπαϊκή κρίση.
Την άποψη ότι αν και η Ευρώπη είναι η πιο ανεπτυγμένη ήπειρος και το λίκνο του παγκόσμιου πολιτισμού, βρίσκεται σε μια κατάσταση οικονομικής και πολιτικής διάλυσης φαίνεται στο βιβλίο του «Το στοίχημα για την Ευρώπη» (εκδόσεις Λιβάνης). Στο βιβλίο του ο γνωστός μεγαλοεπενδυτής υπογραμμίζει πως η συνεχιζόμενη πολιτική λιτότητας έχει ως αποτέλεσμα να εντείνεται η κρίση στην Ευρώπη και καλεί την καγκελάριο της Γερμανίας, κα Μέρκελ να σταματήσει την πολιτική των συνεχών περικοπών που επιβάλλει στην Ευρώπη η Γερμανία. Αν θέλει κανείς να συνοψίσει όσα έχουμε αναφέρει μέχρι τώρα, θα πρέπει να αποδεχθεί ότι θα τον κυριεύσει μια λύπη για το μέλλον του τόπου μας. Διότι αν οι δυο μεγάλοι ευρωπαίοι ηγέτες της εποχής που λαμβάνονταν οι αποφάσεις, Φρανσουά Μιτεράν και Χέλμουτ Κολ, έπαιρναν τις αποφάσεις για τη δημιουργία μιας βέλτιστης νομισματικής ζώνης (ΒΝΖ) που δεν ήταν βέλτιστη! Όπως αναφέρεται στα έγγραφα της Κομισιόν, ο στόχος του συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης είναι η διασφάλιση της δημοσιονομικής πειθαρχίας των κρατών μελών, για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο εμφάνισης υπερβολικών ελλειμμάτων. Με τον τρόπο αυτό συμβάλλει στη νομισματική σταθερότητα. Τα κράτη μέλη συντονίζουν τις οικονομικές πολιτικές τους σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τίποτα από όλα αυτά! Και ελλείμματα δημιουργήθηκαν και οι κανόνες δεν εφαρμόστηκαν. Η ζημιά ήταν επόμενο ότι θα ερχόταν και θα ήταν και μεγάλη. Ιδιαίτερα για τη χώρα μας, η Γερμανία που δείχνει το δρόμο, δημιούργησε όλες τις συνθήκες για να πάρει μια ασταμάτητη κατηφόρα η χώρα μας!
Όταν σημείωνα στην αρχή ότι η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εργασίας είναι ένα παραμύθι, ή μάλλον ένα όνειρο που μετατράπηκε σε εφιάλτη, σκεφτόμουνα αν θα έπρεπε να επισημάνω ότι η Ελλάδα είναι το στοπ, ο απόλυτος φραγμός για να προωθηθούν στην Ευρώπη οι μάζες που εισέρχονται από τα αχανή σύνορά μας, χερσαία, νησιωτικά και θαλάσσια, για να έχουν ηρεμία οι εταίροι μας! Με ψιχία ανταλλαγμάτων και έλλειψη σοβαρής πολιτικής διέλυσαν όλους τους θύλακες εργασίας στη χώρα μας, συνέχεια της λανθασμένης πολιτικής των αρχών του 1990 που αφήναμε ελεύθερη τη έλευση στη χώρα των γειτόνων Αλβανών. Από εδώ και πέρα τα πράγματα είναι μελανά. Στο επόμενο άρθρο μας θα δούμε πως επηρεάστηκαν οι εξελίξεις από τους σταθμισμένους παράγοντες που άφησαν τη χώρα μας στο έλεος των δανειστών, εκεί που οι αρχικές συμφωνίες ήταν «ισότιμοι εταίροι».
