Μέρος 5ο
Στην πραγματικότητα η σειρά των άρθρων που δημοσιεύουμε κάθε εβδομάδα, έχει στόχο να αναμείξει την ιστορική διάσταση των σημερινών πράξεων ή παραλείψεων που ανήκει στη σφαίρα των ηγετών μιας χώρας, μιας ομάδας χωρών ή μιας εταιρικού τύπου ισότιμης ανάδειξης πολλών χωρών. Έτσι, στη σημερινή κακοδαιμονία που έχει περιέλθει η χώρα μας, σίγουρα έχουμε τις ευθύνες μας, αν δούμε τι συμβαίνει με άλλες χώρες, που ενώ είναι σε πολύ δεινότερη κατάσταση διαπραγματεύονται και δεν αφήνουν τις όποιες ακατάληπτες και απροκάλυπτες τρόικες να επιβάλουν τους δικούς τους μη θεσμοθετημένους κανόνες, δηλαδή κάθε είδους αυθαιρεσίας. Αναφέρομαι στη γαλλική δημοκρατία που αμφισβήτησε πλήρως την ικανότητα της Κομισιόν να απορρίψει τον προϋπολογισμό της!
Στο προηγούμενο άρθρο μας είχαμε δει τη θέση του μεγαλοεπενδυτή Σόρος, η πρόβλεψη του οποίου είναι ότι κάποια στιγμή θα φύγει η Γερμανία από το ευρώ.
Λίγες μέρες μετά μια γερμανική δεξαμενή σκέψης επιμένει ότι «Η ευρωζώνη είναι καταδικασμένη σε δεκαετίες οικονομικής στασιμότητας». Μάλιστα ο γνώστης αυτός Γερμανός οικονομολόγος Χανς-Βέρνερ Σιν, δημοσίευσε ένα νέο βιβλίο, με τίτλο «Η παγίδα του ευρώ» και σε συνέντευξη στη βρετανική εφημερίδα The Telegraph, πιστεύει ότι η ουκρανική κρίση θα μπορούσε να προκαλέσει μια ύφεση στην τριπλά κούφια Ευρώπη, που ενώ δεν περιμένει μια κατάρρευση του ευρώ, αλλά μάλλον στασιμότητα και ανανεωμένες κοινωνικές εντάσεις, κατονομάζει κυρίως τη Νότια Ευρώπη, όπου οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τη μαζική ανεργία. Στη Γαλλία, όπου Η ακροδεξιά Μαρί Λεπέν ηγείται σε ένα κόμμα που έχει τα καλύτερα αποτελέσματα στις δημοσκοπήσεις, και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, που έχει ριζοσπαστικές αποφάσεις και παίρνει την καλύτερη υποστήριξη στις δημοσκοπήσεις.
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι η ουκρανική κρίση μπορεί επίσης να έχει αντίκτυπο στην ανάπτυξη των χωρών που εξαρτώνται από την γερμανική ανάπτυξη, διότι περισσότερο από το 40% των γερμανικών εταιρειών έχουν δεσμούς με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και η κρίση θα έχει επιπτώσεις στο σύνολο της ζώνης του ευρώ μέσα από αυτό. Πιστεύει, επίσης, ότι η Γαλλία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ένα μοιραίο πλήγμα για το ευρώ, εάν οι ηγέτες της αρνούνται να εφαρμόσουν τις μεταρρυθμίσεις με γνώμονα την τόνωση της ανάπτυξης: «Αν η Γαλλία συνεχίζει με αυτόν τον τρόπο και δεν θέλει να μειώσει τον τρόπο ζωής της και να πάει μέσω λιτότητας, αλλά μάλλον επιδιώκει κεϋνσιανές λύσεις, θα μπορούσε να απειλήσει τη σταθερότητα του συστήματος του ευρώ. Φυσικά, δανείζονται τώρα και δημιουργούν ζήτηση, το οποίο μπορεί να βοηθήσει βραχυχρόνια, αλλά θα επιδεινώσει την κατάσταση σε μακροπρόθεσμη βάση. Για δεκαετίες η βιομηχανία της Γαλλίας είναι σε αγωνία. Το μερίδιο της βιομηχανίας στο ΑΕΠ είναι μόλις 9%, λιγότερο από το ήμισυ του γερμανικού μεριδίου. Οι εργαζόμενοι που κάποτε δούλευαν στα εργοστάσια, ή τα παιδιά τους, απορροφήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από το δημόσιο τομέα, που σήμερα αντιπροσωπεύει το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού, διπλάσιο μέγεθος απ ότι στη Γερμανία. Απόκρυψη των ανέργων σε δημόσια ιδρύματα δεν είναι μια υγιής λύση.
Στο βιβλίο του, ο ίδιος τάσσεται υπέρ ενός συστήματος που οι χώρες που αντιμετωπίζουν σημαντικές οικονομικές δυσκολίες θα μπορούσαν να βρουν προσωρινά, χρόνο για την επίλυσή τους. Κατά τη διάρκεια αυτής της προσωρινής εξόδου, η χώρα θα μπορούσε να υποτιμήσει το νόμισμά της και να κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, αλλά νομικά παραμείνει μέλος του ενιαίου νομίσματος, και, στη συνέχεια, θα μπορούσε να επιστρέψει.
«Η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα αν είχε αφήσει τη ζώνη του ευρώ το 2010, αλλά όχι μόνιμα,» λέει ο γερμανός οικονομολόγος. «Η αναπροσαρμογή των σχετικών τιμών και στην Ελλάδα και ίσως και σε άλλες χώρες, δεν χρειάζεται να γίνουν στη ζώνη του ευρώ, γιατί αυτό θα φέρει είτε ένα αστρονομικό πληθωρισμό στις χώρες της καρδιάς του ευρώ, ή αποπληθωρισμού στη Νότια Ευρώπη θα απαιτήσει τέτοια μέτρα λιτότητας για να μειώσει ότι η κοινωνία θα μπορούσε να διαλυθεί».
Πάντως ο οικονομολόγος αυτός κάνει έκκληση για μια όντως πραγματική εξέλιξη προς τις «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», και ο ίδιος πιστεύει ότι η ζώνη του ευρώ δεν έχει καμία εναλλακτική λύση αλλά μόνο αν κινηθεί προς την κατεύθυνση μεγαλύτερης ολοκλήρωσης, παρά μια αυξανόμενη εχθρότητα προς το ευρωπαϊκό εγχείρημα που παρατηρείται.
Μέχρι στιγμής λοιπόν, το πρώτο συμπέρασμα που πηγάζει από τα σημειώματα μου αυτά είναι το εξής:
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΠΡΩΤΟΝ: Αν δε δημιουργούνται οι συνθήκες ισόρροπης ανάπτυξης στα κράτη μέλη μιας ισότιμης εταιρικής σχέσης όπως είναι η ΕΕ, τότε έχουμε ως αποτέλεσμα να πρέπει να δημιουργήσουμε τις συνθήκες της ισόρροπης ανάπτυξης,
ή απλά να οδεύσουμε προς τις «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης». Αυτό
συνεπάγεται αναδιάταξη των σχέσεων εξουσίας και μεταφορά πόρων από τη μια περιφερειακή δομή στην άλλη. Δεν είναι όμως, ώριμες οι συνθήκες για τέτοιο εγχείρημα.
Τι κάνουμε λοιπόν; Θα γίνουμε μάρτυρες συγκρούσεων, στην αρχή μεταξύ κρατών και σχηματισμών, ή θεσμών, όπου ο φέρων τη νίκη θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για πύρρειο νίκη και όχι για νίκη με αποτέλεσμα, ή θα εξακολουθήσουν οι δομές να αποδομούνται, όπως ακριβώς αποδομούνται οι οργανικές ύλες από τα πολυπληθή βακτήρια στα στομάχια όσων καταναλώνουν τροφές (δίποδων και τετράποδων!).
Γα το λόγο αυτό προτείνω να δούμε στο επόμενο σημείωμα μια προσπάθεια αυτού του πολέμου μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, και της Γερμανίας, που έγινε πριν λίγες μέρες, αλλά και να περιγράψουμε την προτεινόμενη απεμπλοκή του ΔΝΤ από μια κυβέρνηση που ξέρει ότι έχει αποτύχει σε όλα τα μεγέθη με τα οποία ασχολείται, και μάλιστα, με ανοίκειο τρόπο, όπως φαίνεται ότι ισχύει πλέον για τη χώρα μας διεθνώς. Διεθνώς ρεζίλι έγιναν οι κυβερνώντες να μην υπερψηφίσουν την προσπάθεια του ΟΗΕ πριν λίγες μέρες για την ποδηγέτηση του χρέους της Αργεντινής και κρύφτηκαν στην «αποχή» για να μην δείξουν στη Γερμανία ότι δεν είμαστε καλοί τοποτηρητές των συμφερόντων της!
Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν περισσότερο πατριώτης από την άθλια συμπεριφορά των κυβερνώντων τη χώρα, σήμερα!
