Ο πρώην υπουργός των Η.Π.Α. δηλώνει ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες (τύπου Σαρκοζί και Μέρκελ) του έλεγαν το 2010 ότι ήθελαν να τιμωρήσουν την Ελλάδα. Ετσι, γεννιέται και η ΝΕΑ ιδέα ότι η «εταιρική σχέση» των κρατών – μελών της Ε.Ε. στηρίζεται και στις αιώνιες σχέσεις συγγενών, όπου ο πλέον δυνατός εφαρμόζει στους αδύνατους της οικογένειας τις μεθόδους του ξυλοδαρμού και γενικά των τιμωριών που πρέπει να εφαρμόζονται, ώστε να υπάρχει μελλοντικός συνετισμός.
Ανέκδοτο υλικό από δηλώσεις του πρώην υπουργού Οικονομικών των Η.Π.Α. Τίμοθι Γκάιτνερ, που συλλέχθηκε μέσω συνεντεύξεων και αποκάλυψαν την περασμένη Τετάρτη οι Financial Times, φωτίζει τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκαν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Γερμανία το ελληνικό ζήτημα το 2010. Οι σχετικές πληροφορίες δημοσιεύονται στο βιβλίο του πρώην υπουργού του Ομπάμα, με τίτλο «Stress Test: Reflections on Financial Crises». Έτσι, διαφοροποιούμε τον στόχο που θέσαμε στα σημειώματα της νέας περιόδου, σχετικά με τον δρόμο που έχει πάρει η Ε.Ε. και πώς προσαρμόζεται η Ελλάδα. Και τούτο, διότι διάφορα γεγονότα επηρεάζουν τον κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, έτσι αισθάνομαι ότι βρίσκομαι ξαφνικά εντελώς στερημένος του αρχικού ονείρου μου, ως νέου εργαζομένου στη Διεύθυνση Μελετών και Προγραμματισμού της ΑΤΕ, λίγα χρόνια πριν την ένταξή μας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, το 1978. Αλλά και μια καριέρα ολόκληρη βασισμένη στο θέμα της εταιρικότητας της σχέσης της Ελλάδας με τους άλλους εταίρους μας, με κεντρώνει επικίνδυνα, ως προς τον λόγο που εκφράσανε οι ηγετίσκοι αυτοί.
Το πρόβλημα της ελληνικής επικινδυνότητας εστιάζεται στην παντελή έλλειψη τραπεζικού συστήματος, ικανού μέσα από τους ισχύοντες κανόνες, να ανατρέξει σε υγιή χρηματοδοτικά μοντέλα, αφού δεν έχει το πλεονέκτημα που της στέρησε η συμμετοχή μας το ευρώ! Εξάλλου, αυτό που ονομάσαμε προηγουμένως «πρόβλημα της ελληνικής επικινδυνότητας» ουσιαστικά είναι το αποτέλεσμα μιας πραγματικής αδυσώπητης πολιτικής, όπου κλήθηκαν να πληρώσουν (για την τιμωρία που μας επέβαλαν οι τοποτηρητές των Ευρωπαίων). Το αποτέλεσμα της αδυσώπητης πολιτικής είναι η σε μεγάλο βαθμό αποβιομηχάνιση της χώρας και η συνακόλουθη πανούκλα της ανεργίας που πλήττει εκατοντάδες χιλιάδες νέους, οικογενειάρχες, γυναίκες, μεγάλους, των αστέγων και των χιλιάδων αυτοκτονούντων, μη δυνάμενοι να πληρώνουν χρέη και χαράτσια! Καμιά μελέτη από οπουδήποτε και να προέρχεται δεν μπορεί να ανατάξει μια οικονομία, η οποία, όπως και πολλές άλλες, έχει πέσει θύμα μιας παράλογης και χωρίς αρχές ιδεολογίας που ακούει στο όνομα της λιτότητας. Μιας λιτότητας χωρίς όρια και ουσιαστικά χωρίς εχθρούς, αφού η κυρίαρχη ιδεολογία εκείνων που μπαινοβγαίνουν στα άδυτα των μεγάλων θεσμών της Ευρώπης (Συμβούλιο, Ευρωκοινοβούλιο και Κομισιόν), είναι υπέρ του κεφαλαίου και ανέχονται απλά την εργασία ως υποχρέωση που έχουν για να την εκμεταλλευτούν. Οι θρασύδειλοι, λοιπόν, ηγετίσκοι της Ευρωζώνης, αν τολμούσαν να “τιμωρήσουν” τους Έλληνες, θα είχαν να πληρώσουν πολλαπλάσια απ’ όσα μας δάνεισαν και μας τα έχουν πάρει πίσω πολλαπλώς. Γιατί τότε όλη η αλήθεια θα έβγαινε στη φορά. Απτό παράδειγμα η ελεφαντίαση της Deutsche Bank, της γερμανικής τράπεζας! Με τίτλο «Το πρόβλημα που ο καθένας βλέπει, αλλά κανείς δεν θέλει να δει… η Deutsche Bank είναι ο ελέφαντας στο σαλόνι της Ε.Κ.Τ.» γράφει η Ωντρεϋ Ντυπερόν στις 13 Νοεμβρίου 2014, στην Καθημερινή της Αγοράς, μιας γαλλικής ηλεκτρονικής εφημερίδας. Και αναλύει τα αποτελέσματα των τεστ αντοχής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ.), που έδειξαν ότι 25 ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν πρόβλημα από έλλειψη πόρων και θέτουν σε κίνδυνο τον τραπεζικό τομέα στη ζώνη του ευρώ. Μεταξύ αυτών, υπάρχουν εννέα ιταλικές τράπεζες, τρεις ελληνικές τράπεζες και τρεις κυπριακές τράπεζες.
Ωστόσο, αυτές δεν είναι οι μικρές τράπεζες της Νότιας Ευρώπης που αποτελούν απειλή για τον ευρωπαϊκό τραπεζικό τομέα, αναφέρει η εφημερίδα Τάνγκεζάϊτουνγκ (Tageszeitung) του Βερολίνου. Και μαζί και ορισμένες τράπεζες στις χώρες της Μπενελούξ, την Ιταλία, τη Γαλλία ή τη Γερμανία, αποτελούν πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο για τη ζώνη του ευρώ. Η Deutsche Bank είναι ιδιαίτερα απειλητική, σύμφωνα με την εφημερίδα. Εξήγησε ότι όταν μια τράπεζα συνάπτει ένα δάνειο, χρησιμοποιεί μόνο ένα μικρό μέρος των ιδίων κεφαλαίων της και δανείζεται το υπόλοιπο. Η σχέση μεταξύ ιδίων κεφαλαίων και κεφαλαίων χρέους δείχνει τη μόχλευση. Σε περιόδους οικονομικής ανάπτυξης υψηλή μόχλευση, δηλαδή, ένα μεγαλύτερο ποσοστό του χρέους για τη χρηματοδότηση των δραστηριοτήτων, προωθεί μια υψηλότερη κερδοφορία. Ο γνωστός μας κ. Josef Ackermann, τότε διευθύνων σύμβουλος της Deutsche Bank, είχε θέσει έναν στόχο απόδοσης ιδίων κεφαλαίων προ φόρων (δηλαδή, η αναλογία μεταξύ του κέρδους προ φόρων και ιδίων κεφαλαίων στο 25% πριν από την οικονομική κρίση, ένας στόχος που κατέστη δυνατός με τη βελτιστοποίηση της μόχλευσης). Ωστόσο, σε περιόδους κρίσης, οι ενάρετες επιπτώσεις της μόχλευσης στρέφονται εναντίον των τραπεζών, κάνοντας υπο-κεφαλαιοποίηση undercapitalization. Πράγματι, πρέπει να συγκρίνουμε τις πραγματοποιηθείσες ζημίες στο ποσό των ιδίων κεφαλαίων που έγιναν κατά τον ίδιο τρόπο όπως λαμβάνουμε υπόψη τα οφέλη για τον υπολογισμό του ποσοστού απόδοσης των ιδίων κεφαλαίων προ φόρων.
Όταν οι απώλειες υπερβαίνουν το κεφάλαιο, η τράπεζα είναι σε πτώχευση. Μια έκθεση κινδύνου που δημοσιεύθηκε από το Κέντρο Διαχείρισης Κινδύνων της Λωζάννης διαπίστωσε ότι η Deutsche Bank ήταν μακράν η πιο επικίνδυνη τράπεζα στη ζώνη του ευρώ, με κίνδυνο της πτώχευσης να εκτιμάται σε € 75.4 δισεκατομμύρια. Ο κίνδυνος αυτός οφείλεται στην υψηλή μόχλευση που εφαρμόζεται από την τράπεζα σε μεγάλο βαθμό. Πριν από τρία χρόνια, ενώ αυτή η μόχλευση ήταν 1 προς 44, ο πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του Δ.Ν.Τ. Σάιμον Τζόνσον είχε περιγράψει τον Άκερμαν ως «έναν από τους πιο επικίνδυνους τραπεζίτες του κόσμου». Και στηριζόταν στο ότι η τράπεζά του ήταν πολύ μεγάλη για να την αφήσουν να… πεθάνει! Ετσι, έφτασε το ποσοστό της μόχλευσης στο 1 προς 50! Που συνιστούν κίνδυνο αθέτησης των υποχρεώσεων 7 φορές απ’ ότι μπορεί να επιτρέψει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα! Το σημερινό μας ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ θα το αφιερώσουμε, λοιπόν, στη Deutsche Bank που είναι ο «ελέφαντας στο σαλόνι της Ε.Κ.Τ.» και είναι προφανές ότι ο καθένας το βλέπει, αλλά κανείς δεν θέλει να το πει. Εάν προστεθούν οι τράπεζες – ελέφαντες στη Γαλλία και τις χώρες της Μπενελούξ, είναι ένα ολόκληρο κοπάδι από ελέφαντες, το οποίο αγνοεί σκόπιμα και καταπατεί το σαλόνι της Ε.Κ.Τ. Οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι είναι απασχολημένοι διογκώνοντας την ελληνική και την ιταλική τραπεζική αδυναμία, έχουν τα μέσα ενημέρωσης με το μέρος τους και έτσι, το ευρύ κοινό εξακολουθεί να μη βλέπει τον πραγματικό ελέφαντα που τσαλαπατά το σαλόνι της Ε.Κ.Τ.!
