Στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης πρέπει να δει κανείς και τα συμπεράσματα της τελευταίας συνόδου κορυφής 19 και20 Οκτωβρίου 2017 της ΕΕ, που εγκρίθηκαν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κατά την ανωτέρω σύνοδο. Η πρόοδος των εργασιών αποχώρησης της Μεγάλης Βρετανίας έχει καταντήσει γιοφύρι της Άρτας και από τις διαβεβαιώσεις περί τίμησης των οικονομικών υποχρεώσεών της, μέχρι λεπτομερειακές αναφορές σε άλλα θέματα, ο διαπραγματευτής καλείται να βάλει σε καλούπι ότι ανθρωπίνως δεν είναι δυνατόν να καλουπωθεί, ούτε καν να σουλουπωθεί. Και όλα αυτά κάτω από ένα βαρύ σύννεφο που αφορά το παγκόσμιο χρέος, έτσι για να μη νομίζουνοι συμπατριώτες μας ότι είμαστε οι μόνοι που χρωστάμε. Αυτό είναι και το σημείο συμπεράσματος του κατασταλάγματος της παγκοσμιοποίησης.[1]
Με τίτλο «Ένα μαύρο σύννεφο κρέμεται πάνω από την οικονομία: το παγκόσμιο χρέος» η βελγική οικονομική εφημερίδα αναφέρεται στις 18 Οκτωβρίου 2017, στον τεράστιο όγκο του. Και κατά γενικότητα αναφέρει ότι μετά από πολλά χρόνια αδύνατων αγελάδων, η παγκόσμια οικονομία ξαναβρίσκει την εποχή των παχιών αγελάδων.
Αυτό παρατηρείται λόγω 100 μηνών διαρκούς ανάπτυξης της αμερικάνικής οικονομίας και τα χρηματιστήρια καταγράφουν διαρκή ρεκόρ. Μάλιστα, σημειώνεται ότι η εξέλιξη αυτή γίνεται για δεύτερη φορά μετά το 1854, και το εμφανές σημείο είναι ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Γερμανία, φλερτάρουν με την πλήρη απασχόληση.
Αλλά μια Δαμόκλειος σπάθη κρέμεται πάνω από όλα τα κεφάλια: ένα τεράστιο χρέος. Τα χρέη παγκοσμίως ανέρχονται σήμερα σε 2 ή 3 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ, ανάλογα με τη μέθοδο υπολογισμού. Οι χώρες συνεχίζουν να δανείζονται χρήματα για να καλύψουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις του παρελθόντος. Εάν τα επιτόκια αυξάνονται, το χρέος σύντομα θα γίνει μη βιώσιμο. Αν σκεφτεί τι αγώνας γίνεται με την Ελλάδα να δανείζεται με χαμηλά επιτόκια και τους κάθε λογής κονδυλοφόρους να βρίζουν και να μοχλεύουν πάθη και μίση, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι όχι μόνο δεν είμαστε μόνοι, αλλά υπάρχουν δυνατές οικονομίες που χρωστούν 2 και 3 φορές το ΑΕΠ τους, δεν είναι εύκολη ηεπόμενη μέρα.
Στη γαλλική οικονομική εφημερίδα Les Echos , ο οικονομικός δημοσιογράφος Jean-Marc Vittori εξετάζει τους διάφορους τρόπους για να βγούμε από αυτή την κρίση του χρέους που έρχεται.
Πως φαίνεται το παγκόσμιο χρέος σε ένα σχήμα, δείτε τι παραθέτει ο Γάλλος αναλυτής:
https://i2.wp.com/nl.express.live/wp-content/uploads/sites/3/2017/10/Screens hot-2017-10-17-16.35.23.png?resize=1358%2C808&ssl=1
Για την εξάλειψη του χρέους, θεωρεί ότι δε θα λειτουργήσει η εξόφληση, διότι τα ποσοστά ανάπτυξης δεν επαρκούν και για τις πληρωμές που θα οδηγήσουν σε εξόφληση. Ένα άλλο εργαλείο που θεωρητικά θα επέτρεπε την πληρωμή του δημόσιου χρέους παγκοσμίως, είναι η δημιουργία αρκετού πληθωρισμού, επιτρέποντας την αποπληρωμή των χρεών με ένα υποτιμημένο νόμισμα. Όμως δεν μπορεί να δημιουργηθεί πληθωρισμός διότι δεν υπάρχει έλλειψη κεφαλαίου ή αγαθών καθώς οι κεντρικές τράπεζες πλημμυρίζουν τώρα τις αγορές με ρευστότητα, και άρα τα χρήματα δεν ήταν ποτέ τόσο φθηνά, ο στόχος του πληθωρισμού ακόμη και 2% ως εκ τούτου θεωρείται ως μη ρεαλιστικός.
Αντίθετα φαίνεται ότι λειτουργεί η αύξηση των φόρων, πράγμα που στην ελληνική οικονομία έχει στοιχίσει αρκετούς πρωθυπουργούς και θα στοιχίσει και άλλους. Διότι όσοι πολιτικοί το έχουν κάνει έχουν πέσει στα τάρταρα!
Μόνο στη Γαλλία αναφέρονται ο Σαρκοζύ και ο Ολλάντ.
Ένας ενιαίος εφάπαξ φόρος, όπως είχε προτείνει το ΔΝΤ το 2013 να επιβάλει φόρο 10% στις αποταμιεύσεις στις 15 χώρες της ζώνης του ευρώ, ίσως να δημιουργούσε κάποιο αποτέλεσμα, σημειώνει όμως ο αναλυτής ότι «Το θέμα είναι ότι εάν η φορολογία αυτή τεθεί σε ισχύ πριν οι άνθρωποι να λάβουν μέτρα για να την αποφύγουν και υπάρχει ισχυρή πεποίθηση ότι δεν θα επαναληφθεί, δεν θα ενοχλήσει (και μερικοί μπορεί ακόμη να το θεωρούν δίκαιο)»
Ωστόσο, οι φορολογικοί συντελεστές που απαιτούνται για την επαναφορά του δημόσιου χρέους στα επίπεδα πριν από την κρίση είναι ποσοτικοποιήσιμοι. Για να μειωθεί λοιπόν το χρέος στα πριν το 2007 επίπεδα, για ένα δείγμα από τις 15 χώρες της ζώνης του ευρώ θα απαιτούσε φορολογικό συντελεστή περίπου 10% στα νοικοκυριά με θετικό καθαρό πλούτο». Μια τέτοια στρατηγική μόνο η Γερμανία την έκανε τρεις φορές κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα (το 1932, το 1953, και προσωρινά το 1990).
Στο μεταξύ ακούγονται πολλές προτάσεις για την έξοδο από την κρίση του παγκόσμιου δημόσιου χρέους. Ο Γάλλος οικονομολόγος Alain Minc δήλωσε το 2010 ότι «το χρέος σε αυτό το επίπεδο μπορεί να μειωθεί με δυο τρόπους, με πόλεμο ή με πληθωρισμό». Ο πληθωρισμός δεν είναι εφαρμόσιμος, όπως είπαμε απλά, προηγουμένως, αντίθετα ο πόλεμος ποτέ δεν έλλειψε από τα σχέδια των γερακιών. Όμως, για να μην τρομοκρατούμε τους αναγνώστες, δεν είμαστε ακόμη σε αυτό το στάδιο. Απέχει πολλά χρόνια, και τούτο γιατί η αδυναμία πληρωμής του δημόσιου χρέους.
Η άθλια εφαρμογή της παγκοσμιοποίησης ακριβώς ευθύνεται για το σύνολο των σημερινών προβλημάτων που δημιούργησε η κρίση. Η αδηφάγος και μη ικανοποιημένη καπιταλιστική τάση συσσώρευσης του πλούτου, δεν αφήνει περιθώρια συνετών λύσεων.
Για το λόγο αυτό μερικοί λέμε ακόμη ότι τα δύσκολα δεν έχουν περάσει.
[1] <https://fr.express.live/2017/10/18/resoudre-dette-mondiale/>
https://fr.express.live/2017/10/18/resoudre-dette-mondiale/
