Μέρος 50o
Η δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Συστήματος Δημοσιονομικής Πολιτικής θα μπορούσε να έχει δύο στόχους: τη δημοσιονομική βιωσιμότητα του χρέους και την κατάλληλη δημοσιονομική θέση για ολόκληρη τη ζώνη. Είναι μια άποψη που πρέπει να αναλύσουμε για να δούμε τι σημαίνει. Ομως η σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και τα αδιέξοδα που έχουν δημιουργηθεί από ασυλλόγιστη και ασυντόνιστη εφαρμογή “διαταγών” των δανειστών μας έχουν δημιουργήσει συνθήκες ασφυξίας. Μόνο η εφαρμογή κοινών κανόνων θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα, που δεν είναι ελληνικό, ούτε μόνο ελληνικό.
Η δημιουργία των δημόσιων χρεών είναι ένα κρατούμενο στην παρούσα ανάλυση, που βγαίνει από μια μακροχρόνια διαδικασία, η οποία σε τελική ανάλυση επέτρεψε στα κράτη της υφηλίου και άρα και στα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης να δημιουργήσουν αυτά τα χρέη. Η δημιουργία ενός κοινού νομίσματος είναι ένα δεύτερο κρατούμενο, που έρχεται ως συνέπεια μιας πολιτικής επιβεβλημένης με αρχικό τρόπο, εφαρμοσμένη με περίπου ταχυδακτυλουργικές κινήσεις και που τελικά δεν καταφέρνει μέχρι τώρα να περνά τις παιδικές του ασθένειες. Τα δημοσιονομικά ελλείμματα και οι συσχετίσεις τους με την ικανότητα των κρατών να δανείζονται από την αγορά (διεθνή σκηνή) είναι μια απόρροια της πραγματικής κατάστασης και δανείζομαι τα λόγια ενός μακρόχρονου υπουργού Οικονομικών χώρας της Ε.Ε. που αναφέρεται στην Ελλάδα.
Πρόκειται για τον Αντερς Μποργκ (Anders Borg), πρώην υπουργό Οικονομικών της Σουηδίας και νυν πρόεδρο της Παγκόσμιας Πρωτοβουλίας του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ο οποίος στις 12 Απριλίου 2015 υποστήριξε ότι «μπορεί οι Ελληνες να μην έχουν κερδίσει το δικαίωμα να σωθούν, όμως, μια ελληνική έξοδος από το ευρώ δεν είναι η καλύτερη επιλογή είτε για Ελλάδα είτε για την Ευρωπαϊκή Ενωση1. Το αν ή όχι οι Ελληνες αξίζουν της βοήθειας είναι ένα θέμα, αλλά η σωτηρία της χώρας αυτής είναι προς το συμφέρον της Ευρώπης. Ο Ο.Ο.Σ.Α., η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα έχουν τονίσει ότι η βασική αδυναμία της οικονομίας στην Ελλάδα είναι η έλλειψη δημιουργίας συνθηκών μακροπρόθεσμης βιώσιμης ανάπτυξης. Το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας υποχρηματοδοτείται και οι επενδύσεις σε έρευνα και ανάπτυξη είναι ανεπαρκείς. Ο τομέας των εξαγωγών είναι μικρός. Η αύξηση της παραγωγικότητας υπήρξε αργή. Για την Ελλάδα, οι περιγραφές της Παγκόσμιας Τράπεζας δείχνουν ότι το επιχειρείν αποτελεί σημαντικό εμπόδιο για την είσοδο σε πολλούς τομείς, λόγω του ότι έχουν κλειστεί ολόκληροι κλάδοι και επαγγέλματα στον ανταγωνισμό. Ως αποτέλεσμα, η οικονομία στην Ελλάδα αγωνίζεται να ανακατανέμει πόρους, συμπεριλαμβανομένων των εργαζομένων, με μεγάλη ακαμψία της αγοράς εργασίας».
Και συνεχίζει ο κ. Μποργκ ότι με αυτές τις συνθήκες «επετράπη στην Ελλάδα να εισέλθει στην Ευρωζώνη, με τις φουσκωμένες τιμές ακινήτων, που τροφοδότησαν την αύξηση του χρέους των νοικοκυριών και προκάλεσε ο κατασκευαστικός τομέας την υπερθέρμανση της οικονομίας τοποθετώντας τη σε βιώσιμο μονοπάτι. Στα χρόνια πριν από την έναρξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης, τα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών και ευέλικτες τιμές των περιουσιακών στοιχείων έσπρωξαν την ετήσια αύξηση του ΑΕΠ έως και 4,3%. Εν τω μεταξύ, οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν σε σουηδικά επίπεδα, ενώ τα φορολογικά έσοδα παρέμειναν σε επίπεδα Μεσογείου»2.
Ο πρώην Σουηδός υπουργός συνεργάστηκε στα συμβούλιο με 7 Ελληνες υπουργούς, κάθε ένας εκ των οποίων κάποια στιγμή παραδέχθηκε ότι οι αριθμοί για το έλλειμμα της χώρας έπρεπε να αναθεωρηθούν προς τα πάνω. Κάθε χρόνο, ο υπουργός επέμεινε ότι ποτέ δεν θα συμβεί ξανά. Αλλά το έκανε. Πράγματι, το έλλειμμα πριν από την κρίση για το 2008 που τελικά αναθεωρήθηκε στο 9,9% του ΑΕΠ -άνω του 5% ήταν το υψηλότερο από τον αριθμό που αρχικά είχε ανακοινωθεί στο Συμβούλιο. Ο ίδιος θεωρεί ότι ο πολιτικός πολιτισμός δεν μπορεί να εξετάσει τις συνέπειες της εξόδου της χώρας από το ευρώ και ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα ήταν το αποτέλεσμα μιας πολιτικής απόφασης, που θα διακύβευε τις ευρωπαϊκές αξίες για να καταλήξει στο ότι «η Ευρώπη είναι απλά πιο ευρωπαϊκή με έναν σταθερό εταίρο στην Αθήνα».
Στην ουσία, όλοι λένε το ίδιο πράγμα, έστω και αν στις χώρες τους ισχύουν τα ίδια και απαράλλακτα3. Ετσι, στις αρχές Μαρτίου 2015, η Deutsche Bank κυκλοφόρησε μια σειρά από γραφικές παραστάσεις που δείχνουν πώς κυμάνθηκαν οι αποδόσεις των ομολόγων έως 10 ετών σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, τα τελευταία 200 έως 300 έτη.
Στην ουσία, αντικρίζοντας αυτά τα γραφήματα μπορεί κανείς να αντιληφθεί το μέγεθος των στρεβλώσεων που έχουν συμβεί και την ιδιαιτερότητα της τρέχουσας κατάστασης και το βασικό ερώτημα είναι πώς η Ε.Κ.Τ. θα είναι σε θέση να σταματήσει τη δημιουργία της μεγαλύτερης στρέβλωσης της ιστορίας σχετικά με τα επιτόκια των κρατικών ομολόγων, όταν έρθει η ώρα, είναι ένα αναπάντητο ερώτημα. Παραθέτουμε τα γραφήματα αυτά που δείχνουν όλα μια συνεχιζόμενη μείωση των επιτοκίων που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε και άρα το ερώτημα που τίθεται πρέπει να δουλέψουμε πολύ για να του βρούμε τη λύση του.
Στα γραφήματα αυτά πρώτο είναι της Γερμανίας κι δεύτερο της Γαλλίας. Ακολουθούν τα γραφήματα της Ιταλίας και της Ισπανίας και παραθέσαμε ακόμη της Ολλανδίας και της Πορτογαλίας. Δυστυχώς δεν υπάρχει για τη χώρα μας, αλλά δε θα διέφερε και πολύ η απόδειξη της τάσης προς εκμηδενισμό των επιτοκίων.
Η δημοσίευση αναφέρει ότι «τα πάντα παρέμειναν φυσιολογικά στην Ευρώπη για 300 χρόνια μέχρι τότε που άρχισε ο Mario Draghi να παρεμβαίνει».
Ας μη βιαζόμαστε, λοιπόν, να πτωχεύουμε εκατό φορές τη μέρα τη χώρα μας, γιατί δεν είναι ούτε σωστό, ούτε δίκαιο.
Ας ακούσουμε περισσότερο ψύχραιμες φωνές που ξέρουν τι θέλουν, παρά να λέμε ό,τι μας κατεβαίνει ή ό,τι μας συμφέρει στην κούτρα μας.
1) http://www.project-syndicate.org/commentary/why-europe-needs-to-save-greece-by-anders-borg
2) Αυτό σημαίνει και δείχνει την ουσία της έλλειψης κοινωνικού κράτους, αλλά και θέλησης συλλογής πόρων που θα προέρχονταν από ένα υγιές φορολογικό σύστημα.
3) http://www.express.be/business/fr/economy/tout-est-reste-normal-pendant-300-ans-en-europe-puis-mario-draghi-a-commence-a-interfrer/211976.htm
