Και όμως το φίδι του ναζισμού και του φασισμού είναι παρόν, χαίρεται τα γεγονότα και μόνο μια δυνατή δημοκρατία μπορεί να το σταματήσει, αν του τσακίσει το κεφάλι
Στο τελευταίο μας σημείωμα είχαμε την ευκαιρία να δείξουμε πότε αναδύθηκε από τις στάχτες του ο νέο-φασισμός και οι νεοναζί. Στο δρόμο μας θα δούμε και άλλα πολλά σημάδια. Η Θάτσερ ζητά υποστήριξη από τον Μιτεράν, υπενθυμίζοντάς του ότι «Σε περιόδους μεγάλου κινδύνου, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία ήταν πάντα κοντά», αλλά ο Μιτεράν της απάντησε ότι χρειάζεται τη Γερμανία περισσότερο από την Αγγλία για να επιτύχει τη νομισματική ένωση. Η Θάτσερ είναι απογοητευμένη και φαίνεται ότι του είπε κατά την έξοδο από ιδιωτικό γεύμα ότι «Η Γερμανία είναι ακόμη πιο επικίνδυνη από την επανένωση, γιατί ξανακτίζει την αυτοκρατορία της, Οι Ναζί είναι τώρα στην κοινότητα και τους επανασυνδέσατε»! Αυτή είναι η αλήθεια. Κι αν φέρνει πόνο, δε φταίει κανείς. Αίμα να χύνεται άσκοπα δεν είναι καλό.
Το 1989, έλαβε λοιπόν χώρα, η κατακρήμνιση του τείχους του Βερολίνου, και το ίδιο έτος το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Στρασβούργου εγκαινιάζει τη Διακυβερνητική Διακήρυξη σχετικά με την οικονομική ένωση και τις νομισματικές υποθέσεις (ΟΝΕ)
Έτσι, μπορεί μεν να έπεισε ο François Mitterrand στο μεγάλο παζάρι του Στρασβούργου, που σηματοδοτεί την επανένωση της Γερμανίας τον Helmut Kohl για το ενιαίο νόμισμα, ώστε να ξεκινήσουν τη μετά-Γιάλτα Ευρώπη1. Και κατέληγα στο περασμένο σημείωμά μου ότι η Ευρωπαϊκή Δημοκρατία είναι ανήμπορη στο φασισμό και το βασικό του τσανάκι το ναζισμό. Πρέπει επιτέλους να ξυπνήσουμε
Άρα σωστά χαρακτηρίστηκε από τους ιστορικούς του πρόσφατου παρελθόντος ότι στο Στρασβούργο έλαβε χώρα το μεγάλο παζάρι. Κατά τη διάρκεια του δείπνου στο Στρασβούργο, ο Μιτεράν προτείνει στο Συμβούλιο να προσπαθήσει να γράψει ένα κείμενο. Η συζήτηση ξαναρχίζει. Η «σιδερένια κυρία» Μάργκαρετ Θάτσερ απαριθμεί όλες τις περιοχές στις οποίες ζουν οι γερμανικές μειονότητες, σαν να ήταν ο Helmut Kohl «αλυτρωτικός». Ακόμη και η πρόταση να επαναληφθεί μια πρόταση από την τελευταία διακήρυξη του ΝΑΤΟ σχετικά με τη γερμανική αυτοδιάθεση προκαλεί βίαιες ανταλλαγές.
Προς το τέλος του γεύματος, ωστόσο, οι Δώδεκα φαίνεται να έχουν ένα κείμενο. Ο Υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, Ρόλαντ Ντυμά, ο οποίος κρατάει το στυλό, διαβάζει το κείμενο. Ο Μιτεράν είναι ικανοποιημένος: «Αυτό είναι ένα εξαιρετικό κείμενο, του αρέσει, επειδή εκφράζει τα κίνητρα του καθενός». Δεν είναι αρκετά. Η Θάτσερ το αμφισβητεί αμέσως. Δεν περιέχει τίποτα για την τελική πράξη του Ελσίνκι, ούτε για το σεβασμό των συνόρων, και λυπάται. Όλα από την αρχή. Ο Φρανσουά Μιτέρνταν ανέθεσε στους υπουργούς Εξωτερικών, Ντυμά Γκένσερ (Γαλλίας και Γερμανίας) να «ενώσουν τα κομμάτια» κατά τη διάρκεια της νύχτας. Στο πρωινό, το οποίο πληροί παραδοσιακά τη δεύτερη ημέρα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας και ο καγκελάριος της Γερμανίας, διαπιστώνουν ότι το κείμενο δεν είναι αρκετά έτοιμο, αλλά ανταποκρίνεται σε μεγάλο βαθμό στους δύο πολιτικούς. Οι διπλωμάτες βρήκαν ένα σκεύασμα που υπόκεινται σε ερμηνεία: «Επιδιώκουμε την ενίσχυση του κράτους της ειρήνης στην Ευρώπη, στην οποία ο γερμανικός λαός θα ανακτήσει την ενότητά της μέσα από την ελεύθερη αυτοδιάθεση.» Η διαδικασία αυτή θα πρέπει να λάβει χώρα ειρηνικά και δημοκρατικά, με τήρηση των συμφωνιών και συνθηκών και όλων των αρχών που ορίζονται από την τελική πράξη του Ελσίνκι, στο πλαίσιο του διαλόγου και της συνεργασίας Ανατολής-Δύσης. πρέπει επίσης να είναι μέσα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ».
Κατά τη διάρκεια της τελικής συνέντευξης Τύπου, ο Mitterrand θα αρνηθεί να μιλήσει για συζητήσεις των εμπόρων χαλιών. «Δεν υπήρχε παζάρι» , είπαν οι σύμβουλοι του Γάλλου προέδρου.
Ο Φρανσουά Μιτεράν όμως, θα αποδώσει φόρο τιμής στον καγκελάριο: «Χαίρομαι που οι φίλοι μας, ειδικά οι γερμανοί φίλοι μας, παραδέχτηκαν ότι ήταν αρκετά σημαντικό για να ληφθεί αυτή η απόφαση». Μιλούσε προφανώς για την Οικονομική και Νομισματική Ένωση. Σε καμία περίπτωση δεν συνδέθηκε με το γερμανικό ζήτημα, πρόσθεσε. η πρώτη διευθετήθηκε πριν από τη σύνοδο κορυφής. το δεύτερο συζητήθηκε μόνο το βράδυ. Επιπλέον, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης δεν είναι καινούργιο, αφού βρίσκεται σε όλες τις δυτικές δηλώσεις.
Ο Χέλμουτ Κολ όμως θυσίασε το γερμανικό μάρκο (Deutschemark) στον βωμό της Ευρώπης. Ήταν «αντίθετο στα γερμανικά συμφέροντα» , θα πει λίγες μέρες αργότερα στον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζέιμς Μπέικερ. «Θέλω να αφήσω τους Γάλλους να επωφεληθούν από την επιτυχία του Στρασβούργου αλλά χωρίς εμένα δεν θα είχε επιτευχτεί». Σε αντάλλαγμα, πήρε ένα πράσινο φως για να συνεχίσει τη γερμανική πολιτική του. Από την πλευρά του, ο François Mitterrand συγκεντρώνει την οικονομική και νομισματική ένωση χωρίς να δώσει τίποτα στην πολιτική ένωση. Πέρασε το λογικό όριο της παραδοσιακής γερμανικής πολιτικής της Γαλλίας: να δεσμεύσει τη Γερμανία – πόσο μάλλον μια Γερμανία στη διαδικασία της επανένωσης – χωρίς να υπονομεύει την κυριαρχία της πέρα από το ανεκτό.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν δε δικαιώνουν το γεγονός της επανένωσης των δυο Γερμανιών.
1990: Απρίλιο και Ιούνιο Συμβούλια κορυφής το Δουβλίνο για την Οικονομική και Νομισματική Ένωση και για την ενδυνάμωση του θεσμικού πλαισίου της δημοκρατίας. (βλέπε φωτογραφία Νο1).
1991: Τον Ιούνιο προετοιμάστηκε το σχέδιο για την Ευρωπαϊκή Ένωση και παρουσιάστηκε στη σύνοδο κορυφής του Λουξεμβούργου. (βλέπε φωτογραφία Νο2).
1991: Το Δεκέμβριο στη σύνοδο κορυφής του Μάαστριχτ επετεύχθη συμφωνία πάνω στη νέα συνθήκη (βλέπε φωτογραφία Νο3).
Η υπογραφή έγινε το 1992 και ξεκίνησε την 1η Νοεμβρίου 1993 η εφαρμογή του.
Δεν έχει περάσει πάντως, πολύ νερό κάτω από το γεφύρι από τότε, για να δούμε τι κρύφτηκε κάτω από παράτολμες ενέργειες ιστορικών πολιτικών φιγούρων. Πόσο η κρίση που μας ήλθε μιάμιση δεκαετία μετά επέτρεψε τη μεταλλαγή της Γερμανίας, σε τέτοιο βαθμό και με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι σίγουρα θεμελιωμένο το μέλλον που περιμένει τους Ευρωπαίους.
Στο επόμενο, θα δούμε τις αρχές που κυριάρχησαν τον πακτωλό χρημάτων που «έριξαν» στο παιχνίδι οι Γερμανοί, την ακολουθούμενη Γαλλία και κατά τρίτον τη Μεγάλη Βρετανία, για να αποφασίσουμε τι έγινε, χωρίς ορατά λάθη στην ανάλυση μας.
1. https://www.lemonde.fr/a-la-une/article/2005/05/12/8-decembre-1989-le-grand-marchandage-de-strasbourg_648872_3208.html
