Στην προσπάθειά μας να δείξουμε τη χαρτογράφηση της ανάπτυξης της χώρας μας, μέσα από την εξαιρετικά δυσχερή θέση στην οποία οδηγείται αυτή, από τους “εταίρους” μας μερικοί και διεθνείς αναλυτές και λομπίστες και νομπελίστες κρώζουν επιθυμώντας να αναδείξουν μονομέρεια στην ευθύνη της τραγικής κατάστασης που βρίσκεται η Ελλάδα.
Και επειδή το πρόβλημα της ανάπτυξης περνά πρωτίστως από τη σθεναρή αναδιάρθρωση του χρέους, πρέπει να δούμε τι σχέση έχουν οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι και βεβαίως δεν είναι αλάθητοι, όταν εκστομίζουν τσιτάτα, όπως αυτά του νομπελίστα κ. Φελπς που υποστηρίζει ότι «δεν φταίει η λιτότητα για την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας»!
Οπως μεταδίδει το Ρόιτερ (Reuters) στις 11 Σεπτεμβρίου 2015, ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Εντμουντ Φελπς, σε άρθρο του στο Project Syndicate που αναδημοσίευσε η Die Welt, επιχειρεί να εξηγήσει τις αιτίες για τις οποίες έχει αποτύχει η ελληνική οικονομία. Προς τούτο αναφέρει ότι «πάρα πολλοί πολιτικοί και οικονομολόγοι κατηγορούν τη λιτότητα, την οποία επέβαλαν οι πιστωτές της Ελλάδας, για την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας». Και θεωρεί ότι «τα οικονομικά προβλήματα έχουν τις ρίζες τους στις αξίες και τις πεποιθήσεις της ελληνικής κοινωνίας». Αναφέρει το πελατειακό σύστημα και την ευνοιοκρατία που υπάρχει στη χώρα μας, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με άλλα μέρη της Ευρώπης. Βλέπει όμως και σημαντικά προβλήματα στον ιδιωτικό τομέα, «κυρίως τη διαβρωτική επιρροή των παγιωμένων συμφερόντων και τις επιχειρηματικές και πολιτικές ελίτ».
Ο νεο-διανοούμενος αυτός σωστά υποστηρίζει ότι η οικονομία μας έχει καταντήσει κρατικοδίαιτη και όπως σημειώνει «σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, η Ελλάδα είναι ένα από τα πιο δύσκολα μέρη στην Ευρώπη για να ξεκινήσει κανείς επιχείρηση. Το αποτέλεσμα είναι πως ο ανταγωνισμός για ένα μερίδιο της αγοράς είναι αδύναμος και υπάρχουν λίγες εταιρείες με νέες ιδέες». Οι συντεχνιακές αξίες της Ελλάδας δίνουν έμφαση στην κοινωνική προστασία, την αλληλεγγύη αντί του ανταγωνισμού και αποδεικνύουν τη δυσφορία προς την αλλαγή που δεν μπορούν να ελέγξουν». Μάλιστα η Αμερικανός οικονομολόγος υποστηρίζει ότι σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του ότι «η παραγωγικότητα της εργασίας (ΑΕΠ ανά εργαζόμενο) στην Ελλάδα φτάνει μόλις το 72% του ποσοστού της Βρετανίας και της Ιταλίας και μόλις το 57,7% αυτού της Γερμανίας. Και οι έρευνες δείχνουν πως οι Ελληνες είναι πολύ λιγότερο ικανοποιημένοι από τη ζωή τους σε σχέση με (τους πολίτες) πιο πλούσιων χωρών της Ε.Ε.».
«Δύο σημαντικές πηγές ευημερίας εμποδίζονται από το ελληνικό σύστημα. Η μία είναι ένας επαρκής αριθμός επιχειρηματιών που να ασχολούνται με το να εντοπίζουν και να εκμεταλλεύονται νέες οικονομικές ευκαιρίες. Η άλλη πηγή είναι ο επαρκής αριθμός ανθρώπων στις επιχειρήσεις που να ασχολούνται με το να εφευρίσκουν και να δημιουργούν νέα προϊόντα και διαδικασίες.
Προς υποστήριξη των διαλαμβανομένων στο άρθρο του ο οικονομολόγος αυτός επικρίνει κάποιους οικονομολόγους που «πιστεύουν πως αυτά τα δομικά χαρακτηριστικά δεν έχουν καμία σχέση με την παρούσα κρίση της Ελλάδας». Οπως εξηγεί, «επί χρόνια, η Ελλάδα εκμεταλλευόταν τους λεγόμενους “διαρθρωτικούς πόρους” της Ε.Ε. και τα δάνεια από τις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες για να χρηματοδοτήσει μια μεγάλη σειρά έργων. Η απασχόληση και τα εισοδήματα εκτοξεύτηκαν και οι αποταμιεύσεις συσσωρεύτηκαν. Οταν οι εισροές κεφαλαίων σταμάτησαν, οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων στην Ελλάδα έπεσαν, το ίδιο και η ζήτηση για εργασία στον τομέα των κεφαλαιουχικών αγαθών. Επιπλέον, με τον πλούτο των νοικοκυριών να έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα ποσοστά των μισθών, η προσφορά εργασίας μειώθηκε. Ετσι, η Ελλάδα, από εκεί που ανθούσε, βρέθηκε να βουλιάζει».
Σε ό,τι αφορά το ερώτημα γιατί αργεί η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, ο Φελπς εκτιμά ότι «με τον ανταγωνισμό αδύναμο, οι επιχειρηματίες δεν βιάστηκαν να προσλάβουν τους ανέργους. Οταν ξεκίνησε η ανάκαμψη, η πολιτική αναστάτωση του περασμένου φθινοπώρου σκότωσε την εμπιστοσύνη εν τη γενέσει της».
Αυτή η περιπτωσιολογία του κ. Φελπς έρχεται αφενός σε πλήρη αντίθεση με όσα υποστηρίζουν άλλοι αναλυτές, αλλά το βασικό είναι ότι εκεί που πάει να πει κάτι στραβώνει το όλο σύστημα και δεν μπορεί να βγάλει άκρη κανείς. Από την άλλη πλευρά τίτλοι όπως «Θετικές προοπτικές για την Ελλάδα “βλέπει” οικονομολόγος της δεξαμενής σκέψης Βρύγκελ (Bruegel) ή «Τώρα είναι η ώρα για επενδύσεις στην Ελλάδα» ή η Κομισιόν θα προβεί σε αξιολόγηση της Ελλάδας τον Οκτώβριο και όλα δείχνουν ότι θα είναι θετική αυτή, αφήνουν ανεπηρέαστο τον νομπελίστα οικονομολόγο.
Προφανώς και η ανάλυση του οικονομολόγου αυτού είναι μερική και δεν πρέπει να της δώσει σημασία κανείς εχέφρων άνθρωπος. Ομως αντί να ψάχνουμε εχέφρονες ανθρώπους δεν είναι καλύτερα να δούμε ότι οι όροι των μνημονίων και η πολιτική λιτότητας που κράτησε το ηφαίστειο να σιγοκαίει, στοίχισαν τη γνωστή χολέρα από τη μείωση του ελληνικού ΑΕΠ; Δεν πρέπει να αναδείξουμε ότι, αν στραγγαλίσεις κάποιον, θα τον υποχρεώσεις να απολύσει όσους έχουν μια εργασία; Πού βρέθηκε οικονομολόγος και μάλιστα νομπελίστας να στιγματίζει έναν λαό, εκτός να περιμένει από αλλού τα μπράβο;
Από την άλλη πλευρά όλο αυτό το σκηνικό που στήνεται με επιμέλεια πρέπει να το ξεμπροστιάζουμε, αν δε θέλουμε να το βλέπουμε μπροστά μας…
Μόλις τον περασμένο μήνα είχαν στριμώξει τον Ελληνα πρωθυπουργό κ. Τσίπρα, αλλά καταλήξαμε να στερήσουμε τους άσπονδους φίλους μας από το να καταντήσουν τη χώρα μας ένα αποθετήριο ψυχών. Ευτυχώς γιατί αν είχαμε καμιά από τις προηγούμενες συγκυβερνήσεις μάλλον θα τα είχαν καταφέρει… Για να δει κανείς μέχρι πού φτάνουν τα νήματα της οργής, όπως τα λέω εγώ, ας δούμε τι λέει ένα ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για την τελευταία συμφωνία της Ελλάδας με τους πιστωτές της1.
Έτσι, στις 22.7.2015, σύμφωνα με το άρθρο 133 του Κανονισμού, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου προτάθηκε ψήφισμα από την κα Τζιανλούκα Μπουονάνο (Gianluca Buonanno) σχετικά με την ελληνική κρίση, το κόστος της οποίας για την Ιταλία υπερβαίνει τα 48 δισεκατομμύρια ευρώ! Και καλεί την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εγκρίνει τα απαιτούμενα μέτρα αντιστάθμισης και εγγυήσεων για την Ιταλία, λόγω της έκθεσής της όπως διαμορφώθηκε μετά τις αποφάσεις της Ευρωομάδας. Με άλλο ψήφισμα ίδιου περιεχομένου καλείται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αναγνωρίσουν και επανεπιβεβαιώσουν ότι ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί μη διαπραγματεύσιμο ζήτημα αρχής και ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία λύση για το ελληνικό οικονομικό ζήτημα αν δεν λαμβάνει υπόψη την παράμετρο αυτή.
Και όπως έλεγε τότε ο κ. Ντομπρόβσκις, τα € 86 δισ. συνολικό ποσό του προγράμματος είναι αναγκαίο για να επανέλθει η σταθερότητα και συνέχισε ότι «περιμένουμε αυτό τον χρόνο να υπάρξει μια διαφορετική αντιμετώπιση, ώστε να οικοδομηθεί εκ νέου εμπιστοσύνη και να επιστρέψει η Ελλάδα στην ανάπτυξη».
Τι δουλειά έχει ο Φάντης με το ρετσινόλαδο; Όση και ο νομπελίστας κ. Φελπς με την ελληνική οικονομία!
1. http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?type=MOTION&reference=B8-2015-0739&format=XML&language=EN
