Πού πάει η Ευρωπαϊκή Ενωση; Μέρος 47ο

Πριν από πολλούς μήνες έγραφα στην ίδια σειρά σημειωμάτων ότι τα λάθη του “μίγματος” φαρμάκου που μας επέβαλαν οι άνθρωποι της λιτότητας σκότωσαν την οικονομία της χώρας και τώρα διαφεντεύουν στο σχεδόν πτώμα της, μη σεβόμενοι πλέον ούτε τα στοιχειώδη δημοκρατικά δεδομένα. Και βέβαια, σημείωνα ότι ούτε μπορούσαν ούτε ήθελαν να εκδιώξουν τη χώρα μας από την Ευρωζώνη, ούτε να προχωρήσουν σε άλλες ενέργειες. Το οικονομικό σύστημα, όχι μόνο δεν έχει εξέλθει της κρίσης, αλλά εντείνονται οι προσπάθειες να επιταχύνεται η καπιταλιστική συσσώρευση σε βάρος των πραγματικών επενδύσεων. Και όλα αυτά, γιορτάζοντας την ημέρα δημιουργίας της Ευρώπης.
Στις 9 Μαΐου γιορτάζουμε την Ενωμένη Ευρώπη που γεννήθηκε από τις στάχτες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πάνε εξήντα πέντε χρόνια, που η Διακήρυξη Schuman επιβεβαίωσε ότι τα κράτη μας δεν θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ασφάλεια και βιώσιμη ευημερία μαζί παρά μόνο αν σπάσει ο κύκλος της βίας και της εκδίκησης. Μόνο μια Ενωμένη Ευρώπη μπορεί να διατηρήσει την ειρήνη. Έτσι ξεκίνησε η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ενώ πολλά ευρωπαϊκά έθνη είχαν ακόμα να πολεμήσουν για την ελευθερία από ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την καταστροφή που έγινε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που προκλήθηκε από την περιφρόνηση για τους ανθρώπους και τα έθνη. Δυστυχώς και σήμερα βλέπουμε την απαξίωση αυτή από εκείνους που βάλαμε πλάτη για να υπερβούν την πλήρη καταστροφή τους, που την προκάλεσαν μόνοι τους. Πρόκειται για τους φίλους Γερμανούς. Ας επανέλθουμε μετά το εορτολόγιο αυτό στην πραγματικότητα του σήμερα.
Οπως είπαμε και στο προηγούμενο σημείωμά μας, ο επικεφαλής οικονομολόγος και διευθύνων σύμβουλος Επενδύσεων της Saxo Bank, υποστηρίζει ότι οι πολιτικοί θα μπορούσαν να σώσουν τον κόσμο με τέσσερις υποσχέσεις: Μηδενική ανάπτυξη, μηδενικό πληθωρισμό, τα επιτόκια μηδέν και μηδέν ελπίδα1.
Ας δούμε, λοιπόν, τα σημεία αυτά και ας προσπαθήσουμε να εξάγουμε ως συμπέρασμα τη χρησιμότητά τους για τη χώρα μας.
Οταν υποστηρίζω ότι η καπιταλιστική συσσώρευση έχει ξεπεράσει τα όρια της φαντασίας, το στηρίζω κυρίως στην ευφορία της χρηματιστηριακής αγοράς που θα συνεχιστεί, όσο οι κεντρικοί τραπεζίτες και οι υπουργοί Οικονομικών που συναντήθηκαν κατά τη διάρκεια του προπερασμένου Σαββατοκύριακου είναι αρκετά ανήσυχοι, αφού παρατηρούν ότι η παγκόσμια οικονομία απλά δεν είναι σε θέση να βγει από την κρίση και δεν μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για ανάκαμψη.
Και οι αναλυτές πλέον δε μασούν τα λόγια τους, αφού σχεδόν κανείς πλέον δεν πιστεύει στο μέλλον. Μάλιστα, ο αναλυτής της Saxo Bank υποστηρίζει ότι έχει την ίδια αίσθηση πριν από τα τελευταία ταξίδια του στο Χονγκ Κονγκ και την Αυστραλία, αλλά και στην Τουρκία. Εχουμε μηδενική ανάπτυξη, μηδενικό πληθωρισμό και μηδενική ελπίδα. Ο συνδυασμός αυτός έχει εγκαταλείψει τη χώρα σε μια συνολική απάθεια, ξεκαθάρισε ότι τα μηδενικά επιτόκια ερμηνεύονται ως ένδειξη ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι απαραίτητες. Η μη ύπαρξη πληθωρισμού σημαίνει ότι δεν υπάρχουν νέα περιθώρια κέρδους και καμία μισθολογική αύξηση. Μηδέν ελπίδα σημαίνει ότι η πολιτική και οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν την πολιτική τοποθέτηση των ηγετών της κάθε χώρας, αλλά όχι την πολιτική και σίγουρα δεν μπορούν να γεννήσουν νέο όραμα για το μέλλον.
Η φόρμουλα που προσφέρει ο εν λόγω αναλυτής έχει λοιπόν 4 σημεία στα οποία οι πολιτικοί θα πρέπει να δεσμευθούν να οδηγήσουν τον κόσμο προς τη σωστή κατεύθυνση:
Υπόσχεση Νο 1: «Υπόσχομαι να μην κάνω τίποτα ως πρόεδρος, παρά μόνο για να στηρίξω τη χώρα σε ό,τι αναλαμβάνει». Μια πλούσια κοινωνία αυξάνεται από κάτω προς τα πάνω, όχι το αντίστροφο. Τίποτα δε βελτιώνεται με την παραγωγικότητα, την καινοτομία, την προσωπική ελευθερία και τα όνειρά μας, με την κακή χρήση των κεφαλαίων και των πόρων και τον περιορισμό ιδεών και έκφρασης. Καλούμαστε μάλλον να γίνουμε ταγοί και προστάτες μιας κοινωνικής ισορροπίας που την έχουμε απόλυτα ανάγκη.
Υπόσχεση Νο 2: «Δεν πρέπει να επιτρέπουμε στον δημόσιο τομέα να αυξηθεί κατά την επόμενη δεκαετία». Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο ιδιωτικός τομέας θα πρέπει πάντα να υπερβαίνει τον δημόσιο τομέα σε σημασία και ό,τι απομένει από τον δημόσιο τομέα θα πρέπει να είναι πολύ πιο φιλόδοξο εργαλείο για τη βελτίωση της απόδοσης του ιδιωτικού τομέα. Ο δημόσιος τομέας θα πρέπει να είναι το καλύτερο για να κάνει ό,τι έχει να κάνει, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Ο δημόσιος τομέας διαδραματίζει κεντρικό ρόλο σε όλες τις κοινωνίες και θα πρέπει να περιορίζεται στα πράγματα που μπορεί να κάνει. Ολα τα ανωτέρω σημεία χωλαίνουν στη χώρα μας. Από μια άποψη η εμπλοκή των δανειστών μας θα μπορούσε να δράσει, αν δεν είχαν προσεταιριστεί εγχώρια άδηλα συμφέροντα τις εφαρμογές της θανατηφόρας δόσης εξόδου από την κρίση.
Υπόσχεση 3: «Για κάθε νέο νόμο που ψηφίστηκε, θα πρέπει να καταργηθεί ένας άλλος». Θα πρέπει να υπάρχουν όροι για τη λήξη όλων των νόμων που αφορούν την επιχείρηση, τη φορολογία και τα κίνητρα. Διοικητική πολυπλοκότητα σε νέα ύψη κάθε εβδομάδα, δημιουργώντας πρόσθετο κόστος στους ελέγχους, που δεν είναι χρήσιμοι, είναι εντελώς αντιπαραγωγικές διαδικασίες.
Υπόσχεση Νο 4: «Ολα τα πιστωτικά ιδρύματα και όλη η πολιτική του κεφαλαίου θα πρέπει να επενδυθούν σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις (ΜΜΕ). Μια μελέτη της Ε.Ε. δείχνει ότι το 85% των νέων θέσεων εργασίας δημιουργούνται στον χώρο των ΜμΕ. Επιπλέον, οι ΜμΕ ευθύνονται για το 100% των κερδών της παραγωγικότητας και της καινοτομίας. Το μεγαλύτερο μέρος της συνεισφοράς του τομέα αυτού προέρχεται από ξεκινήματα, εξ ου και η ανάγκη να επικεντρωθεί σε δομές παροχής κινήτρων για τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων. Λογικά ο αναλυτής αυτός προτείνει φορολογική απαλλαγή για τα τρία πρώτα έτη της δραστηριότητας (σε κάθε περίπτωση, οι περισσότερες εταιρείες δεν κάνουν τα χρήματα πριν από το πέμπτο έτος λειτουργίας τους) και να κάνουν επενδύσεις σε νεοσύστατες επιχειρήσεις με την έκπτωση των φόρων.
Σήμερα, χάρη στα επιτόκια που είναι κοντά στο μηδέν, το 20% των επιχειρήσεων (εισηγμένων εταιρειών, τραπεζών και εθνικοποιημένων επιχειρήσεων) λαμβάνουν το 100% των κεφαλαιακών αναγκών τους από την αγορά. Αυτό σημαίνει ότι οι τιμές τους θα έπρεπε να είναι χαμηλότερες κατά τους τόκους χρηματοδότησης από 300 έως 400 μονάδες βάσης, με εκείνες ενός κανονικού κύκλου επιχειρήσεων. Από την άλλη, οι ΜμΕ (80% των άλλων εταιρειών) δεν παίρνουν καμία πίστωση και έχουν μηδενικό πολιτικό κεφάλαιο.
Οι μετοχές συνεχίζουν να αυξάνονται λόγω εκμεταλλεύσεων ρευστότητας (που κοστίζουν 300 έως 400 μονάδες βάσης κάτω από το κανονικό), που τις οδηγούν σε υψηλές αποτιμήσεις. Η ανεργία και η ανισότητα μόνο αυξάνονται και δεν υπάρχει οικονομική ανάπτυξη, δεν παρατηρείται βελτίωση της παραγωγικότητας, καμία αλλαγή πολιτικής και καμία ελπίδα.
Ενας λόγος για τον οποίο η ελπίδα είναι μηδενική. Η συστηματική αποτυχία των ηγετών μας να κατανοήσουν και να αντιστρέψουν τη χειρότερη νομισματική εξέλιξη στην ιστορία έχει δημιουργήσει μια κατάσταση όπου χρειαζόμαστε μια μεγάλη κρίση να τινάξει την πραγματικότητα του “μηδέν” των οποίων είμαστε μάρτυρες.
Τελικά, το μόνο που πρέπει να περιμένουμε είναι η εξυπνάδα της τεχνολογίας, που είναι ικανή και με υψηλά προσόντα, αν της δοθεί η ευκαιρία, να μας οδηγήσει στον σωστό δρόμο, σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Αν πρέπει να βγάλουμε ένα συμπέρασμα από τα ανωτέρω, είναι ότι οι πολιτικοί πλέον δεν μπορούν να παραβλέψουν ο προτέρημα της τεχνολογίας και τη δυνατότητα που έχει αυτή να εφαρμοστεί με επιτυχία στις ΜμΕ για την έξοδο από την κρίση και τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης.
1. http://www.express.be/business/?action=view&cat=economy&item=zero-croissance-zero-inflation-zro-taux-dintret-et-zro-espoir-pourtant-les-politiciens-pourraient-sauver-le-monde-avec-ces-4-promesses&language=fr&utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=