Σημαίνουσες προσωπικότητες, ακόμη και τωρινοί ή πρώην κοινοτικοί επίτροποι μιλούν ξεκάθαρα για διάλυση της Ε.Ε. Η μετριότητα των σημερινών κυβερνητών της Ευρώπης επιτείνει τα σημάδια κόπωσης και τα παραπλέοντα αδηφάγα συμφέροντα «της στιγμής» καραδοκούν επιμελώς να κατασπαράξουν το πτώμα που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση. Έτσι λοιπόν και εμείς από τη σκοπιά αυτή θα αναλύσουμε τα σημερινά δεδομένα και πώς καταλήξαμε σε αυτά, ώστε να δούμε και το γιατί και τις επιπτώσεις.
Η κατρακύλα άρχισε όταν ακούστηκαν για πρώτη φορά να γίνει διεύρυνση των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, με δέκα, ναι δέκα νέα μέλη, χωρίς να γίνουν οι κατάλληλες και σωστά μελετημένες ενέργειες και προσαρμογές των οικονομιών των υπό διεύρυνση κρατών. Είχα εκφράσει τις έντονες αντιρρήσεις μου τόσο με δημοσιεύματα τότε όσο και από τις δράσεις μου ως λόμπι στις Βρυξέλλες. Γρήγορα μου υποδείχθηκε ότι στις 10 χώρες ήταν και η Κύπρος και είχαμε όλοι συμφέρον να γίνει η διεύρυνση γρήγορα, ώστε να δοθεί (και είναι αλήθεια ότι δόθηκε) η κατάλληλη “ομπρέλα” έναντι του τουρκικού επεκτατισμού. Ομως, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Η διεύρυνση όχι μόνο δεν πέτυχε, απεναντίας συσσώρευσε την ανικανότητα της Ευρώπης να πραγματοποιήσει το όνειρο! Και εδώ, σε αυτό το σημείο, η σκέψη μου είναι ότι ήταν θελημένη η αποτυχία του εγχειρήματος της διεύρυνσης, τουλάχιστον ως προς την ενοποίηση της Ευρώπης. Απεναντίας δημιούργησε νέα δουλικά καθεστώτα, ως προς τη Γερμανία και τη Γαλλία, που είδαν τις άριστα μελετημένες προοπτικές να μπουν και να αλωνίσουν τις εκεί οικονομίες. Οικονομίες δεινοπαθούσες από ένα αποτυχημένο σοβιετικό σύστημα που φρόντισαν οι ηγήτορές του να το διαλύσουν πριν καν διανύσει διάστημα όσο το προσδόκιμο των τωρινών ηλικιών του ανθρώπου! Γιατί όμως τα γράφω όλα αυτά; Για να ισχυριστώ ότι η άνευ καμιάς προετοιμασίας μεγάλη διεύρυνση του 2004 σήμανε την αρχή του τέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Ζακ Ντελόρ, βασικός αρχιτέκτονας της νέας εποχής της Ε.Ε. δεν είχε υπολογίσει στους σχεδιασμούς του, μόνο ένα σημείο: Τη γερμανική ασυδοσία που καταπατώντας όλες τις αρχές που η ίδια υποστήριζε, προχώρησε με γρήγορες κινήσεις στη διεύρυνση, προκειμένου να δημιουργήσει δορυφόρους γύρω της, πράγμα που πέτυχε μεν, αλλά που οδηγεί στη διάλυση της Ε.Ε. Ιδια ευθύνη έχει και ο τότε Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν που άφησε την επανένωση των δυο Γερμανιών, παρά τις αντίθετες αναφορές στις Συνθήκες, υπεράνω του εθνικού και ευρωπαϊκού συστήματος δικαίου. Τα παραδείγματα είναι πολλά και όλα, από απόψεως οικονομικής εξαιρετικά σημαντικά. Ας τα πάρουμε από την αρχή και θα καταδειχθεί από μόνο του ότι η Ε.Ε. οδεύει νομοτελειακά προς το τέλος της. Η πρώτη διεύρυνση της Κοινής Αγοράς ήταν με τις τρεις χώρες Μ. Βρετανία, Ιρλανδία και Δανία. Εξαιρετικά μελετημένη δεν άφησε περιθώρια σφάλματος. Ετσι οι 6 αρχικά χώρες που στήριξαν το εγχείρημα έγιναν 9 και όλα έβαιναν καλώς. Επισημαίνουμε ότι στα διαβήματα αυτής της εμβέλειας οι εθνικισμοί εξακολουθούν να υπάρχουν, τίθενται όμως, σε δεύτερη μοίρα, ώστε να διευκολυνθεί η υιοθέτηση κανόνων που έχουν κοινό στόχο, άρα ευρίσκονται υπεράνω των εθνικισμών. Η Ελλάδα είχε διανύσει μία μακριά πορεία με συνειδητά βήματα ανάπτυξης, μέσα από μία ανείπωτη κακομοιριά που γέννησε ο πόλεμος και η συνεχιζόμενη καταστροφή με τον εμφύλιο. Δεν έφτανε, μάλιστα που βάλαμε πλάτη στο “κούρεμα” των γερμανικών δανείων για την ανόρθωση της χώρας αυτής, αλλά όπως και οι Γερμανοί, έτσι και η γενιά μου γευτήκαμε τα κίτρινα βούτυρα και τα σκονογάλατα, ανήμποροι να θρέψουμε τα παιδιά μας, με το περίφημο πρόγραμμα της Ούνρα. 50 χρόνια μετά οι ίδιοι αυτοί Γερμανοί, που μεγάλωσαν όπως και εμείς, μας έχουν εξουθενώσει και όχι μόνο δε βάζουν πλάτη ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, το οποίο κακώς έφτασε στα ανυπέρβλητα μεγέθη που το φέρανε οι πολιτικοί μας, αλλά αρνούνται α) τις γερμανικές αποζημιώσεις, αλλά και κυρίως β) το κατοχικό δάνειο που εξισορροπεί πλήρως το δημόσιο χρέος της χώρας. Η χώρα αυτή, η πατρίδα μας έπρεπε να είναι μέσα στην ενωμένη Ευρώπη. Εκτός όμως της αρχής της δημοκρατικής Ευρώπης, οι ίδιοι εκείνοι που μας θέλησαν μέσα στην Κοινότητα πήραν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να μη διαταραχθούν οι επιτεύξεις πριν την 31/12/1980, αφού την επομένη ημέρα η χώρα μας έμπαινε πανηγυρικά στην ΕΟΚ. Τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, ο υπογράφων, ως στέλεχος της Αγροτικής Τράπεζας, με έστελναν επικεφαλής εβδομάδες ολόκληρες να υποδέχομαι την ηγεσία του αγροτικού κόσμου της Γαλλίας, που ήθελαν να μάθουν με λεπτομέρειες τι γίνεται με την αγροτική παραγωγή της Ελλάδας και κατά πόσον θα “κινδύνευαν” οι Γάλλοι αγρότες, το ίδιο, όπως και ο μόνιμος υφυπουργός της Γερμανίας (θεσμός που δεν υπάρχει στη χώρα μας), ονόματι Ελερμαν, (αν θυμούμαι καλά) που γύρισε όλη τη χώρα με τη βοήθειά μου, ώστε να κατανοήσει αν η Γερμανία κινδύνευε από την ελληνική αγροτιά. Οι εντολές της πολιτικής και τραπεζικής ηγεσίας ήταν σαφείς: Επρεπε οι καλεσμένοι να φύγουν με τις καλύτερες εντυπώσεις, ώστε να προχωρήσει η ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ. Ενα ήταν το δεδομένο της ένταξης: Η Ελλάδα έπρεπε να σεβαστεί το κοινοτικό κεκτημένο και ως αντάλλαγμα, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θα μας βοηθούσαν να αναδιαρθρώσουμε τις δομές μας, με κονδύλια που θα ήταν απαραίτητα για τη βελτίωση των υποδομών μας και την ανάπτυξη της οικονομίας μας. Ενα παράδειγμα θα αναφέρω για να δει κανείς τι σήμαινε η τότε ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ. Στο ισοζύγιο πληρωμών της χώρας μας το ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο οφειλόταν κυρίως στα πετρελαιοειδή που έφταναν τα -12 δισ. δραχμές το σωτήριο έτος 1980. Δεύτερο κονδύλι ήταν το βοδινό κρέας, που ανερχόταν σε περίπου -4,5 δισ. δραχμές. Οι προμηθευτές της Ελλάδας στο βοδινό κρέας ήταν κυρίως η Γιουγκοσλαβία και η Ουρουγουάη – Αργεντινή. Με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ την 1/1/1981 και λόγω κοινοτικού κεκτημένου έπρεπε πλέον τα βοδινά κρέατα να έρχονται κυρίως από Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία και Βέλγιο. Το αποτέλεσμα στο εμπορικό ισοζύγιο τον πρώτο χρόνο της ένταξης ήταν η πλήρης ανατροπή του ελλειμματικού αυτού ισοζυγίου ως εξής: Πρώτο κονδύλι σε ελλειμματικότητα δεν ήταν πλέον τα πετρελαιοειδή, αλλά το βοδινό κρέας, που ξεπερνούσε τα -13,5 δισ. δραχμές, με δεύτερο πλέον αρνητικό κονδύλι τα πετρελαιοειδή! Η μόνη πολιτική δύναμη που είχε κάνει σωστές προβλέψεις ήταν το ΚΚΕ, αυτό όμως, δεν το απάλλασσε από τη μη διατύπωση σωστής -κατά την άποψή μου- γνώμης για το «διά ταύτα». Η επόμενη διεύρυνση ήταν με την ιβηρική (Ισπανία Πορτογαλία) που έγινε το 1986. Οι δέκα χώρες – μέλη της ΕΟΚ έγιναν τότε, 12. Για να γίνει κατορθωτή η νέα διεύρυνση με τις δυο αυτές χώρες, εργαστήκαμε ακούραστα αρκετοί άνθρωποι για πολλά χρόνια, ώστε να μελετηθούν και οι λεπτομέρειες από τη διεύρυνση αυτή. ΕΤΣΙ ΓΙΝΟΤΑΝ ΤΟΤΕ, όχι όπως το 2004, που η Γερμανία επέβαλε την επαίσχυντη διεύρυνση και διέλυσε κυριολεκτικά όλη την προσπάθεια των τελευταίων 50 χρόνων. Το τι δουλειά εκτελέσαμε όλοι όσοι είχαμε ανακατευτεί στη διαδικασία αυτή θα αναλύσουμε στο ερχόμενο σημείωμά μας. Μόνο έτσι θα γίνει κατανοητό, γιατί έχει πάρει αυτήν την κατρακύλα η Ευρώπη.
