Πού πάμε;

Ήλεγα να μη γράψω μπλιο σα δεν καταλαβαίνουν
αυτοί που τα κατέχουνε κι όλο στραβά πηγαίνουν.
‘Πομένει ο σοφός λαός, πάντα ψευτιές ν’ ακούει
δεσπόζει η γνώμη του ενιούς και συμφορές αν κρούει.
Με μαεστρία φοβερή όσοι μας κυβερνούνε
περνούνε πάντα απ’ τη βουλή “όσα καλά θα ‘ρθούνε!
Τα ψίχουλα -ζεστά ψωμιά πάντα παρουσιάζουν
φορτώνουνε απού τη μια κι απού την άλλη αδειάζουν.
Μην περιμένουμε καλό εδά και μπλιο να δούμε
άνθρωποι που δε δούλεψαν “δόξα Θεό” να πούνε.
Για μια ανθρώπινη ζωή χρόνια πολλά δουλέψαμε
όμως στη νέα τη γενιά πράμα δεν θαν’ αφήσουμε.
Φαίνεται άρχιξε ο λαός λίγο χαμπέρι παίρνει
κι αυτά που φέρνει μια στιγμή ο χρόνος δε τα φέρνει.
Αγρότης απού δούλεψε και κάρπισε το χώμα
πάντ’ απογοητεύεται μα περιμένει ακόμα.
Στσι πόλεις εχορτάσανε επιχειρηματίες
τσι μύγες να ζυγώνουνε μ’ εκπτώσεις και θυσίες.
Τον πλούτο τσι πατρίδας μας πούναι η νεολαία
η ξενιτειά τον χαίρεται κι ούλα μας τα ωραία.
Ήλιο λαμπρό και θάλασσες, λαχανικά και φρούτα
απλόχερα προσφέρουμε σ’ ούλο τον κόσμο τούτα.
Και περιμένει ο λαός πως έρχεται η μέρα
δημοκρατία – προκοπή στη χώρα πέρα ως πέρα.