Σαν η ζωή δεν είναι τίποτ’άλλο από μονόδρομη πορεία και σαν η ευτυχία διαρκεί ελάχιστες χρονοστιγμές σ’αυτή τη μονοδρόμηση που όρισε ο Πλάστης, μοιάζουν απόκοσμα απάνθρωπες εκείνες (μόνο στην όψη) ανθρώπινες φιγούρες που κάνουν τα χέρια (δώρα θεία) όργανα φονικά σαν τα οπλίζουν με όπλα πυροβόλα για να σκορπίσουν το θάνατο σε δεκάδες συνάνθρωπους ανύποπτους, αθώους.
Xθες στην Ευρώπη, σήμερα στην Αμερική, αύριο πού; Για κείνα τα αιμοβόρα ανθρωποειδή, οι ένοιες «ζωή», «αγάπη», «ευτυχία», «πρόοδος», «αειφορία», μοιάζει να είν’αγκάθια στα μάτια τα μυωπικά τους και για το λόγο αυτό, ίσως και άλλους, παράδωσαν στις αδηφάγες σφαίρες συνάνθρωπους απείραχτους, και’μειναν να θωρούν, να καμαρώνουνε τα έργα τους…
Μα συνεχίζεται το κατρακύλισμα του ανθρώπου, όπου Γης. `Ετσι, η εγγύς Μέση Ανατολή δοκιμάζεται απ’ την αδηφαγία των Ισχυρών με εκατόμβες στον άμαχο πληθυσμό και με ανθρώπους να αποκεφαλίζονται ομαδικά, λόγω διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων! Και πλήθη αμάχων εκπατρίζονται σε αναζήτηση γης ειρηνικής, με το Αιγαίο να έχει καταστεί ο υγρός τάφος για πολλούς από δαύτους, και κυρίως για μικρά παιδιά και τις μανάδες τους. Και το κακό δεν φαίνεται να έχει τελειωμό…
Μα ο τρόμος της ανθρώπινης μανίας για αλλόθρησκους έχει “μεταναστεύσει” και στην Ευρώπη, με αλλεπάλληλα τυφλά, θανατερά χτυπήματα. `Ανθρωποι ζωσμένοι εκρηκτικά, παρασέρνουν στον θάνατο εαυτούς και αλλήλους!
O tempora, o mores!
Και λίγο μακρύτερα στην Άπω Ανατολή, ένας εγωκεντρικός δικτατορίσκος κραδαίνει τα πυρηνικά όπλα (λες και πρόκειται για παιδικό παιχνίδι), απειλώντας με πυρηνικό ολοκαύτωμα το γαλαζόθωρο πλανήτη μας. Είναι απλά θέμα χρόνου, εφ’ όσον ήθελε πραγματοποιήσει τις απειλές του.
Και να’ τανε μόνο αυτά; Αδέξιοι όσο και ανεύθυνοι χειρισμοί των πολιτικών ηγεσιών της Χώρας του φωτός και του πνεύματος, της Ελλάδας μας, τις τελευταίες δεκαετίες, οδήγησαν τη χώρα σε οικονομικό μαρασμό, τους `Ελληνες σε πτώχευση, και το κράτος σε ποδηγετούμενο προτεκτοράτο αλλόφυλων για τα προσεχή 100 χρόνια, και με μια υπουργό να αναφωνεί: “Και τι είναι 100 χρόνια; Αντέξαμε 400 με τους Τούρκους. Δεν θα αντέξουμε 100;”… Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι!
Και επαληθεύεται η 2.500 χρόνων σχετική ρήση του Ευριπίδη, ότι: «Ένα Κράτος δεν κινδυνεύει από τους πολίτες του. Κινδυνεύει από αυτούς που το κυβερνούν!»
Και να’ τανε μόνο αυτό; `Αλλες απάνθρωπες φιγούρες πήραν πυρσούς και παραδώσανε στη λαίλαπα της φρίκης της φωτιάς τη φύση την πανέμορφη στη Ζάκυνθο, στο Καπανδρίτη και σε άλλα μέρη του ελλαδικού κορμού τούτες τις μέρες. Συνέχεια –λες- της κάθε χρόνο δασικής πυρομανίας στη χώρα μας.
Μα δεν έχει τελειωμό η φθοροποιός τάση του ανθρώπου: Στεριές και θάλασσες έχουν ρυπανθεί και συνεχίζουν να ρυπαίνονται απ’ τις δραστηριότητες του “πολιτισμού” του σε βάρος εν τέλει της ίδιας της ύπαρξής του, και καθιστά επίκαιρη τη ρήση του μεγάλου Ινδιάνου αρχηγού Σιάτλ στα 1850, όταν, απαντώντας στον τότε Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών που του ζήτησε να του πωλήσει τη γη του, έγραψε μεταξύ άλλων: “…Αν μολύνετε το κρεβάτι σας, θα πεθάνετε κάποια νύχτα πνιγμένοι στα δικά σας απορρίμματα…”…
Κι ο στοχαστής που σιωπηλός παρατηρεί τα τεκταινόμενα στον γαλαζόθωρο πλανήτη, έλυσε τη σιωπή του κι ακούστηκε να μουρμουράει:
«Τώρα, δυο κόσμοι σ’ένα. Ο ισχυρός και ο ανίσχυρος σ’ένα κορμί. Πετροβολά ο ισχυρός τα ύψη, πληγιάζεται ο ανίσχυρος απ’τις πετριές. Κι ως περιβάλλουνε τα πέλαγα τη στέρια γη που’χει ασφυχτικά κατακλυστεί από τ’ανθρώπινα τα όντα, κι ως δεν γεννιέται άλλη φορά εκείνος ο θεόσταλτος ο γέρος με το ραβδί το μαγικό ν’ανοίγει δρόμο θαλασσένιο, αρχίζει να το βλέπει καθαρά ο ισχυρός-ανίσχυρος, πως δεν υπάρχει μια διέξοδος να φύγει. Χάθηκε η γη της Χαναάν απ’τις Γραφές στου χρόνου το αλάργεμα, χάθηκε η ίδια Γη στα τωρινά στη σύγχυση της γνώσης, κι έμειναν να κοιτάζονται και να ρωτάνε μεταξύ τους όσοι νοήμονες: Πού πάμε;…»…
* Γεωπόνος – Συγγραφέας
Μέλος της «Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων»
