Υπάρχουν άνθρωποι καλής θελήσεως, που οι ανάγκες όλων να μετρούν περισσότερο απ’ ότι τα κέρδη; Μας κυβερνά η απληστία, μητέρα όλων των κακών. Ο αληθινός εχθρός, ο μόνος εχθρός, είναι το μονοπώλιο. Ο όρος είναι ευρύς και καλύπτει την εξουσία του χρήματος σ’ όλες τις μορφές. Το χρήμα διαφθείρει, συντρίβει, σκοτώνει, καταστρέφει, σαπίζει την συνείδηση του ανθρώπου. Έτσι εξαίφνης ήρθε στη ζωή μας ο κορωνοϊός! Μολύνθηκε όλη η Υφήλιος εν μία νυκτί. Τα διαγγέλματα, οι αποφάσεις και οι συμβουλές πήραν και δώσαν για το καλό μας και τους ευχαριστούμε όλους από καρδιάς.
Κλειστείτε στα σπίτια σας, αράξτε, αναπαυτείτε, να τρώτε και να κοιμάστε. Ζήστε ζωώδη κατάσταση, μόνο που το ζώο πρέπει να κοπιάσει για τον επιούσιο, αλλά λειτουργεί μόνο του, δεν διδάσκεται από κανένα, αποκομμένοι από την κοινωνία, την οικογένεια, την εκκλησία. Σίγουρα ζούμε μια πληθυσμιακή κρίση και είναι δύσκολο να επιζήσουμε στο επίπεδο παραγωγής τροφίμων. Αέρας μολυσμένος, νερό που δεν πίνεται, Γη που δεν μπορεί να καλλιεργηθεί, θάλασσα μη παραγωγική, βλάστηση που εξαντλείται, ζώα ετοιμοθάνατα (πυρκαγιές Αμαζονίου, Αυστραλία, μια ασύλληπτη παρέμβαση στη φύση με ολέθρια αποτελέσματα από χέρι ανθρώπου. Μήπως τελικά ο άνθρωπος ήταν το λάθος δημιούργημα του Θεού; Ανισορρόπησε την φύση).
Με την οικολογική κρίση τέθηκαν σε δοκιμασία οι θεμελιώδεις κοσμολογικές αρχές. Χάθηκαν οι κλωστές ισορροπίας. Θέλομε να γίνομε θεοί χωρίς την βοήθειά Του. Έτσι ζούμε σ’ ένα κόσμο διαιρεμένο. Πλούσιοι – φτωχοί, καταπιεστές και καταπιεζόμενοι, ανεπτυγμένοι – υπανάπτυκτοι. Μια ανισότητα επικίνδυνη μεταξύ ευημερίας και φτώχειας. Ταξικές διαιρέσεις σε πεινασμένους και προκλητικά σπάταλους. Homo Homini Lupus (ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος).
Σε λίγο δύο φυλές θα υπάρχουν στη γη. Οι υποσιτιζόμενοι και οι υπερσιτιζόμενοι. Αυτή η ποιοτική καθίζηση της κοινωνίας, η ηθική αβιταμίνωση, ο πνευματικός υποσιτισμός, η εποχή είναι εποχή κρίσεων αν και κάθε εποχή, κατά κάποιον τρόπο, είναι. Στις μέρες μας όμως υπάρχει μια πολύ έντονη κρίση αλήθειας. Το ψέμα κυριαρχεί σ’ όλους τους τομείς. Στην πολιτική, στην τέχνη, στην Θρησκεία, στην καθημερινή ζωή. Λέγοντας πολλές αλήθειες, που στην ουσία είναι ανίερα ψέματα που χρησιμοποιούνται για να καλύψουν, να παραλλάξουν ή να μεταμφιέσουν κάτι που δεν λέγεται.
Εξαίφνης και ο κορωνοϊός! Να γλιτώσουμε από τον αόρατο εχθρό. Για το αργό, ορατό και εξευτελιστικό θάνατο της ραδιενέργειας δεν νοιάζεται κανείς. Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, σχεδιασμένα από λίγους για τ’ άρρωστο θέλω τους. Αλλά είδε ποτέ κανείς το Χριστό να γελάει; Πάντα δακρύζει, μαστιγώνεται, σταυρώνεται. Που είναι ο Θεός, τον σκοτώσαμε εσύ κι εγώ, όλοι μας είμαστε δολοφόνοι του.
Αλλά πώς το κάναμε, πώς καταφέραμε ν’ αδειάσουμε την θάλασσα πίνοντάς την μέχρι σταγόνα; Προς τα πού πάμε; πού είμαστε; αύριο θα είμαστε; Τώρα φύγαμε όλοι μόνοι μας, περιπλανιόμαστε στο απέραντο τίποτα. Ο Θεός είναι και θα παραμείνει νεκρός. Σ’ ένα κόσμο που επικρατεί ο πόνος, η οδύνη, η μιζέρια, δεν μπορεί να υπάρχει ουσιαστικά θέση για κανένα Θεό. Η υπερπαραγωγή της κατανάλωσης του ιού, μόνο αυτοί που τον εφεύρανε, ξέρουν τι σχέδια εξυπηρετεί. Γιατί τις περισσότερες φορές το φάρμακο είναι πιο επικίνδυνο από την ίδια την αρρώστια.
Ας δούμε λοιπόν με γυμνό μάτι την σημερινή πραγματικότητα, την μοναξιά, την ασυνεννοησία, το σεξουαλικό άγχος, τον ξεπεσμό, την κενότητα των ανθρώπων. Υπάρχουν άνθρωποι καλής θελήσεως; Πού είναι ο Θεός. Είναι νεκρός, εμείς τον σκοτώσαμε.
Πού πάμε;
5 Comments
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Πολύ μαυρίλα κ. Γωγώ, δεν έχει τίποτε όμορφο η ζωή; Είμαστε όλοι άκαρδοι, ψεύτες, απατεώνες και φιλάργυροι; Οι περισσότεροι άνθρωποι που εγώ γνωρίζω δεν είναι κάτι τέτοιο, μάλλον κάνετε την εξαίρεση κανόνα. Και που πάμε; Ασφαλώς όλοι στο αιώνιο τίποτα, ως τότε ας περνάμε καλά ο ένας με την παρέα του άλλου, γιατί αυτό ήταν και θα είναι η μεγαλύτερη αξία. Εσείς βέβαια αναρωτιέστε που πάει η ανθρωπότητα, πολύ μεγάλη ερώτηση για τα μέτρα του κάθε ανθρώπου, αλλά αυτό βασικά μόνο λίγο μας αφορά, θα το λύσουν και θα το απαντήσουν οι επόμενες γενιές, εμείς ζούμε σήμερα.
Πολλά τα ερωτήματα που θέσατε και δυσανάλογα ”μεγάλα” σε σχέση με την μικρότητα της “σημερινής” ανθρώπινης κρίσης (σκέψης). Όταν η μοναδική έγνοια μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας είναι το σήμερα, χωρίς να σκέφτεται ότι για το αύριο είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι, μιας και τα πάντα στον κόσμο είναι δανεικά. Τα δανειστήκαμε από τις προηγούμενες γενιές και πρέπει να τα παραδώσουμε στις επόμενες, αν όχι καλύτερα τουλάχιστον το ίδιο(;). Με την αλόγιστη όμως κατάχρηση της φύσης και των πόρων της ΔΕΝ βλέπω να αφήνουμε κάτι για να έχουν, ούτε καν γερά κοινωνικά θεμέλια. Ακόμα και αυτά τους τα καταστρέψαμε πρόσφατα. Και όπως έλεγαν οι αρχαίοι, γαία πυρί μιχθήτω, φράση που δηλώνει πλήρη αδιαφορία για τις όποιες εξελίξεις, κυρίως για τις τρομακτικές συνέπειες που μπορεί να προκύψουν εξαιτίας λανθασμένων ενεργειών, ηθελημένων ή μη. Μόνο πως όλα αυτά, θα τα ζήσουμε και εμείς μιας και οι εξελίξεις ”τρέχουν” πιο γρήγορα από εμάς. Δεν θα ξεχάσω την φράση ενός καθηγητή μου στο λύκειο, ”λάθη είμαστε, ανθρώπους κάνουμε”. Φαίνεται απλή αλλά έχει μεγάλο νόημα. Θα τα υποστούμε ΟΛΑ, γιατί είναι δικά μας δημιουργήματα.
Κύρις Μάνο, δεν το έχει ο καθένας και πολύ στο χέρι του να φροντίζει για ένα καλύτερο μέλλον, τι θέλετε να κάνει ο καθένας, να μην καίει ρεύμα; Να μην ταξιδεύει, να μην χρησιμοποιεί πλαστικά; Όλοι είμαστε μέρος μιας συνολικής πραγματικότητας από την οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Αλλά υπάρχει όλο και πιο πολύ στους νέους η περιβαλλοντική συνείδηση και επαγγέλματα και σπουδές σχετικές με το περιβάλλον και η τεχνολογία εξελίσσεται έτσι που θα είναι πιο φιλική προς το περιβάλλον. Δεν θέλω να πω πως ο προβληματισμός δεν είναι τεράστιος, ασφαλώς και είναι, αλλά έχω και μια αισιοδοξία γιατί ο άνθρωπος βρίσκει λύσεις και οι λύσεις του μέλλοντος είναι συχνά τέτοιες που ούτε μπορούμε να τις φανταστούμε τώρα, γι’ αυτό η κάθε πρόβλεψη για το μέλλον είναι σχεδόν αδύνατη.
Κύριε Κιαγιά, σαφώς και ΔΕΝ μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά από το να συμβαδίζουμε με την πρόοδο, χρησιμοποιώντας ό,τι είναι διαθέσιμο. Και τις διακοπές μας θα κάνουμε και υλικά σύγχρονα θα χρησιμοποιούμε. Αλλά, εδώ υπάρχει ένα μεγάλο “αλλά”. Αν ο καθ’ ένας μας, φροντίζει να αφήνει “χαμηλό ίχνος” και εννοώ βεβαίως ό,τι μπορείται να σκεφτήτε πως μπορεί αν όχι να ωφελήσει τουλάχιστον να βλάψει λιγότερο, “μη ωφελέειν ή μη βλάπτειν” (Ιπποκράτης), τη φύση και γενικά το περιβάλλον που ζούμε εμείς, τα παιδιά μας αλλά και αργότερα τα παιδιά τους, τότε πιστεύω σαν σύνολο θα έχουμε πετύχει. Τους το χρωστάμε. ΜΠΟΡΟΥΜΕ. Και το μεγάλο ερώτημα. ΘΕΛΟΥΜΕ;
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας, κ. Μάνο, πως ο καθένας μας πρέπει να συμβάλει στην καθημερινότητα του στην προστασία του περιβάλλοντος, κάποιοι θα το κάνουμε, οι πολλοί πάντως όχι. Οι πολιτικοί είναι οι υπεύθυνοι για να βγάζουν νόμους για την προστασία του περιβάλλοντος, έτσι οργανώνεται μια μαζική συμπεριφορά που φέρνει θετικά αποτελέσματα. Ο δρόμος προς την σωτηρία του περιβάλλοντος οδηγεί μόνο μέσα από την αντικατάσταση της ενέργειας που κερδίζεται από καύση με ενέργεια που κερδίζεται από την εκμετάλλευση του ήλιου, του αέρα και του νερού. Στην Γερμανία π.χ. το ποσοστό αυτών των ενεργειών είναι σήμερα περίπου στα 50% και ως το έτος 2050 υπάρχει προοπτική να φτάσει τα 85%.