Πάντα τα ταξίδια έχουν µία νοσταλγία… Βάλε κι έναν Άγιο Βασίλη λόγω των ηµερών, µερικά χριστουγεννιάτικα λαµπάκια, έναν χαριτωµένο πιγκουίνο, ένα όµορφο δέντρο µε µπάλες του ονείρου και της ελπίδας… κι έγινες µε µιας, παιδί.
Μοιάζει µε συγκρουόµενο του Λούνα Παρκ το συναίσθηµα των εορτών όταν δένει µε το συναίσθηµα του ταξιδιού… Έλα σου όµως που γίνεται ο κακός χαµός στη σκέψη σου, όταν συσχετίζεις όλα τα παραπάνω, την ώρα που βρίσκεσαι µπροστά στη στολισµένη ρεσεψιόν του ΕΛΥΡΟΣ, µε το σήµερα της ΑΝΕΚ…
Ήρθε η έγκριση της γενικής συνέλευσης, η ΑΝΕΚ περνάει στην Ιστορία, η ρουφήχτρα σκούπα της οικονοµίας, των deals, την απορροφάει και την τοποθετεί στο πλοιοκτητικό κεφάλαιο της Attica Group. Θα µου πεις τώρα, το σήµα θα το βλέπουµε, η εταιρική υπόσταση θα ενταφιασθεί. Οκ, θα σου πω, αλλά κάτι τέτοιο µου θυµίζει το «φάτε µάτια ψάρια…».
Ας µην γελιόµαστε. Όταν κλείνει ένα κεφάλαιο, το οποίο µάλιστα το σήκωσαν στα χέρια τους σπουδαίοι άνθρωποι µε πνευµατικότητα, ήθος, αγωνιστικότητα, ελπίδα, άνθρωποι οραµατιστές µε αξίες και συνέπεια, τότε σιγοτραγουδάς το τραγούδι του Ζαµπέτα «Πού ’σαι Θανάση, ήθελα να σ’ αντάµωνα η γρουσουζιά να σπάσει».
Οκ λοιπόν. Όλα τελείωσαν. Νέα εποχή, νέες διαδροµές.
Όµως αξίζει πάντα να γίνεται ο απολογισµός, να εξηγούνται τα λάθη, να κατατίθενται οι πράξεις, να δίδεται λόγος ακόµα και στους αδαείς, µπας και κάποια στιγµή στην πορεία της ζωής όλων µας, συνειδητοποιήσουµε πως άλλο είναι να είσαι Άγιος Βασίλης κι άλλο ένα οµοίωµα Αγίου Βασιλείου. Άλλο να είσαι δέντρο που πάλεται κι άλλο ένα ψεύτικο φωτισµένο δέντρο. Άλλο να είσαι ελάφι που χαίρεται την ελευθερία του κι άλλο µία ψεύτικη φιγούρα ελαφιού που κάποιοι σε στόλισαν.
Τέτοιες µέρες τέτοια λόγια. Συµφωνώ. Όπως συµφωνώ επίσης ότι ο Καλικάντζαρος µπορεί να είναι χαριτωµένος και παιχνιδιάρης, όµως δεν παύει να είναι Καλικάντζαρος.
-ο παρατηρητικός-
Μ π. Λ
