Κύριε διευθυντά,
Στην κορύφωση του «ψυχρού πολέµου» αρχές δεκαετίας του 1970, τότε που οι δύο ψυχροπολεµικοί αµυντικοί συνασπισµοί µιλούσαν για ειρήνη, αλλά παρασκεύαζαν πόλεµο κατά το λατινικό ρητό, δηλ.: «ΝΑΤΟ» και «Σύµφωνο Βαρσοβίας», φαινόταν ότι οι «αµυντικοί εξοπλισµοί», τα προγράµµατα στο διάστηµα και οι πύραυλοι µικρού και µεσαίου βεληνεκούς θα ήταν τα µαζικά όπλα καταστροφής.
Τότε κυκλοφόρησε και το τραγούδι «Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη γη µας/ δεν πρόκειται ποτέ σου να πονέσεις,/ έχουµε ακόµα και στο θάνατο ανέσεις/ έχουµε θάλαµο αερίων/ θα σε τελειώσουµε µεµιάς,/ έχουµε βόµβες νετρονίου/ και θα πεθάνεις στη στιγµή…»
Παρ’ ότι διάλυσε το «Σύµφωνο Βαρσοβίας», αρχές του 1991, οι δυτικοί «Σταυροφόροι» θέλησαν να βρουν ζωτικούς χώρους πλουτισµού, κάνοντας δικά τους τα περισσότερα κράτη του Συµφώνου… Έτσι, εξαιτίας του ουκρανικού πολέµου προσδοκούν να πετύχουν µέσω της παγκοσµιοποίησης, τη διάλυση της Ρωσίας, της παγκοσµιοποίησής της, εξαθλιώνοντας τις κοινωνικές µάζες, µε διάλυση της οικογένειας µε την οµοφυλοφιλία, τα σύµφωνα συµβίωσης, αλλαγή φύλου, κ.λπ. Και κατακερµατισµό της Ορθοδοξίας, αφού το ισχυρότερο κράτος της είναι η Ρωσία.
«Σε τι κόσµο µπαµπά µ’ έχεις φέρει να ζήσω/ δεν µου κάνει µαµά, επιστρέφεται πίσω./ Τόσος κόπος γιατί, τόσο αίµα και δάκρυ/ να µπορούσα µε κάτι να τον κάνω καπνό…/ Ω τι κόσµος µπαµπά, ποιοι τον σκάρτεψαν τόσο/ δεν µου κάνει µαµά, το πουλώ όσο όσο..», το τραγούδι που µου ‘ρθε στο µυαλό, βλέποντας δύο µωρά 5-6 µηνών στην πολυκατοικία. Ας ευχηθούµε ο Θεός του Χριστού, του Μωάµεθ, του Βούδα, του Κοµφούκιου, να ειρηνεύσει τον κόσµο, γεφυρώνοντας τις αντιθέσεις τους και..,. επί γης ειρήνη.
Γιάννης Καµηλάκης
Συνταξιούχος διδάσκαλος
