Γράφει ο δημοφιλής Αυστριακός συγγραφέας Στέφαν Τσβάιχ στο μνημειώδες έργο του «Μαρία Αντουανέττα». Αυτός, που κυνηγημένος από τον τρόμο του Ναζισμού, κατέληξε στη Βραζιλία, όπου και βρήκε τραγικό θάνατο, το 1942.
«Για πολλούς αιώνες, στα αμέτρητα πολεμικά πεδία της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Φλάνδρας, οι Αψβούργοι και οι Βουρβώνοι διεκδικούσαν την ηγεμονία της Ευρώπης, μέχρι να εξαντληθεί η αντοχή τους. Τελικά, οι δύο αυτοί αιώνιοι αντίπαλοι διαπίστωσαν ότι η ακόρεστη αντιζηλία τους δεν είχε άλλο αποτέλεσμα, παρά να ανοίγει τον δρόμο σε άλλους ηγεμονικούς οίκους της εποχής. Να π.χ., ο λαός της νησιωτικής Αγγλίας άπλωνε κιόλας τα χέρια του, για να αρπάζει την παγκόσμια κυριαρχία. Η προτεσταντική Μαργραβία του Βρανδεμβούργου γινόταν επίσης ένα ισχυρό κράτος. Μα και η αχανής Ρωσία ετοιμαζόταν να επεκτείνει πλέον απεριόριστα τη σφαίρα επιρροής της. Δεν ήταν λοιπόν προτιμότερο, σκέφτηκαν οι εμπλεκόμενοι, καθυστερημένα βέβαια όπως πάντα δεν θα ήταν απίθανα λυτρωτικό, αυτοί, οι ηγεμόνες και οι διπλωμάτες των αντιμαχόμενων χωρών, να κλείσουν μεταξύ τους, μια ειρήνη; Αντί να ξαναρχίζουν κάθε φορά τα ίδια, το ολέθριο πολεμικό τους παιχνίδι, το καταστροφικό μακελειό τους; Που μονάχα τους καραδοκούντες και τους αλλόδοξους και τους νεόκοπους στη διεθνή πολιτική σκηνή τους καιροσκόπους και τους παρείσακτους, εξυπηρετούσες;». Τότε, δηλαδή, στα χρόνια εκείνα σκέφτηκαν λογικά πολύ. Απλά και λογικά και έτσι συνεννοήθηκαν απλά κι ανθρώπινα. Πώς όμως έγινε αυτό τελικά; Να πώς.
Ο επονομαζόμενος Σουαζέλ, υπουργός του Βασιλιά Λουδοβίκου ΙΕ΄ και ο Κάουνιτς, ο μυστικοσύμβουλος της αυτοκράτειρας Μαρίας Θηρεσίας, συνήψαν συμμαχία. Όμως, για να κρατήσει αυτή η συμμαχία και να μην είναι μόνο ένα μικρό διαλειμματάκι ανάμεσα σε δύο πολέμους αποφάσισαν να συνδέσουν με τους ισχυρούς δεσμούς του άλματος, τη δυναστεία των Αψβούργων με τη δυναστεία των Βουρβώνων. Ο οίκος των Αψβούργων είχε πάντα αρκετές πριγκιποπούλες της παντρειάς. Και ακριβώς εκείνες τις ιστορικές ημέρες υπήρχαν διαθέσιμες ένα σωρό νύφες, μικρές και μεγάλες. Έτσι, προχώρησαν ακάθεκτοι προς το διάβημα τους αυτό, που τους φάνηκε σωστό, τέλειο και πρέπον. Δηλαδή προχώρησαν, πάντρεψαν τελικά, τον ανήλικο ακόμα Δελφίνο, τον εγγονό του Λουδοβίκου ΙΕ και μέλλοντα βασιλιά της Γαλλίας, με μια από τις κόρες της αυτοκράτειρας Μαρίας Θηρεσίας, τη Μαρία Αντουανέττα, που ήταν τότε μια ανήλικη παιδούλα δεκατριών χρόνων. Αυτό έγινε το 1770 στη Βιέννη, μέσα στη φαντασμαγορική ατμόσφαιρα του παλατιού, εκεί. Γίνεται δηλαδή ο γάμος μεταξύ αυτών των δύο διαδόχων. Αποτέλεσμα; Το ωραίο σχέδιο, να, σαφώς καρποφορεί για ένα διάστημα και ο πόλεμος, μεταξύ των δύο μοναρχιών, σταματάει.
Από εκείνα τα χρόνια τότε, από το συγκεκριμένο αυτό γεγονός, πέρασαν εκατοντάδες χρόνια, μα και δύο Παγκόσμιοι πόλεμοι. Και ναι, δεν λέμε, κάποια μικρά διαστήματα ειρήνης υπήρξαν σαφώς, ναι, στον παγκόσμιο χώρο. Μα κι από την άλλη, δυστυχώς, οι πιο πολλοί καιροί, πάντα ήταν και είναι γεμάτοι από πολεμικές εντάσεις και αιματοχυσίες παντού. Και ναι, δεν λέμε, δεν ισχυριζόμαστε καν πως οι διεθνείς συνθήκες, αυτό το τόσο ρευστό πολιτικοκοινωνικό πεδίο, είναι σήμερα το ίδιο με τότε, των δυόμιση αιώνων πριν. Όχι, δεν είναι σίγουρα καθόλου ίδιες οι διεθνεί συνθήκες. Αφού να, οι γεωπολιτικές ορμές και τα τρέχοντα συμφέροντα, μοιάζουν με τα ηχηρά ύδατα των χειμάρρων, που τρέχουν αφάνταστα γρήγορα. Και ευτυχώς, βέβαια, που ο θεσμός της βασιλείας ανά την οικουμένη, ευτυχώς που εν πολλοίς καταργήθηκε, έπειτα από τα τόσα δεινά των διάφορων λαών. Αλλά γιατί τότε επιμένουμε σε αυτές τις αναφορές μας, στα περασμένα γεγονότα της Ιστορίας;
Είναι απλό. Μα να δείξουμε όσο το δυνατόν πιο εμφατικά, πως ό,τι έγινε τότε στην Ευρώπη, δηλαδή αυτός ο γάμος που σταμάτησε τις ολέθριες για την ήπειρο εχθροπραξίες, ήταν σαφώς ένα αποτέλεσμα μιας καλής θέλησης. Και το λέω ακόμα πιο απλά, για να φανεί πεντακάθαρα πως όταν και όπου υπάρχει μεταξύ δύο αντιμαχόμενων αυτή η θέληση, τελικά, το ελπιδοφόρο και αίσιο, το ειρηνικό και ωραίο αποτέλεσμα, αυτό νικάει πάντα. Κοντολογίς, επαναλαμβάνουμε όταν σε μια οποιαδήποτε διαμάχη επικρατήσει η κοινή λογική, τελικά, όλα βαίνουν καλώς.
Κι ερχόμαστε τώρα στα σημερινά ζητούμενα μας. Στα τρέχοντα, τόσο δυσοίωνα δεδομένα της εποχής μας, σε αυτόν τον τρομερό, τον συνεχιζόμενο πόλεμο μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Που δεν λέει δυστυχώς να σταματήσει, μα αντίθετα, συνεχώς ενδυναμώνεται με άφθονα πολεμικά κονδύλια. Που ολοένα γιγαντώνεται και γίνεται έτσι, μια περίπου παγκόσμια απειλή. Αφού, πλέον, συμμετέχουν ενεργά και δεκάδες άλλα κράτη, συνεισφέροντας απλόχερα όπλα τελευταίας τεχνολογίας, άρματα μάχης και μισθοφορικούς στρατούς, καταστροφικές βόμβες και άπειρα δολοφονικά drones, μάλιστα, σε περίπου 45 ανέρχονται τα έχοντα ίδια γραμμή πλεύσης με την Ουκρανία. Κι όσο περνάνε οι μέρες, τόσο βλέπουμε τις νατοϊκές δυνάμεις να κυκλώνουν τη ρωσική επικράτεια. Αλλά ταυτόχρονα η αρκούδα του Βορρά, η Ρωσία, επίσης κι αυτή, βλέπουμε να κάνει τα ίδια, να αντεπιτίθεται δηλαδή σε όλα τα μέτωπα του πυρός, με όλες τις δυνάμεις της. Κι έτσι παρατηρούμε τρελές καταστροφές εκεί, παντού και ανθρώπινα θύματα, αθώα θύματα πολλά πέρα από τους στρατεύσιμους. Και η εμπάθεια δυστυχώς να καλπάζει, μα και η διανοητική συσκότιση στα μυαλά των ισχυρών, το ίδιο, κάθε μέρα να ογκούται και να γίνεται μεγαλύτερη.
Κι έτσι, μοιραία, να γίνονται και οι ψυχές των ισχυρών του πλανήτη, ολόενα και πιο μαύρες, με ότι αυτό συνεπάγεται για τον απλό λαουτζίκο. Και όλα ετούτα να παίρνουν μια απαίσια μορφή, αφού να, αυξάνουν κάθε μέρα περισσότερο τα πυρηνικά τους όπλα και η Ρωσία και η Κίνα και η Β. Κορέα και το Πακιστάν και η Ινδία και η Αμερική, που κι αυτή βεβαίως ακολουθεί. Κι έτσι έχουμε μια τρομερή καταγραφή στον χάρτη του φόβου, 13.000 περίπου πυρηνικές κεφαλές να ΄ναι πανέτοιμες για τη λειτουργία τους, στις τέλειες αποθήκες των ισχυρών της γης. Τρόμος. Απλά, τρόμος…
Στις 24/2/2022, στο Μόναχο, τότε που είχαν συγκεντρωθεί εκεί παραπάνω από διακόσιοι παγκόσμιοι ηγέτες, για να συζητήσουν για τη μαζική Διάσκεψη Ασφάλειας του πλανήτη μας, ο Γουάν Γι, κορυφαίος διπλωμάτης της Κίνας, έκανε μια πολύ αισιόδοξη πρόταση στην παγκόσμια κοινότητα. Δημοσιοποίησε δηλαδή, η οικονομικά και στρατιωτικά κραταιά Κίνα, ένα λίαν ενδιαφέρον σχέδιο. Μια ειρηνική πρόταση της, μια εκούσια διαμεσολάβηση της, στην αιματηρή σύγκρουση της Ουκρανίας με τη Ρωσία, βασισμένο στις μελέτες των κορυφαίων δεξαμενών σκέψης της (think tanks), στα συμπεράσματα δηλαδή της Ακαδημίας Στρατιωτικών Επιστημών του Πεκίνου. Μια πρόταση που ζητούσε άμεση κατάπαυση του πυρός και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές και μάλιστα έχοντας κι ένα σαφές πλάνο, αυτό των 12 σημείων. Όμως τίποτα, τίποτα, απίστευτη σιωπή, αυτή η σωτηρία αιφνίδια πρόταση προσγειώθηκε ως φαίνεται, επάνω σε ώτα κωφών και σε όμματα τυφλών. Και έτσι, δυστυχέστατα, ο μεγάλος ανθρωποφάγος πόλεμος του 21ου αιώνα συνεχίζεται.
Ο πιο απαίσιος πόλεμος, ο σύγχρονος, ο τεχνολογικός, αυτός της προαναγγελθείσης βαριάς ειμαρμένης της ανθρωπότητας. Και σε ένα άλλο φόντο και οι ψυχές, αυτές οι αμέτρητες ψυχές που υποφέρουν που παγώνουν από τα βαριά χιόνια της Μοιράς. Ο πόλεμος αυτών, των υπερφίαλων σχεδιασμών κάποιων σκοτεινάνθρωπων, νάτος ολοζώντανος σαν ένας εφιάλτης, μέσα στις οθόνες των τηλεοράσεων μας. Κι αναρωτιέται κανείς. Αυτή η καταστροφική σύγκρουση, αυτή η τεράστια συσσώρευση υπερτέλειων πυραυλικών συστημάτων, που παρατηρούμε, που παρατηρεί κάθε προσεκτικός πολίτης τελευταία, σε τόσες χώρες και σε τόσες περιοχές, να φερ’ ειπείν στη Ρουμανία και Βουλγαρία, στην Πολωνία και στη Λευκορωσία, αυτός ο ψυχοπλακωτικός όγκος, αυτό το οπλοστάσιο του ουκρανικού, του ρωσικού, του νατοϊκού στρατού, πού άραγε θα οδηγήσει τελικά;
Μα ο κόσμος δεν διδάχτηκε τίποτα από την οδύνη των δύο παγκόσμιων πολέμων, για να ΄χει μια πιο δυναμική στάση, να πιέζει περισσότερο τις ηγετικές μονάδες των κρίσιμων αποφάσεων; Γιατί δεν αντιδρά, όπου μπορεί, όπως μπορεί, πολιτισμένα βέβαια, πάντα; Τίποτα πια δεν τον ενοχλεί καίρια, πέρα από την επικαιρότητα των υλικών αγαθών, τίποτα; Και μιλάω για το πλήθος βέβαια, για τους πολλούς και όχι για τους λίγους, τις εξαιρέσεις του κανόνα. Αλλά και αυτοί, οι βαρύγδουποι, οι μάλλον μόνο εν τοις λόγοις ειρηνευτικοί, διεθνείς οργανισμοί τύπου Ο.Η.Ε., τι κάνουν; Γιατί επιτρέπουν στη σκοτεινιά την εξουθενωτική του πολέμου να απλώνει τα μαύρα σύννεφα της, επάνω από τα κεφάλια της ανυπεράσπιστης και ανυποψίαστης ανθρωπότητας, γιατί; Ποτέ επιτέλους, οι ισχυροί διαμεσολαβητικοί θεσμοί της γης, θα επέμβουν λυτρωτικά για όλους μας; Πότε θα αντισταθούν αποτελεσματικά, οι ορατοί κυβερνήτες των εθνών, στους αόρατους τέτοιους;
Μιλάνε οι ισχυροί για ειρήνη κι όλο να, φτιάχνουν βόμβες, έλεγε συχνά, όταν ζούσε, ο μεγάλος σύγχρονος Έλληνας Άγιος, ο Άγιος Παΐσιος. Και μάλιστα, όχι ό,τι κι ό,τι, αλλά πυρηνικές. Κι όταν, ο ίδιος Άγιος, ρωτήθηκε κάποτε «Γέροντα, οι σύλλογοι ειρήνης που ιδρύονται από τα διάφορα κράτη, βοηθούν άραγε, στην εδραίωση της ειρήνης», τότε εκείνος, απάντησε ως εξής: «Εξαρτάται. Είναι και μερικοί που ξεκινούν με καλή διάθεση. Αλλά, όταν απέναντι τους έχουν πυρολάτρες μάγους και διολισθαίνοντα θρησκευτικά δόγματα που έχουν κρυφά άνομα συμφέροντα και αντίχριστες προσδοκίες ένα σωρό, τότε πώς, πώς να βρεθεί μια άκρη; Πώς να ΄ρθει έτσι η ειρήνη στον κόσμο; Πώς να βοηθηθεί ο κοσμάκης; Ο θεός να με συγχωρέσει», συνέχιζε ο Γέροντας, ο Άγιος Παΐσιος, «αυτά είναι κουρελούδες του Διαβόλου. Μα γίνεται ειρήνη με αμαρτωλούς συνεταιρισμούς; Πώς μπορεί να ΄ρθει η ειρήνη, όταν οι άνθρωποι δεν θέλουν να ΄ναι φίλοι με τον θεό; Μονάχα όταν συμφιλιωθεί ο καθένας μας με τον Θεό, τότε έρχεται και η εσωτερική μα και η εξωτερική ειρήνη». (Από το βιβλίο Πνευματική Αφύπνιση, έκδοσις Ιερού Ησυχαστηρίου Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος).
Ο Γέροντας Ιωνάς της Οδησσού, ο κοιμηθείς προσφάτως, είχε πει στα πνευματικά του παιδιά, είχε προβλέψει προ του θανάτου του, τα εξής συγκλονιστικά: Ότι δηλαδή, αυτή η μεγάλη σύγκρουση μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας θα διαρκέσει συνολικά τρία χρόνια ή άλλως πώς, τρεις Πασχαλιές. Η πρώτη χρονιά, είπε, θα είναι αιματηρή (2022 έγινε). Η δεύτερη χρονιά, είπε, θα είναι της πείνας (2023, γίνεται). Η τρίτη χρονιά, είπε, θα ΄ναι της νίκης. Αλλά και ο δικός μας, εδώ τώρα, ο γνωστός από την υπόθεση Οτσαλάν, νυν στρατιωτικός αναλυτής Σάββας Καλεντερίδης, σχολίασε πρόσφατα, σχετικώς, (Βλέπε τηλ. σταθμός OPEN). Ότι για δες, το ότι και η Κίνα προβλέπει ότι το τέλος του πολέμου, θα ΄ρθει εκεί, κατά το τέλος του καλοκαιριού του τρέχοντος έτους 2023. Αλλά τώρα, τι να λέμε. Ακούμε τα από εδώ, ακούμε και τα από τα εκεί, αλλά. Αλλά να, τώρα να, πλησιάζει όπου να ΄ναι να βγει το 2023 κι ακόμα να, οι μοιραίοι στρατιωτικοί εξοπλισμοί και οι σχετικές δαπάνες, για τη συνέχιση του πολέμου, όλο και αυξάνονται. Και οι σκληρές μάχες, εκεί, στα μέτωπα τα τραγικά, ολοένα πληθαίνουν και οι εκατόμβες των νεκρών πια, αμέτρητες.
Αφορμή γι’ αυτό μου το άρθρο, στάθηκε η ακόλουθη είδηση. (You tube, Internet, πριν λίγες ημέρες). Το ότι δηλαδή εκατοντάδες αμερικανικά άρματα μάχης και τανκς διέσχισαν προσφάτως, τους κεντρικότερους δρόμους της Γεωργίας. Και ότι παραπέρα, πάλι εκατοντάδες αμερικανοί αλεξιπτωτιστές, πραγματοποίησαν μια μεγάλη άσκηση, πέφτοντας από τα αεροπλάνα τους, στην ξένη γη, σε μια από τις ερημικές πεδιάδες της Γεωργίας. Μα και πώς, επίσης, συνεχίζει η είδηση, στην αντίθετη τώρα παράταξη, πώς στο ίδιο χρονικό διάστημα, Ρώσοι στρατιώτες, 100.000 περίπου, πλήρως εξοπλισμένοι ακροβολίσθηκαν, μόνιμα αυτοί, στα σύνορα της Γεωργίας. Πριν λίγες ημέρες συνέβησαν όλα αυτά κι ενώ η ανθρωπότητα, λες και βρίσκεται σε ένα λήθαργο, δεν αντιλαμβάνεται με τίποτα, τα σημεία των καιρών.
Αλλά και αυτή η είδηση, που προανέφερα, ομολογώ πως δεν θα ήταν και τόσο μεγάλης σημασίας, εάν δεν ήταν ολοφάνερα συνδεδεμένη με κάποια άλλη, με κάποια άλλη μνήμη. Εάν δηλαδή, μέσα από το οποίο αρχείο μου δεν ξαναδιάβαζα, δεν ανακάλυπτα ξανά τρόπον τινά, τα εξής. (Ηλεκτρονικός ιστότοπος Πενταπόσταγμα, 23/11/2013). Τα εξής δηλαδή λόγια, του πρόσφατα ανακηρυχθέντος Αγίου της Γεωργίας, του Αγίου Γαβριήλ του Σαλού, λόγια που μάλλον πρέπει να ηχήσουν στις καρδιές μας, σαν τις πιο καλοφτιαγμένες καμπάνιες. Σαν εκείνες, τις βαρυσήμαντες, που εννοεί ο διάσημος Αμερικανός Έρνεστ Χεμινγουέι, στο τέλος του εξαίσιου μυθιστορήματος του «για ποιον χτυπά η καμπάνα». Που λέει μη ρωτάς για ποιον χτυπάει η καμπάνα, χτυπάει για σένα. Και λοιπόν, ας εκθέσουμε, τα όντως ηχηρά.
«Στη Γεωργία θα μπουν πρώτα τα τανκς των Ρώσων, για να μας αφυπνίσουν. Θα πουληθούν και θα χαθούν, περιοχές της Γεωργίας. Η Παναγία δεν θα το συγχωρέσει. Όλοι θα τιμωρηθούν. Πάνω από την Τιφλίδα, είδα να τριγυρνούν, δύο γκρίζα πουλιά. Μην πλησιάζετε, στην κεντρική λεωφόρο Ρουσταβέλι. Θα γίνει εκεί, μεγάλος χαμός. Στον λόφο του Φουνικουλιόρι, με το εστιατόριο, έχουν χρησιμοποιήσει τις πέτρες του ναού, ο οποίος βρισκόταν εκεί που τώρα βρίσκεται η Βουλή». Αν δεν επιστραφούν αυτές οι πέτρες στη θέση τους, τα πράγματα δεν θα ηρεμήσουν και θα γίνονται πάντοτε φασαρίες. Εκείνοι που θα βρίσκονται μέσα σε αυτό το πολεμικό χάος θα είναι για καλό τους. Θα σώσουν τις ψυχές τους. Μην ανησυχείτε, ο θεός είναι παντού.
Να καθαρίζετε τις ψυχές σας και να προσεύχεστε. Ο Κύριος θα σας προστατεύσει. Όταν πουν πως πλέον δεν θα υπάρχει η Γεωργία, τότε η Παναγία θα ελεήσει τη χώρα μας. Τότε θα συμβεί ένα τέτοιο μεγάλο θαύμα, που πολύ γρήγορα η Γεωργία θα εκτείνεται από τη Νικοψία μέχρι το Δαρουμπάντ».
Θέλησα, θέλω, με όσα γράφω να αντιπαραβάλω τα κάτωθι. Το ότι δηλαδή πριν από εκατοντάδες χρόνια, οι δύο ισχυροί της γης τότε, οι Αψβούργοι και οι Βουρβώνοι, εχθροί θανάσιμοι βρήκαν τη λύση, γιατί το ήθελαν. Είδαν και αποείδαν, μα κατέληξαν στο σωστό, στο σωτήριο. Σήμερα βέβαια, βασιλεία δεν έχουμε, ούτε τέτοιους απογόνους βέβαια, για να παντρέψουμε σε λίγα μέρη διατηρείται ακόμα ο θεσμός. Σήμερα όμως, στους υπερπολιτισμένους τάχα μου καιρούς μας, δεν ημπόρουν, οι όποιοι ισχυροί κύκλοι της οικουμένης, οικονομικοί, πολιτικοί, πνευματικοί, να σταματήσουν έναν πόλεμο που συνεχώς εξαπλώνεται; Που μπορεί -κάκιστα- να πάρει ξαφνικά τις πιο απρόβλεπτες διαστάσεις, να γίνει δηλαδή παγκόσμιος; Δεν το μπορούν; Όχι, προσωπικά πιστεύω πώς δεν το θέλουν. Εάν ήθελαν, θα το σταματούσαν εν τη γενέσει του και δεν θα έριχναν αδιάκοπα λάδι στη φωτιά. Με πακτωλούς χρημάτων με όπλα όμοια με δρεπάνια, με αφιονισμένα στρατεύματα.
Μιλάνε για ειρήνη κι όλο φτιάχνουν βόμβες. Χαριτωμένε άνθρωπε του θεού, Άγιε Παΐσιε από ΄κει ψηλά, προσευχήσου για εμάς όλους. Προσευχήσου για τη νωθρή Ελλάδα και για όλη την ξέγνοιαστη, εν άλλαις ασχολίαις, ανθρωπότητα. Έστω και εάν η εβραϊκή λέξη Σόδομα, στα ελληνικά ερμηνεύεται σαν έκκλησις. Έστω και εάν επίσης, η εβραϊκή λέξη Γόμορα ερμηνεύεται σαν στάσις. Σαν μια επανάσταση δηλαδή κατά των Νόμων του Δημιουργού μας.
Τι να πω, τελειώνοντας; Μόνο καλή φώτιση σε όλους μας. Προπαντός στους πάσης φύσεως ηγέτες. Μα και στον λαό, στην ουρά του νοητού ψαριού της σήψης, παρομοίως…
*Ο Δημήτρης Α. Ανδρικίδης
είναι συγγραφέας, μέλος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων
