Πραγματικότητα και μυθολογία

Είναι ανάγκη οι αγωνίες του ανθρώπου να μαλακώνουν, ώστε να μην απογοητεύεται και ας βλέπει καπνούς γύρω του, αρκεί να είναι λευκοί. Έτσι οι εσωτερικές αγωνίες του ελαχιστοποιούνται και τώρα το κατακαλόκαιρο μακριά απ’ την οχλαλοή των πόλεων μέσα στον καθαρό αέρα του βουνού ή στα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά, ο καθένας μπορεί να πάρει μια γεύση της εικόνας της πραγματικότητας.
Τις ώρες, όμως, που κάθεται κανείς κάτω απ’ το πλατάνι ή τη μουριά και παίζει το τάβλι του, απολαμβάνοντας μεζεδάκι με καμιά ρακή, η Σιβηρία καίγεται, στην Αλάσκα σημειώνονται πρωτοφανείς θερμοκρασίες, στον Αρκτικό Κύκλο λιώνουν οι πάγοι, δυσμενείς καιρικές συνθήκες και ανεμοστρόβιλοι πλήττουν όλο τον κόσμο (έφτασαν και στη Χαλκιδική, φωτιές στον Υμηττό, στην Παιανία, λαμπάδιασε και καρβουνιάστηκε το δάσος στην Εύβοια), βλέπει, ότι η αμεριμνησία του είναι παγιδευμένη.
Δεν θα ’θελε ο κάποιος να βρεθεί στη θέση του Ομηρικού Ελπήνορα, συντρόφου του Οδυσσέα, που αποχαυνωμένος από τα καμώματα της Κίρκης, μία μέρα πριν φύγουν τα πλοία απ’ το νησί, έπεσε από ψηλά και σκοτώθηκε. Η ψυχή του πήγε στον Άδη, αλλά το σώμα του έμεινε άταφο. Όταν ο Οδυσσέας επισκέφθηκε τον Πλούτωνα θεό του Άδη απ’ τον Αχέροντα, να πάρει χρησμό απ’ τον Τειρεσία, η ψυχή του Ελπήνορα τον παρακάλεσε να φροντίσει να θάψει το σώμα του με τον προσήκοντα τρόπο, για να ηρεμήσει στον Κάτω Κόσμο, όπως και έγινε.
Απεναντίας, είναι χρέος και όχι αμάρτημα, να εκτιμάμε τη ζωή και να έχουμε στραμμένη τη σκέψη μας πάντα στην ελπίδα. Είναι η μόνη που απέμεινε κλεισμένη στο “κουτί της Πανδώρας”. Πρόκειται, κατά τη μυθολογία, για τη γυναίκα που έπλασε ο Ηφαιστος κατ’ εντολή του Δία, την οποία έστειλε με τον Ερμή ως σύζυγο του Προμηθέα, πηγαίνοντάς του για δώρο ένα “κουτί” θέλοντας να τιμωρήσει τους ανθρώπους, επειδή είχαν λάβει απ’ τον Προμηθέα το φως, που ’κλεψε από τους ουρανούς. Αυτός, υποπτευόμενος παγίδα, άνοιξε το “κουτί” και πετάχτηκαν από μέσα όλα τα κακά του κόσμου. Ο Επιμενίδης κατάφερε να κλείσει το “κουτί” και πρόλαβε να μείνει μέσα η “ελπίδα”, η οποία μαζί με την “πίστη” και την “αγάπη” λογίζεται ως η μία εκ των Χριστιανικών αρετών.
Διατηρούμε, λοιπόν, την έννοια της εικόνας, όσο μπορούμε να τη βλέπουμε στον “μικρόκοσμό” μας, διατηρώντας στη συνείδησή μας μια νοητή γραμμή, ανάμεσα στον αντικειμενικό και φαινομενικό κόσμο, προσπαθώντας ν’ αποφύγουμε κάθε λογής παγίδες.