Πραξικόπημα – οπερέτα

Το πραξικόπημα στην Τουρκία, που θεωρείται αποτυχημένο, έγινε σε περίοδο που στη χώρα συνέβαιναν τρομοκρατικές επιθέσεις ανά 10ήμερο με δικαιολογία την προστασία της δημοκρατίας. Συνέβη την επομένη των γεγονότων της Νίκαιας, την ώρα που ο φόβος κυριαρχεί στην Ευρώπη για αποσταθεροποίησή της μετά το Brexit. Οταν ο φόβος παρατείνεται, καλλιεργούμενος στις παρυφές της Ε.Ε., τότε οι εξελίξεις είναι μοιραίες.
Στην Τουρκία η έννοια της δημοκρατίας καταλύθηκε, οι δε αντιδράσεις της κυβέρνησης Ερντογάν έγιναν χωρίς λογική, διότι υπερίσχυσαν απάνθρωπες πρακτικές, που οδήγησαν σε κύματα αυταρχισμού. Η προσπάθεια ανάλυσης των δεδομένων για την ανεύρεση της βαθύτερης έννοιας της κατάστασης, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η Τουρκία διανύει περίοδο εσωτερικών διενέξεων εν όψει γεωπολιτικών ανακατατάξεων στην περιοχή.
Η εξέγερση δεν εξέπληξε. Οι μυστικές υπηρεσίες γνώριζαν ότι κυοφορείται στρατιωτικό κίνημα. Απόδειξη ότι οι “μεγάλοι” περίμεναν να δουν την αντίδραση του λαού, πού θα κάτσει η μπίλια για να τοποθετηθούν, πράγμα που έγινε μετά 3ωρο. Πρόκειται για πραξικόπημα οπερέτα, με προχειρότητα προετοιμασμένο, σχεδόν ερασιτεχνικά. Οι οργανωτές του κινήθηκαν επιπόλαια. Αμα δεν είναι σύμφωνος όλος ο στρατός, η “επιχείρηση” είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Προϋπόθεση η σύλληψη του αρχηγού του κράτους. Ο Ερντογάν βρισκόταν σε παραθαλάσσιο ξενοδοχείο, που θα μπορούσαν να τον συλλάβουν με το μαγιό. Το ότι αυτό δεν έγινε, δημιουργεί άλλου είδους συλλογισμούς, όσον αφορά το όλο επιχείρημα.
Η προχειρότητα επέτρεψε στον Ερντογάν με την “άτυπη” εμφάνισή του μέσω κινητού τηλεφώνου μιας δημοσιογράφου, επικοινωνιακό μέσο που καταπολέμησε, να βγάλει τον κόσμο στον δρόμο, που έγινε ο καταλύτης της αποτυχίας της εξέγερσης. Είναι ν’ απορεί κανείς πώς ο απρόβλεπτος τουρκικός λαός ξαφνικά τον λάτρεψε, ύστερα απ’ όσα του καταμαρτυρούσε για “σουλτανολατρεία”, εξουσιαμανία και κατάληψη της κρατικής μηχανής με συγγενείς και φίλους.
Στον Ερντογάν δίδεται η ευκαιρία με τη σταθεροποίησή του να ξηλώσει τους αντιπάλους του στον στρατό και τη δικαιοσύνη, να χειραγωγήσει το σύστημα και να χρησιμοποιήσει το πραξικόπημα με τους συνομιλητές του δαιμονοποιώντας εξωγενείς παράγοντες, για να διεκδικήσει στρατηγική θέση στον νέο χάρτη των γεωπολιτικών ανακατατάξεων. Μετά την αποπομπή Νταβούτογλου τα βρήκε με το “κοσμικό κράτος” επαναπροσεγγίζοντας τη Μόσχα (ζήτησε συγγνώμη) και το Ισραήλ (υπέγραψε κάποια συμφωνία).
Το παιχνίδι στην Τουρκία παιζόταν μεταξύ εκλεγμένης κυβέρνησης και του στρατού, ο οποίος ήταν μέρος της πολιτικής. Ο Ερντογάν προσπαθώντας ν’ απαλλαγεί απ’ τον στρατό, θα έκανε κάποια συμφωνία, αλλά φαίνεται  ότι τμήματά του αντέδρασαν, με το πραξικόπημα, φοβούμενα το “ξεκοκκάλισμά” τους. Τώρα, που ο Ερντογάν επεκράτησε, επιχειρεί το τελειωτικό χτύπημα. Συνέλαβε πάνω από 3.000 αξ/κούς και απομάκρυνε 2.800 περίπου δικαστικούς για να τοποθετήσει της αρεσκείας του  προκειμένου να δικάσουν τους πραξικοπηματίες για εσχάτη προδοσία. Και θα γίνει πανίσχυρος. Στο Μολώχ του αίματος θυσιάστηκαν 265 ανθρώπινες ζωές, πάνω από 1.465 τραυματίες και οι υλικές ζημιές ανυπολόγιστες.
Οταν ένας ηγέτης αυτοαναγορεύεται “ηγεμόνας”, κάποτε θα “πέσει”. Κάποια κίνηση θα γίνει, θες από διανοούμενους, θες από εξωτερικούς παράγοντες και η ιστορία θα τελειώσει. Αν μέχρι τότε ο “σουλτάνος” δεν διάγει με σχετική συνταγματική ομαλότητα, θα επιφυλάξει εκπλήξεις πολύ νωρίτερα, ικανές να διαταράξουν τη διεθνή ισορροπία.