Πράξεις αλληλεγγύης

Ζούμε στην εποχή της απόλυτης καθήλωσης του κοινωνικού ιστού της χώρας, εξαιτίας των απανωτών μνημονίων και των αβάσταχτων σκληρών μέτρων, της καταβαράθρωσης των ηθικών ερεισμάτων και της αποξένωσης του ανθρώπου! Οι συνεκτικοί κρίκοι της κοινωνίας που συνδέουν την αλληλεγγύη, την αγάπη, την προσφορά, την ανθρωπιά και το σεβασμό του ανθρώπου έχουν αφανιστεί στον καιάδα της ανθρώπινης υποτέλειας! Το ομαδικό πνεύμα, οι συνεργασίες και το γνωστό: «Όλοι μαζί», είναι μόνο κατ’ ευφημισμό, ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις στην καθημερινότητά μας! Ο άνθρωπος ζητά καταφύγιο, ολοένα και πιο πολύ στο καβούκι του, στο κέντρο του εαυτού του, περιτριγυρισμένος από ένα σκληρό περίβλημα προστασίας!  Θεωρεί ότι έτσι, κλεισμένος στον εαυτό του, θα σώσει το τομάρι του, θα απαλλαχτεί από το φόβο των ευθυνών και του πλησίον του, θα μειώσει στο ελάχιστο τις κοινωνικές του υποχρεώσεις, θα προτιμήσει να ζει στα σκοτάδια της ατομικής του ανελευθερίας!  θα περιφέρεται άσκοπα και ανούσια  στη χειρότερη φυλακή του κόσμου, τον εαυτό του! Κι όλα αυτά με ένα πανίσχυρο, βολικό άλλοθι, αυτό της γενικότερης κρίσης και της ανασφάλειας του κόσμου! Όλοι πλέον έχουν κατανοήσει πως ο χειρότερος πόλεμος δεν είναι αυτός που γίνεται με όπλα, αλλά αυτός που επιβάλλεται εμμέσως με τα πιο αθέμιτα μέσα της κοινωνικής εξαθλίωσης! Όταν μια κοινωνία εξαθλιώνεται, καταρρακώνεται και εξανεμίζεται, δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι, δεν έχει το κουράγιο να αντισταθεί και πέφτει αμαχητί στο στόμα του λύκου! Πώς να σταθεί κανείς στα πόδια του όταν δεν έχει πόδια, πώς να κοιτάξει τον ουρανό όταν δεν έχει μάτια, πώς να φωνάξει όταν του έχουν πάρει τη φωνή; Παρόλα αυτά τα άσχημα, υπάρχει ελπίδα, η ελπίδα που προέρχεται από τα βάθη της ψυχής μας, η ελπίδα που βροντοφωνάζει μέσα μας  ΟΧΙ, που λέει ότι μπορούμε να ζήσουμε και να αγωνιστούμε με τα πενιχρά μας μέσα! Ως άλλοι ναυαγοί θα επιβιώσουμε, αρκεί όλοι μας να γίνουμε μια γροθιά και να αντισταθούμε στο τσουνάμι που μας χτύπησε! Μπορούμε να βγούμε από τη γυάλα μας να πούμε μια καλημέρα στο γείτονά μας, να χαρίσουμε ένα χαμόγελο σ’ ένα μοναχικό άνθρωπο, να δώσουμε στο συνάνθρωπό μας κάτι από το υστέρημά μας! Συχνά βλέπουμε, τα τελευταία χρόνια, κάποιους ανθρώπους που ξεπορτίζουν τη νύχτα, διακριτικά, από το σπίτια τους και κρεμάνε σε κάδους ανακύκλωσης, ή σε άλλα σημεία προστατευμένα από τα ζώα, ένα μπολ φαγητό, ένα κομμάτι ψωμί, ή άλλα συσκευασμένα προϊόντα! Ύψιστος τρόπος ανθρώπινης αξιοπρέπειας! Δυστυχώς οι άποροι και οι κατατρεγμένοι  διαρκώς αυξάνονται και η ζωή τους εξαρτάται αποκλειστικά από τη δική μας αγάπη και αλληλεγγύη! Θεωρούμε ότι ο άνθρωπος καταξιώνεται από την προσφορά του για το  συνάνθρωπο του και το κοινωνικό σύνολο! Τότε έχει τεράστια αξία να ζει σ’ αυτό τον κόσμο και δικαίωμα πραγματικά να λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ!