Πρέπει να αναντρανίσουμε

Πρέπει να αναντρανίσουμε μού είπε αδελφός και με έλεγξε. Στην πίστη μας αναφερόταν και την μοναδική αυτή οδό, πηγή αληθινής ζωής, δικαίου, και φωτός.

Γι’ αυτό όμως είναι τα αδέλφια για να μας αφυπνίζουν, όταν είμαστε μικρότεροι να μας ξυπνάνε για το σχολειό, να μας προστατεύουν από τους κινδύνους κι αν το ψωμί στο σπίτι είναι λειψό, να κόβουν στην μοιρασιά μεγαλύτερο κομμάτι στον μικρό αδελφό κι ας είναι μικρότερος. Καλό είναι να φάει περισσότερο να αναντρανίσει μια ώρα νωρίτερα. Έτσι τουλάχιστον ήταν τα μεγαλύτερα αδέλφια στην εποχή μας, προστάτες, αρωγοί και πολύτιμοι βοηθοί στο έργο των γονιών.
Το θέμα πίστη, είναι ένα καθαρά προσωπικό ζήτημα για τον καθένα. Αλλά τι είναι αυτό το τόσο σοβαρό κεφάλαιο της πίστεως; Και γιατί πρέπει να ασχοληθούμε και να δώσουμε μερίδιο χρόνου από την ζωή μας στο θέμα αυτό της πίστεως. Ακούστε πως το βλέπει το αθώο μυαλό του εννιάχρονου που συνέβη στην πραγματικότητα πρίν από 20 χρόνια.
Καλοκαίρι στην αυλή και δυο οικογένειες γειτόνων αποσπερίζουνε μέχρι να έλθη η ώρα του ύπνου. Στο τραπέζι υπάρχουν περισσεύματα από το δείπνο, ένα ραδιοφωνάκι παίζει χαμηλόφωνα μουσική, οι δυο γυναίκες συζητούν για τις αυριανές μέριμνες και οι δυό άντρες συζητούν πολιτικά και μάλλον δεν πολυσυμφωνούν. Τα δυό αγόρια των οικογενειών είχαν καθίσει στο χαμηλό μπεντένι που έφτιαχνε τα όρια της ιδιοκτησίας με τα πόδια από την εξω πλευρά, κοιτάζοντας προς τα εξω και συζητούσαν.
«Κι εμένα ο κύρης μου με πιέζει να διαβάζω, αλλά ο ίδιος δεν πιέστηκε καθόλου για τα γράμματα.
«Κι εμένα μου φωνιάζει να κάνω τον σταυρό μου στο φαί αλλά ο ίδιος το αποφεύγει.
«Ε, μπορεί να ντρέπεται μεγάλος άνθρωπος.
«Ήντα θα πεί ντρέπεται, ο Θεός είναι για όλους, όχι μονάχα για τσι μικρούς.
«Πιστεύεις στον Θεό;
Ε, εκείνη την στιγμή πιά, σταμάτησε η πολιτική συζήτηση, το ραδιοφωνάκι έκλεισε και το ενδιαφέρον των γονιών, στράφηκε στην συζήτηση περί πίστεως των δυό παιδιών. Τα παρακολουθούσανε έτσι όπως κάθονταν με γυρισμένη προς αυτούς την πλάτη και κοιτώντας προς τα έξω. Είχανε την απορία να ακούσουν πως θα διαχειριστούνε το σοβαρό θέμα της πίστεως τα παιδιά.
«Ανε πιστεύω είπες; Όχι μόνο πιστεύω, αλλά εχω και περιέργεια πώς να είναι ο Θεός. Εδώ μωρέ, μας επήγανε τσι προάλλες σε μια έκθεση με πίνακες ζωγραφικής και μας ελέγανε, κοιτάξτε τι υπέροχο έργο και τι καταπληκτική τέχνη, και μιας και είναι τόσο σημαντικό έργο, να μάθουμε και για αυτόν που το εζωγράφισε. Και μας ελέγανε, μας ελέγανε μια ώρα για τον ζωγράφο που είχε ζωγραφίσει πίνακες. Όλα τούτα που βλέπουμε στην φύση και άλλα που δεν βλέπουμε, τα αστέρια, τα δέντρα, όλο αυτό το μεγαλείο, δεν πρέπει να έχουμε απορία να μάθουμε και να γνωρίσουμε ποιος τα δημιούργησε; Τα παλιά χρόνια της ειδωλολατρίας λατρεύανε ξεχωριστά τον αέρα, τον ήλιο, τα σύννεφα και ότι τους έδινε ζωή. Τους δίνανε ονόματα και τα λέγανε Θεούς. Ε,εμείς σήμερα και πολλοί σοφοί της αρχαιότητος είπαμε πως για όλα αυτά, δεν χρειάζονται συνεταίροι για να φτιαχτούν, αλλά ένας και μοναδικός και παντοδύναμος Θεός και σε αυτόν πιστεύουμε και αυτόν λατρεύουμε.
«Και ποιος είναι αυτός ο Θεός;
«Αυτός, ρε Στυλιανέ, που ήρθε και μας αποκάλυψε όλα τούτα που μας δίνουνε ζωή, ο Χριστός. Μας τα αποκάλυψε, δεν έκανε φιλοσοφίες. Μας είπε πως τα δημιούργησε και πως πρέπει να ζούμε και να τα απολαμβάνουμε.
«Κι εσύ πως τ’ άμαθες όλα τούτα ρε σύ;
«Από περιέργεια, από αγάπη, από συγκίνηση, από θέληση. Ένα διάβαζα, δυο καταλάβαινα, αυτή η Αγία γραφή, είναι μαγική Στυλιανέ, όλα τα γράφει μέσα, όλα.
«Και που την εβρήκες;;;
« Σε ένα συρτάρι του κύρη μου πεταμέν. Την είχε λέει από τον καιρό που πήγαινε δημοτικό. Τότε, κατά πως λένε δηλαδή, μαθαίνανε γράμματα.
«Γι αυτό πηγαίνεις κάθε Κυριακή στην εκκλησιά; Για να μαθαίνεις κι’ άλλα από τον κήρυκα;
«Πάω και για τούτο ναι, αλλά πάω και για να δώ και να μιλήσω με τον ζωγράφο!!!

Το φώς του φεγγαριού, στην φυσική του κίνηση και απλότητα, άφησε ένα μέρος από το φώς που έπαιρνε από τον ήλιο στο κεφάλι του μικρού που μιλούσε, γιατί χάρηκε με τους λόγους του και συμφωνούσε. Το όνομά του μικρού δεν μπορώ να το αναφέρω, γιατί δεν θα ήθελα να βάλω ένα άλλο όνομα από αυτό που είχε. Οι γονείς του που ζούν δεν θέλουν, και οι διάλογοι μου εδώθηκαν από αυτούς, γιατί ο μικρός δεν ζεί. Έκανε την διδασκαλία του, (στην περίπτωση αυτή ο μικρός στους μεγάλους) και έφυγε. Ένα φύλλο μεσημβρινής εφημερίδας τότε, δημοσίευε με ρεπορτάζ τον πνιγμό του, στην προσπάθειά του να σώσει τον φίλο του τον Στυλιανό από το ποτάμι και τον έσωσε. Και σήμερα ο Στυλιανός λέει για τον φίλο του τα εξής.
«Δεν ξέρω αν σώθηκα ακόμη μιας και το προσπαθώ δέκα χρόνια τώρα σε αυτό το Μοναστήρι. Πάντως ο φίλος μου και φίλος του Χριστού σώθηκε και είναι βέβαιο αυτό, γιατί ακόμα έρχεται στον ύπνο μου και με διδάσκει και μου λέει να αναντρανίσω.