Πριν 62 χρόνια

Μέσα στο χαρτομάνι του καλύπτει δύο δωμάτια του σπιτιού μου… ανακάλυψα το πρώτο μου δημοσίευμα στην εφημερία “Κήρυξ” Χανίων της 23ης Ιουνίου 1954 και το καταχωρώ στις φιλόξενες στήλες των “Χ.Ν.”.
Δεκαπέντε ορειβάτες ξεκινήσαμε το μεσημέρι της 12ης Ιουνίου για μια ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή των Λευκών Ορέων, τις Πάχνες (υψομ. 2.452 μέτρα).
Από τα Μεσκλά αρχίζει η πορεία κάτω από καυτερό ήλιο. Διαβαίνουμε από το ιστορικό Θέρισο, τη γεμάτη από πλατάνους και κρύα νερά τοποθεσία Αλιάκες, όπου το ερειπωμένο αρχηγείο του Βενιζέλου, χαιρόμαστε μια περίφημη και αξέχαστη δύση του ηλίου και νύχτα πια φτάνουμε στην τοποθεσία Σελλί όπου δίπλα σε κρυστάλλινα νερά φτιάχνουμε τις πρόχειρες κοιμηθειές μας στο ύπαιθρο.
Το φεγγάρι σκορπά το χρυσό φως του σ’ όλη τη γαλήνια φύση. Κάτω σκόρπια φωτάκια δείχνουν τα διάφορα χωριά και πέρα, κοντά στον ορίζοντα, τα Χανιά μας απέραντα, κατάφωτα.
Πριν χαθούν ακόμη τ’ άστρα ξεκινάμε το πρωί και συνεχίζουμε την πορεία. Διαβαίνουμε βουνά, χαράδρες, μιτάτα, πηγές, κατάκρυες και κάθε εναλλαγή του τοπίου μας ξεκουράζει ψυχικά.
Σχεδόν μεσημέρι αντικρίσαμε το άγριο συγκρότημα των Παχνών. Ξαποστάσαμε στο γραφικό Κατσιβέλι Μιτάτο με τους αγέρωχους ορεσίβιους Κρητικούς τύπους του.
Η τελική και δυσκολότερη ανάβαση αρχίζει σε λίγο. Η ανάσα βαραίνει, τα γκρεμνά προκαλούν δέος κι η κομματιασμένη σιδερόπετρα ξεφεύγει κάτω από τις αρβύλες μας και κατρακυλά κάτω.
Επειτα από ώρες πατάμε στο ψηλότερο σημείο των Λευκών Ορέων. Σαν νικητήριος ιαχή αντήχησε η κραυγή μας Ε.Ο.Σ…
Απέραντη ικανοποίησις πλημμύριζε την ψυχή μας και κατακάθαρος αέρας τα πνευμόνια μας. Αγναντεύαμε τριγύρω όλες τις κορυφές των Λευκών Ορέων. Αγρια βουνά, φαράγγια, χιόνια και τα σύννεφα που μας σίμωναν σαν να ’θελαν να δουν τι άνθρωποι είναι αυτοί που είχαν το θάρρος να φθάσουν στα ύψη των.
Να η αμοιβή μας. Μακριά από τη ρουτίνα, τα πάθη, τις κακίες, ο ορειβάτης στο βασίλειό του χαίρεται τη φύση.
Μα πρέπει και να γυρίσουμε. Η κατάβασις αρχίζει. Σε μεγάλους λάκκους χιονιού κάνουμε επικίνδυνες τσουλήθρες και παίρνουμε αρκετές τούμπες.
Στο Μιτάτο Κατσιβέλι, (1.950 μέτρα) διανυκτερεύσαμε χωμένοι στους κούμους και τις κουβέρτες μας.
Σ’ όλα τα μιτάτα Κατσιβέλι, Τσιριντάνη, Ζαχαριά, Τριαμάτι, οι βοσκοί με την πατροπαράδοτη κρητική φιλοξενία μας φίλεψαν ολόπαχα γαλακτερά.
Τη Δευτέρα ξημερώματα ξεκινάμε. Διαβαίνουμε τα ίδια μονοπάτια και διαρκώς χαμηλώνουμε. Ο ήλιος μας έχει κάψει.
Αργά πια κατευθυνόμαστε από τα Μεσκλά για τα Χανιά έπειτα από μια περίφημη ανάβαση 23 ωρών πορείας που μας έδωσε νέα ψυχική δύναμη για τη βιοπάλη της ζωής.