Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950 στον κόλπο της Σούδας συχνές ήταν οι επισκέψεις μεγάλου αριθμού πολεμικών πλοίων του 6ου στόλου των ΗΠΑ.
Είχαν μετρηθεί και πενήντα πλοία που άραζαν αρόδου στον κόλπο μιας και δεν υπήρχαν τότε βάσεις USA και ευκολίες.
Μέσα στους νέους της εποχής που δεν είχαν κανέναν τρόπο διασκέδασης, πέρα από κάτι μικρά και… σεμνά πάρτι, όταν πληροφορούμουνα ότι ήρθε ο… στόλος ξεκινούσα κάποιες Κυριακές με το αστικό για Σούδα, όπου παρέμενα μεγάλο μέρος της ημέρας χαζεύοντας. Στην κατά το ήμισυ της σημερινής προβλήτας του λιμανιού έφθαναν αμέτρητοι στη σειρά ακάτοι με πληρώματα των πλοίων που λαχταροόυσαν να πατήσουν στεριά και ό,τι άλλο συνεπάγεται αυτό. Εκεί όμως είχαν κατακλύσει την περιοχή από νωρίς και κάθε λογής μικροπωλητές και.. μαγαζάτορες του ποδαριού. Και τι δεν έβλεπες. Κάποιος με ένα σωρό κράνη του γερμανικού στρατού. Αλλος με σάμαλι και άλλα γλυκούδια ή φρούτα. Ο γνωστός τότε “σαν φυστίκ” με το πανέρι με τα φυστίκια Αιγίνης κρεμασμένο στο χέρι. Κάποια φορά ναύτης αγόρασε όλη την πραμάτεια μαζί με το πανέρι. Στην επιστροφή από Χανιά, πάλι ώρα αναμονής για την επιβίβαση στις ακάτους και μερικοί που τα είχαν τσούξει να παραπατάν και φούντο στη θάλασσα.
Μεγάλες αποβατικές ασκήσεις πραγματοποιούνταν στην περιοχή Κυανής Ακτής Καλυβών ξημερώματα, με αποβίβαση αρμάτων μάχης, πεζοναυτών και κάθε λογής μηχανικού μέσου. Μετά την αποχώρηση τους εκπρόσωποι της αμερικανικής Πρεσβείας αποτιμούσαν τις ζημιές στα εκεί χωράφια λόγω απόβασης και οι καλλιεργητές προτιμούσαν αυτήν την αποζημίωση, γιατί ήταν μεγαλύτερη από την είσπραξη που θα είχαν από τα παραγόμενα προϊόντα.
Μου είχε διηγηθεί κάποιος ότι νεαροί πήγαν νύχτα εκεί που στρατοπέδευαν οι πεζοναύτες για πλιάτσικο που δεν τηρούσαν και αυστηρά μέτρα φύλαξης λόγω του φιλικού εδάφους που βρισκόταν. Αντιλήφθηκαν έναν μακρύ μεγάλο σάκο και νομίζοντας ότι θα περιέχει ρούχα, προσπάθησαν καθένας από μια άκρη να τον σηκώσουν. Ο σάκος όμως άρχισε να… τσιλιπουρδά. Πεζοναύτης ήταν που βρισκόταν μέσα στον υπνόσακο αυτό και είχε κουκουλωθεί ως το κεφάλι για την υγρασία από το ποτάμι. Το ‘βαλαν φυσικά στα πόδια με άδεια χέρια.
Εναν τέτοιο υπνόσακο αγόρασα μετά από χρόνια, νομίζω 150 δραχμές, αλλά δεν θυμάμαι λεπτομέρειες. Ηταν από τους πρώτους που είχαν φθάσει στα Χανιά. Μετά από χρόνια χρήσης το φυλάγω στη συλλογή μου ορειβατικών παλαιών αντικειμένων και σαν ενθύμηση εκείνης της νεανικής εποχής.
