Με τη νέα ηλεκτρονική τεχνολογία που, όπως μας πληροφόρησαν τα “Χ.Ν.” προ ημερών, στο φαράγγι της Σαμαριάς αυξάνεται η ασφάλεια των διερχομένων σε φανταστικό βαθμό όταν αυτή εφαρμοστεί.
Στα τελευταία χρόνια όπως και άλλες φορές ανάφερα, υπάρχει μία θαυμαστή επιμέλεια στην άμεση αντιμετώπιση για καιρικά φαινόμενα έτσι που δεν υπήρξε κίνδυνος ποτέ, οπως π.χ. την 26η Οκτωβρίου 1988 όταν καταιγίδα έπληξε το φαράγγι με αποτέλεσμα να παρασυρθούν από το ποτάμι δύο τουρίστες και να σωθούν άλλοι 300 χάρη στις υπεράνθρωπες προσπάθειες των δασικών που τους απεγκλώβισαν.
Και αφού αναφέρομαι σε καταιγίδες στο Φαράγγι θα αναφερθώ σύντομα σε μία άλλη περίπτωση που παρέσυρα τον φίλο συνορειβάτη Νίκο Κεκακη για να γνωρίσουμε την πλέον άγρια μορφή του φαραγγιού αφού την ήμερη είχαμε απολαύσει πολλές φορές.
Με την καταιγίδα επικείμενη, Φεβρουάριο του 1973 φτάσαμε στο χωριό της Σαμαριάς όπου μετά από λίγο ξέσπασε καταιγίδα με καταρρακτώδη βροχή και κεραυνούς που δημιούργησαν ένα τρομακτικό απόκοσμο θέαμα. Από όλες τις γύρω κατακόρυφες πλευρές δημιουργήθηκαν δεκάδες καταρράκτες ενώ το νερό κατέβαινε στην κοίτη με φοβερή ορμή και δύναμη παρασέρνοντας βράχους και κορμούς δέντρων ως το ύψος της γέφυρας του χωριού. Αν εισερχόσουνα στο νερό έστω και για 30 πόντους ήσουνα χαμένος.
Διαρρήξαμε την πόρτα του φυλακίου όπου…. τσιτσιδωθήκαμε και σε ραβδιά κρεμασμένα τα ρούχα μας προσπαθούσαμε να τα στεγνώσουμε στον ανηφορά που ανάψαμε. Φυσικά μετά στα Χανιά τα πετάξαμε. Λυπήθηκα που δεν διέθετα εκεί μαγνητόφωνο για να ηχογραφήσω τον αφάνταστα βροντερό ήχο των κεραυνών που επαναλαμβανόταν με αντήχηση από πλάγια σε πλάγια όλη τη νύχτα. Την άλλη μέρα που κόπασε η καταιγίδα όσο και να εισέλθεις στο νερό προχωρείς. Μέσα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου συναντήσαμε 5-6 τσιτσιδου τουρίστες που προσπαθούσαν να στεγνώσουν ενώ φτανόντας κοντά στο ξυλόσκαλο συναντηθήκαμε με τους συνεργάτες διασώστες που είχε ξεκινήσει για να μας βρουν πνιγμένους. Ενώ οι δικοί μας στο περίπτερο φαίνεται να λιγονόταν στο κλάμα, και για να αντιληφθείτε το μέγεθος της τότε νοοτροπίας μας όταν κάποιος από αυτούς μου έβαλε τις φωνές γιατί πάλι τους βάλαμε σε αυτή την περιπέτεια για να μας σώσουν, μη φανταστείτε ότι τους ευχαρίστησα αλλά η απάντησή μου ήταν “Και ποιος σας κάλεσε να μας σώσετε”.
Καταλάβατε… Βέβαια!
Εκείνη την ώρα άρχισε να πέφτει και πυκνό χιόνι.
