Τελευταία το Πανεπιστήμιο Αθηνών (Ε.Κ.Π.Α.) βρέθηκε στο επίκεντρο μιας μεγάλης αρνητικής πρωτιάς, με τα παλαιοκομματικής υφής έκτροπα από μικρές, αλλά… δυναμικές, μειοψηφίες φοιτητών. Οι οποίες και έδρασαν με τη λογική ότι το Πανεπιστήμιο -ένας καθόλα δημόσιος χώρος- “τους ανήκει”! Αρα πρέπει να επιβάλουν και τους δικούς τους κανόνες στη λειτουργία του! Η αλήθεια είναι ότι μια τέτοια τακτική ενθαρρύνεται δεκαετίες τώρα. Με ανορθόδοξες, καθαρά κομματικές εκλογές καθηγητών, με πιέσεις και ομαδοποιήσεις σε συγκλήτους, με αδιαφανείς διαχειρίσεις χώρων και χρημάτων κ.λπ. Καθιερώθηκε κατά πρώτον επί ΠΑΣΟΚ (που παραχώρησε στους φοιτητές υπερβολικές ελευθερίες, χωρίς ποτέ να τις “συμμαζέψει”) λόγω ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Η τακτική γιγαντώθηκε από όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, ακριβώς για να εξυπηρετούνται τα κομματικά ή παραταξιακά παιχνίδια εξουσίας.
Για να ελέγχονται τα ελληνικά Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι., να ελέγχεται η μόρφωση! Σκεφθείτε ότι και σήμερα ακόμη οι εγγραφές των πρωτοετών φοιτητών ξεκινούν από… τις παρατάξεις! Τώρα όμως που όλα αλλάζουν γύρω μας, τέτοιες αυτοκαταστροφικές πρακτικές, ανασταλτικές της μορφωτικής διαδικασίας των νέων μας, είναι απαράδεκτο να επιβιώνουν. Είναι προφανές ότι μια κοινωνία που αγκομαχεί οικονομικά και δυσκολεύεται αφάνταστα να σπουδάσει τα παιδιά της, δεν είναι δυνατόν να ανέχεται επ’ άπειρον τέτοιου είδους στρεβλώσεις. Αντιλαμβανόμαστε πως η μόνη διέξοδος από την οικτρή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, δεν είναι τα δανεικά των Ευρωπαίων, ούτε καν οι αγορές. Είναι η απόκτηση μιας εθνικής αυτάρκειας, υλικής και πνευματικής. Είναι η ανάπτυξη και η ανταγωνιστικότητα, ως αποτέλεσμα μιας σωστής Παιδείας. Είναι κυρίως η εκλογίκευση του συνδικαλισμού, όπως και η απαγόρευση κομματικών παρεμβάσεων στους χώρους της Παιδείας. Δεν νοείται σήμερα η Παιδεία να παραμένει παραταξιακό όχημα για την κατάκτηση της εξουσίας! Κατά την άποψή μας, στην προχθεσινή διαμάχη στο Ε.Κ.Π.Α., μεταξύ καθηγητών και φοιτητών, δε “νίκησε” κανένας πρύτανης, ούτε ηττήθηκε καμιά φοιτητική ομάδα: νίκησε το προφανές και το αυτονόητο, που σε άλλες χώρες η μη ύπαρξή τους είναι αδιανόητη.
