Πρωινό κουδούνι

«Θα κοιμηθείς νωρίς απόψε για να ξυπνήσεις νωρίς αύριο, γιατί έχετε αγιασμό», μου έλεγε η μάνα μου.
Ο αγιασμός πάντα είχε την προσμονή του πιο απολαυστικού μαθήματος.
Έβλεπες τους συμμαθητές σου, τους πιο πολλούς μαυρισμένους (τότε κολυμπούσαμε στη Χονολουλού) και υπήρχε και ένα ιπτάμενο δέος για τους καινούριους μας δασκάλους.
«Τον είδες τον κύριο αυτόν; Εμαθα ότι είναι πολύ αυστηρός…».
Και η Μυρτώ σα να ψήλωσε, βρε παιδάκι μου.
Ελπίζω να μην κρατά σημειώσεις και στον Αγιασμό…
Η μάνα μου τη θεωρούσε άγια ημέρα.
«Επιτέλους, τώρα θα μπεις σε ένα δρόμο», μου ‘λεγε και μου ξανάλεγε.
Τσούρμο τα παιδιά, τσούρμο τα μισόγελα, τσούρμο οι διαφεύγουσες υποσχέσεις κατά που θα ’λεγε και ο Ελύτης.
Και ο κ. δ/ντής ωραίος, ευθυτενής, με μια παλ εκφορά αρχαΐζουσας στον λόγο.
Ωραία χρόνια τότε, ωραία χρόνια και σήμερα.
Δώστε βάση στα σχολειά, στην έρευνα και στην καινοτομία.
Κάτι ως προσκλητήριο εθνεγερτικό, ανακουφιστικό από την κρίση.
Και τα καινούρια βιβλία, πώς μυρίζουν κι αυτά;
Σαν ιεροτελεστία…
Καλή τύχη.