Η ανάδειξη της ελαστικής εργασίας στον χώρο της εκπαίδευσης, η υποχρηματοδότηση, τα κενά, τα ζητήματα που προκύπτουν στην τεχνική εκπαίδευση είναι μερικά μόνο από τα θέματα που θα απασχολήσουν τον κλάδο των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης για τη χρονιά που έρχεται.
O νέος πρόεδρος της ΕΛΜΕ Χανίων Βασίλης Λιόντος μιλά στα “Χ.Ν.” για τα προβλήματα που υπάρχουν σε τοπικό επίπεδο, πώς αυτά σχετίζονται με τη γενικότερη πολιτική και οικονομική κατάσταση και πώς θα κινηθεί το σωματείο την επόμενη περίοδο.
• Βρισκόμαστε στα τέλη του 2015. Υπάρχουν ακόμα κενά στις σχολικές μονάδες των Χανίων; Πότε έγιναν οι τελευταίοι μόνιμοι διορισμοί;
Είναι αλήθεια ότι, μετά από ένα διάστημα 4 μηνών από την έναρξη της σχολικής χρονιάς, τα κενά φτάνουν περίπου στα 14 στον Νομό. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο, είναι μία ιστορία η οποία διαρκώς επαναλαμβάνεται. Είναι το αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης μνημονιακής πολιτικής που εφαρμόζεται χρόνια τώρα από όλες τις κυβερνήσεις και τη σημερινή. Αυτή η πολιτική σημαίνει πάγωμα των προσλήψεων (τα τελευταία χρόνια έχουμε μηδενικές προσλήψεις), ενώ ταυτόχρονα μαζικές αποχωρήσεις συναδέλφων λόγω συνταξιοδότησης. Το αποτέλεσμα είναι να χάνονται χιλιάδες ώρες και το Υπουργείο να προσπαθεί να τα μπαλώσει όπως – όπως με την πρόσληψη αναπληρωτών, ωρομισθίων με τις γνωστές άθλιες ελαστικές σχέσεις εργασίας, με την αύξηση του ωραρίου και των μαθητών στις τάξεις. Αυτό μεταφράζεται στη σχολική καθημερινή πραγματικότητα με ένα ανελέητο τρέξιμο για να βγει η ύλη, την καθημερινή μετακίνηση των εκπαιδευτικών σε 3, 4, ακόμα και σε 5 σχολεία για να καλύψουν τα κενά. Καταλαβαίνουμε όλοι ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες ακυρώνεται οποιαδήποτε εκπαιδευτική διαδικασία και αν στέκεται ακόμη όρθιο το δημόσιο σχολείο, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην προσπάθεια των μαθητών μας, στη στήριξη των γονιών και στο φιλότιμο και τον επαγγελματισμό των εκπαιδευτικών. Επομένως, το αίτημα για μόνιμους διορισμούς είναι προϋπόθεση για να λειτουργήσει στοιχειωδώς το δημόσιο σχολείο.
• Ως νέο Δ.Σ. ποιες είναι οι προτεραιότητές σας για το επόμενο διάστημα, δεδομένων και των δυσκολιών;
Αξιοποιώντας και την προηγούμενη εμπειρία του σωματείου με τις θετικές και αρνητικές πλευρές, θεωρούμε ότι πρέπει να δοθεί έμφαση στην ουσιαστική λειτουργία του σωματείου με μαζικές συνελεύσεις αποφασιστικού χαρακτήρα, να δοθεί η δυνατότητα στον κάθε συνάδελφο να συμβάλει με τον δικό του πρωτότυπο τρόπο στην επανεκκίνηση του σωματείου, στην καθημερινή, ζωντανή λειτουργία. Δεν είμαστε με τη λογική της ανάθεσης. Κεντρικό ζήτημα είναι η ανάδειξη της ελαστικής εργασίας στην εκπαίδευση (αναπληρωτές, ωρομίσθιοι κ.λπ.). Ενα επόμενο βήμα θα είναι η τεχνική εκπαίδευση και τα τεράστια προβλήματα που τη χαρακτηρίζουν. Φυσικά στο επόμενο διάστημα θα δοθεί πραγματική μάχη στην επιχειρούμενη διάλυση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, το νέο μισθολόγιο – φτωχολόγιο κ.λπ. Είναι στη λογική μας το άνοιγμα της συζήτησης για το εκπαιδευτικό σύστημα, που θα υπηρετεί μία απελευθερωτική παιδεία των αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας και όχι τη λογική της αγοράς. Βασική προτεραιότητα είναι να πάρουμε τις αναγκαίες πρωτοβουλίες με όλους τους συναδέλφους στον χώρο της εκπαίδευσης (δάσκαλοι, σύλλογοι γονέων, μαθητικές κοινότητες, φοιτητικοί σύλλογοι κ.λπ.), ώστε να αναδειχτούν τα θέματα παιδείας. Ταυτόχρονα, θα επιχειρήσουμε να συμβάλουμε σε έναν οριζόντιο, ανεξάρτητο, αγωνιστικό συντονισμό σωματείων, ανέργων, συλλογικοτήτων για τα κεντρικά ζητήματα, όπως εργασία, μισθοί, εργασιακές σχέσεις, ασφάλιση, υγεία, πλειστηριασμοί, δημοκρατικά δικαιώματα κ.λπ.
• Οι γονείς πληρώνουν ακριβά τη δημόσια παιδεία. Τι πρέπει -κατά την άποψή σας- να γίνει ως εκπαιδευτικοί και συνδικαλιστές ώστε να περιοριστεί αυτή η κατάσταση;
Οι γονείς πληρώνουν πράγματι πολύ ακριβά τη λεγόμενη δημόσια παιδεία. Οπως πληρώνουν για ξένες γλώσσες, για αθλητισμό, για κάθε δραστηριότητα των παιδιών, τα οποία θα έπρεπε να παρέχονται από το δημόσιο σχολείο. Αν σε αυτά προσθέσουμε και τη γενικότερη κατάσταση, με Εν.Φ.Ι.Α., φόρους, χαράτσια και ταυτόχρονα με τους μισθούς και τις συντάξεις να μειώνονται, καταλαβαίνουμε ότι η κατάσταση είναι αδιέξοδη, ιδιαίτερα για τις λαϊκές οικογένειες. Επομένως, η χρηματοδότηση υποστηρικτικών δομών, η λειτουργία της πρόσθετης διδασκαλίας από την αρχή της σχολικής χρονιάς με μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών, μπορούν να ανακουφίσουν και όχι να λύσουν ουσιαστικά το πρόβλημα. Κατά τη γνώμη μου επανέρχεται με τον πλέον δραματικό τρόπο το ερώτημα για το περιεχόμενο της γνώσης, τον ρόλο της εκπαίδευσης, τον μηχανισμό των εξετάσεων κ.λπ. Για να είμαστε ειλικρινείς, εάν δεν ανοίξει με ουσιαστικό τρόπο η συζήτηση και η διεκδίκηση όχι μόνο στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής κοινότητας, αλλά από το σύνολο των εργαζομένων, το πρόβλημα θα συνεχίζει και σε συνθήκες κρίσης θα οξύνεται. Το ερώτημα επανέρχεται, ο άνθρωπος δεν χρειάζεται τη μόρφωση και την παιδεία μόνο για την επαγγελματική του αποκατάσταση. Ούτε έχει ανάγκη την εκπαίδευση μόνο και μόνο για να τον εξοπλίσει με τις “κατάλληλες” για την εξεύρεση εργασίας ικανότητες. Αντίθετα, του είναι απαραίτητη γιατί συμβάλλει στη διαμόρφωση ελεύθερων, κριτικά σκεπτόμενων και ανήσυχων προσωπικοτήτων, γιατί απελευθερώνει από την άγνοια του ίδιου του ανθρώπου και του κόσμου από τις προλήψεις, από τον ανορθολογισμό.
• Σε τι διαφέρει η δική σας πολιτική πρόταση ως νέο προεδρείο της ΕΛΜΕ από ό,τι είχαμε μέχρι τώρα;
Είναι γνωστό ότι χρόνια τώρα οι δυνάμεις που κυριαρχούσαν στην ΕΛΜΕ είχαν αναφορά με τον ένα ή άλλον τρόπο στην εκάστοτε κυβέρνηση και την πολιτική τους. Ανεξάρτητα από πρόσωπα, τα προηγούμενα Δ.Σ. φάνηκαν αναντίστοιχα της εποχής και των αναγκών των συναδέλφων -παρά τις αγωνιστικές περγαμηνές και κινητοποιήσεις του κλάδου (αξιολόγηση, διαθέσιμοι κ.λπ.)- κατέληξαν σε μία λογική διαχείρισης. Στις πρόσφατες εκλογές, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν από μεγάλη μαζικότητα, ο κλάδος αποφάσισε μία -κατά τη γνώμη μας- σημαντική αλλαγή, την ανάδειξη των παρεμβάσεων σε πλειοψηφικό ρεύμα. Είναι γνωστό σε όλους “εχθρούς και φίλους” ότι οι παρεμβάσεις ήταν μπροστά σε όλες τις μικρές ή μεγάλες μάχες. Το νέο προεδρείο της ΕΛΜΕ εκφράζει αυτό το ιστορικό ρεύμα των παρεμβάσεων – συσπειρώσεων και η συγκρότησή του έγινε στη βάση ενός αγωνιστικού πλαισίου, το οποίο θα εμπλουτιστεί με τη συμβολή των ίδιων των συναδέλφων.
• Πιστεύετε πραγματικά ότι με δεδομένη την οικονομική κατάσταση μπορεί να αλλάξει κάτι στον χώρο της παιδείας;
Κατά την άποψή μας όλη αυτή η καθημερινή βαρβαρότητα που ζούμε ούτε μονόδρομος είναι ούτε φυσικός νόμος και κάποια στιγμή θα βγούμε στο ξέφωτο. Δεν πιστεύουμε στην άποψη ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Θεωρούμε ότι μπορούν τα πράγματα να πάνε αλλιώς, η ιστορία έχει ρήξεις, ανατροπές και άλματα. Εχουμε επίγνωση των δυσκολιών, των δικών μας αδυναμιών, την ύπαρξη συγκεκριμένων συσχετισμών. Αντίπαλος δεν είναι μόνο η κυβέρνηση και οι πολιτικές της, αντίπαλοι είναι όλη αυτή η αντιδραστική συμμαχία (Ε.Ε. – Δ.Ν.Τ. – κεφάλαιο κ.λπ.) που προσπαθούν να ξεπεράσουν την κρίση καταστρέφοντας την κοινωνία και τους εργαζομένους, οδηγώντας την εργαζόμενη πλειοψηφία σε μία ανείπωτη φτώχεια, στη μετανάστευση, σε μία νέα βαρβαρότητα. Για να γίνει αυτό χρειάζεται να ξεκόψουμε με τον γραφειοκρατικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, που επί χρόνια ελέγχει την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, αλλά και της ΓΣΕΕ, έχει σταματήσει να έχει πραγματική σχέση με τις ανάγκες και τις διαθέσεις των εργαζομένων.
Σε αυτό που θα κριθεί κάθε δύναμη του αγώνα, κάθε αγωνιστής και κάθε συνδικάτο, είναι, εάν θα πάμε με την αποτυχημένη λογική της άσφαιρης διαμαρτυρίας, των συμβολικών κινήσεων και την πεπατημένη των κατακερματισμένων αγώνων με θολό περιεχόμενο και επιμέρους κριτική σε πλευρές της κυρίαρχης πολιτικής ή αν θα αποφασίσουμε έναν παρατεταμένο αγώνα για την αποτροπή των μέτρων, με λογική σύγκρουσης, διάρκειας, κλιμάκωσης και στόχο την ανατροπή της πολιτικής που γεννά τα αντιλαϊκά μέτρα.
