Πρόκληση θυμηδίας

Τις αλυσίδες για να δεθούμε οριστικά στα δεσμά των τοκογλύφων, τις είχαν παραγγείλει από τότε, που το Κίνημα έπεσε το 1996 στα χέρια του αντικαταστάτη του Ανδρέα, “πρωθυπουργού του εκσυγχρονισμού” Κώστα Σημίτη, μαζί με τους φίλους και συνεργάτες του. Είχε πει και κείνος, όπως όλοι οι μεταγενέστεροι πρωθυπουργοί, μηδενός εξαιρουμένου, ότι θα έβαζαν τη μηχανή του τραίνου μπροστά, να προχωρήσει στις γραμμές της ανάπτυξης. Επειδή η μηχανή αγκομαχούσε, άρχισαν να την τροφοδοτούν με δανεικά. Αλλο που δεν ήθελαν τα “κοράκια”. Και τότε έντρομος ο “μεταρρυθμιστής” χωρίς μεταρρύθμιση δραπέτευσε παραδίδοντας το “δακτυλίδι” στο “θύμα Γιωργάκη” να συνεχίσει την πολιτική διαδρομή της Ελλάδος προς την παρακμή. Μέχρι που φθάσαμε στη χρεωκοπία, στην οποίαν κανείς δεν κατάλαβε, πώς και γιατί!! Ούτε και όταν ο ΓΑΠ με φόντο το Καστελόριζο ανακοίνωνε τη “συμφωνία διάσωσης” με το κάλεσμα του Δ.Ν.Τ., το οποίον σε όποια χώρα πήγαινε, την κατέστρεφε.
Μοιραίοι άνθρωποι για τον τόπο, εκ των οποίων άλλοι σιωπούν και άλλοι όχι μόνον δεν κάνουν αυτοκριτική, αλλά προκαλούν επειδή όταν διοικούσαν, έβλεπαν τα πράγματα με παραμορφωτικούς φακούς. Ο κ. Σημίτης παραμένει ως μια “τραγική φιγούρα” στη νεότερη ιστορία της χώρας. Μην ξεχνάμε, ότι αντί ν’ αποσυρθεί να κάνει την αυτοκριτική του, εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της μακροχρόνιας ζωής της χώρας στην ύφεση, σε συνεντεύξεις, σε παρουσιάσεις βιβλίων, σε πολιτικές συγκεντρώσεις, αρθρογραφεί.
Τι να πρωτοθυμηθούμε! Το “όλα ή τίποτα” όταν τον έχριζε ο Ανδρέας πρωθυπουργό, που ήθελε και την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, τη φούσκα του Χρηματιστηρίου των 7000 μονάδων που οι Ελληνες έχασαν τεράστιες περιουσίες για τις οποίες μετά την κατάρρευση είπε “ας πρόσεχαν”, το φιάσκο των Ιμίων και τα εύσημα για τους Αμερικανούς, την πορεία των Ελληνοτουρκικών σχέσεων και τις απόψεις του περί “γκρίζων ζωνών” στο Αιγαίο για ν’ απεμπλακεί από την κρίση, τη συμφωνία του το 1997 στη Μαδρίτη, όπου δέχθηκε πως «η Τουρκία έχει ζωτικά συμφέροντα», χωρίς να προσδιοριστούν ποια είναι και τα περί «αβλαβούς διέλευσης, στο Αιγαίο»! Μετά δύο χρόνια αναγνώριζε, ότι υπάρχουν και “συνοριακές διαφορές” με την Τουρκία και συμφώνησε για την ενταξιακή της πορεία στην ΕΕ χωρίς κανένα αντίκρυσμα και ακύρωσε στην ουσία την εκπεφρασμένη θέση των ελληνικών κυβερνήσεων, ότι διαφορές με τη γείτονα δεν υπάρχουν άλλες, εκτός απ’ την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.
Υπήρχαν άνθρωποι στο ΠΑΣΟΚ που τον επέκριναν για τις πράξεις του τότε, που συνυπήρχε και δεν αντιλαμβανόταν τι σκάνδαλα έκαναν οι άνθρωποι της αυλής του. Ο Ακης, ο Γιάννος, ο Τσουκάτος, ο Μαντέλης κ.ά. η “χρυσή οκταετία” της πρωθυπουργίας του. Υπάρχουν και τώρα πολλοί που τον επικρίνουν, επειδή όχι μόνο δεν αποδέχεται να κάνει κάποια αυτοκριτική, δεν ζητάει κάποιου είδους συγγνώμη για τα κακά που προκάλεσε στη χώρα, αλλά διότι επιτίθεται να σώσει την υστεροφημία του με το να δίνει συμβουλές, πώς να πορευθεί η οικονομία και να απαντά αυτάρεσκα για να αφοπλίσει όσες κατηγορίες του προσάπτουν με το «τι να κάνουμε αυτή είναι η Ελλάδα»!
Το περίεργο είναι, ότι έχουμε και αυτόκλητους υποστηρικτές του οι οποίοι θα εδικαιολογούντο γι’ αυτό, αν έδιναν απαντήσεις στα υπαρκτά ερωτήματα, που να πείθουν!