Είναι σαφές ότι η μεγαλύτερη πρόκληση για μια κυβέρνηση (όχι μόνο την ελληνική) καθώς εξελίσσονται η πανδημία και η οικονομική κρίση, είναι πώς θα σταθεί απέναντι σε δύο κρίσιμα ζητήματα που ζητούν επιτακτικά παρεμβάσεις και λύσεις: πρόκειται αφενός για την ανάγκη υγειονομικής προστασίας του πληθυσμού και αφετέρου για το στοίχημα της επανεκκίνησης της οικονομίας.
Την πρώτη περίοδο, την περίοδο της καραντίνας, ήταν ξεκάθαρο ότι τον πρώτο λόγο τον είχε η υγεία και μέσα από την υπεύθυνη στάση που επέδειξαν οι πολίτες τα αποτελέσματα ήταν αναμφίβολα θετικά.
Ωστόσο, περνώντας σε μια δεύτερη φάση φαίνεται να προκρίνεται το θέμα της οικονομίας.
Γιατί μπορεί ναι μεν η κυβέρνηση να προπαγανδίζει την ανάγκη για μια ασφαλή έξοδο στη νέα κανονικότητα (με αποφυγή συνωστισμού, τήρηση των αποστάσεων, εφαρμογή ατομικών μέτρων προστασίας με μάσκες, γάντια κ.λπ.), όμως η άρση κάθε περιορισμού (τεστ και καραντίνας) σε ό,τι αφορά τον τουρισμό, έρχεται να υπονομεύσει κάθε σχετική σύσταση.
Αραγε τι μήνυμα λαμβάνει κάποιος όταν βλέπει να μην μπαίνει κάποιο υγειονομικό “φίλτρο” στην έλευση των ξένων επισκεπτών στη χώρα, την ίδια στιγμή που ζητείται από τους ντόπιους να παραμείνουν πειθαρχημένοι στις οδηγίες των ειδικών;
Δυστυχώς, από τη συγκεκριμένη απόφαση προκύπτει πως το ζητούμενο για να βρεθεί μια χρυσή τομή ανάμεσα στην ανάγκη υγειονομικής προστασίας του πληθυσμού και επανεκκίνησης της οικονομικής δραστηριότητας αντιμετωπίστηκε από τους κυβερνώντες ως δίλημμα. Με τη ζυγαριά να γέρνει στο μέρος της οικονομίας, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να χαθεί συνολικά η παρτίδα αν ξεφύγει ο αριθμός των κρουσμάτων.
Απόλυτα σωστές και με αντικειμενικότητα επισημάνσεις. Αυτά τα ακαταλαβίστικα που συμβαίνουν μια λέξη τα εξηγεί: πανικός (μπροστά στην οικονομική καταστροφή). Άλλα τη μια μέρα, άλλα την επόμενη. Για εμάς, βέβαια, τους ιθαγενείς, τα πρόστιμα έχουν την τιμητική τους (εξαιρούνται εκείνοι που κυβερνούν, καθώς “δικαιούνται”, π. χ., να μη φορέσουν μάσκα εκεί όπου είναι υποχρεωτική).
Πολύ σωστές οι επισημάνσεις αλλά μέχρι εκεί; Εγώ ο απλός πολίτης, σαν πελάτης, σαν καταναλωτής, επισκεπτώ μια οποιαδήποτε επιχείρηση, είτε επισυτησμού, είτε διαμονής, είτε εμπορικό είναι αυτή, τι θα αντιμετωπίσω; Αν το κράτος για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορεί να ξέρει, αν συμβαίνει αυτό κακώς συμβαίνει, τι αντιμετωπίζει ο κάθε κλάδος ξεχωριστά, από εκεί και πέρα μήπως πρέπει να γίνουν προτάσεις αρμόδιως από τους συλλόγους για το πώς θα λειτουργήσουν αυτές με ασφάλεια για το προσωπικό και τον πελάτη, οποιασδήποτε εθνικότητας, χωρίς να υπάρχουν σοβαρές επιπτώσεις στην οικονομία από αυτόν τον παγκόσμιο εφιάλτη; Σε περίπτωση που το κράτος δεν πάρει μέτρα, μήπως πρέπει να υπάρξει και ιδιωτική πρωτοβουλία με ιδία μέσα, ενημερώνοντας το κοινό με σημάνσεις για να μην έχουμε ευτράπελα – παρεξηγήσεις; Δεν μπορούμε μοιρολατρικά να λέμε για “πανικό” μένοντας άπραγοι. Για όλα υπάρχει λύση. Αλλά μου φαίνεται ότι θέλουμε “τη μπουκιά στο στόμα και να ‘ναι και μασημένη”.
1.Τα σχόλια ήταν για την αλλοπρόσαλλη στάση των αρμοδίων στο θέμα της εισόδου ξένων στη χώρα. Ξεχνάμε τι έλεγαν πριν από λίγες μόλις ημέρες;
2.Εμείς, οι πολίτες, έχουμε το δικό μας ρόλο και τη δική μας ευθύνη. Σε ποιο βαθμό όμως μπορούμε να αυτοσχεδιάζουμε;
3.Τα μέτρα που αφορούν το σύνολο του πληθυσμού είναι υποχρέωση της Πολιτείας. Έτσι, π. χ., χωρίς δυσκολία, με το “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”, μας έκλεισαν όλους στο σπίτι μας επί εβδομάδες.
4.Αν η Πολιτεία “δεν μπορεί να πάρει μέτρα” (για κάποιο λόγο υπαρκτό ή όχι, σημαντικό ή ασήμαντο), δεν σημαίνει ότι οι πολίτες πρέπει να την υποκαταστήσουν. Και, θεσμικά, καμιά “ιδιωτική πρωτοβουλία” δεν δίνει άλλοθι στο κράτος για παραλείψεις, λάθη, ανικανότητα κλπ. των οργάνων της και μάλιστα των κορυφαίων.
5.Στη συγκεκριμένη περίπτωση (και σε όλες τις παρόμοιες) οι αρμόδιοι πρώτοι φαίνεται να ενεργούν υπό το κράτος πανικού. Και είναι δική τους ευθύνη να μη μεταδοθεί και στους πολίτες.
6.Ευχής έργο είναι να μην καταπίνουν οι πολίτες όσα οι εκάστοτε κρατούντες τούς “σερβίρουν”, ανεξάρτητα από το εάν αυτά είναι ή όχι προϊόν προπαγάνδας. Αυτοί μπορεί να κάνουν τη δουλειά τους (και) όπως τους βολεύει, καθένας μας όμως έχει μυαλό και κρίση, για να καταλαβαίνει τι υπάρχει πίσω από τα φαινόμενα.