Από την ΠΟΡΕΙΑ και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ.
Συνήγορος ή κατήγορος ο λόγος των τραγικών μας… Γνωστό. Εδώ, στη συγκεκριμένη τραγωδία, έχουμε πιστεύω, αμιγώς κατηγορία, παρεκτός της συμπαράστασης στον ήρωα.
Τον «Αγωνιστή» Προμηθέα!
Από τον Χορό. Τις ωκεανίδες.
Οι σημερινές προβολές του έργου είναι ορατές διά… γυμνού οφθαλμού. Φωτογραφίζεται ευθέως η αναλγησία της εξουσίας, της κάθε εξουσίας, διαχρονικά. Μπροστά μας, στο προσκήνιο, όλα τα ανδρείκελα τα εξαγορασμένα, που τη θωπεύουν, τη στηρίζουν, τη συντηρούν!
Η τυραννίδα του Δία, συνείρει τις εποχές, συγκλονιστικά, με τους «αιματηρούς διωγμούς» εκείνων που «προσχώρησαν» στον ανθρωπιστικό σκοπό, στο Δίκαιο του Ανθρώπου!
Με αφοσίωση, αγάπη, ενσυναίσθηση. Να πάει μπροστά ο κόσμος!
Κλέβοντας ο Τιτάνας τη φωτιά, για να «καρπίσουν τα δέντρα» θα ‘λεγε και ο Γεωργουσόπουλος σε ανάλυση του, εξεμάνη ο Δίας, και καταδίκασε τον ανυπότακτο στο μαρτύριο το γνωστό, με τον αδηφάγο γύπα σε εικόνα φρικιαστική.
Η αλυσοδεμένη οντότητα του Προμηθέα, στην “Καυκάσεια πέτρα” παραχωρεί στους αιώνες τη διττή της έκφανση.
Το δώρο του Πολιτισμού στην ανθρωπότητα και το ανελέητο της τιμωρίας για τον ανυπάκουο από τον παντοδύναμο εξουσιαστή.
…Εξαιρετικά παραστάθηκε το έργο! Εξαιρετικοί οι συντελεστές, όλοι μα όλοι! Ο σκηνοθέτης Άρης Μπινιάρης, ο μεταφραστής ασφαλώς πρώτα Γιώργος Μπλάνας. Μουσική, σκηνικά, κοστούμια, όλα, όλα… Εξαιρετική ερμηνεία του Γιάννη Στάνκογλου με εκφορά ρωμαλέα και «θεατρικό ίδρω» να λάμπει στο σώμα και να «ποτίζει» τα δεσμά, τον βράχο, τη νύχτα…
Βεβαίως και ο Αλέκος Συσσοβίτης ως ωκεανός, ο Δαυίδ Μαλτέζε, ο Ιωάννης Παπαζήσης, κι εκείνη η Αργίτισσα βασιλοπούλα η Ιώ, της Ηρούς Μπέζου με την πικρή μοίρα, λόγω Δία ασφαλώς, αλλά και Ήρας φθονερής, μην το ξεχνούμε!..
Θέλω όμως να σταθώ και στον Χορό! Να τον παραλληλίσω τολμηρά με τον χορό που «έγραψε» στη θεατρική μας ιστορία. Με τον χορό τον απαράμιλλο στους «Όρνιθες» του Κάρολου Κουν!
Εδώ, μια εννιαμελής “ορχηστρίδα ισχύς” έξοχη! Σαν μίσχοι τρυφεροί λουλουδιών, οι κοπέλες με φόρεμα λιτό, αχνοπράσινο, “κινούσαν” την ταραχή της ψυχής κεντρομόλα, κι ύστερα την απέλυαν φυγόκεντρα, θαυμαστά, να τη μοιραστούν με τον πάσχοντα που θαύμαζαν και συμπονούσαν! Και με την πλατεία βεβαίως! Ώσπου αποφάσισαν σύνοδες του ωραίου δεσμώτη, να τον ακολουθήσουν στον “Τάρταρο βυθό”! Στον χαμό! Από κει δεν διέρχεται ο ελπιδοφόρος βηματισμός του κόσμου; Από τη θυσία δεν διέρχεται;
Επίμετρο: Το κείμενο αφιερώνεται στην Ελπίδα Μπραουδάκη. Διάβασα σήμερα πως έφυγε… 8/7.
Πρόσφερε στα Χανιά και στην Κρήτη με το Εργαστήρι της και όχι μόνο. Δεκαετία του ’90 ένα θερινό βραδάκι, είχε δεκαέξι θεατές, και μου λέει, θυμάμαι…
– Φύγετε Φωτεινή, δεν θα δώσουμε παράσταση…
Ωστόσο μαζεύτηκαν μερικοί κι η παράσταση δόθηκε. Αυτή ήταν η Ελπίδα. Έντιμη, δοσμένη στο θεατρικό φλόγισμα, ολόψυχα! Γι’ αυτό τη χειροκροτούν και στον ουρανό!
