Προμηθείς δεσμώτες…

Τέλειωσε και για σήμερα το έργο του ο αετός, κατά την προσταγή του Δία…Αφαίρεσε ακόμη ένα κομμάτι από τα σπλάχνα του δεσμώτη Προμηθέα… Άπλωσε τις φτερούγες, υψώθηκε στον ουρανό άνωθε του Καυκάσου και στράφηκε προς την κατεύθυνση που τέλειωνε τη διαδρομή του το φλογoφόρο άρμα του θεού Ηλιου…
….Πέρασαν χρόνια, αιώνες, χιλιετίες. Ο μύθος του δεσμώτη Προμηθέα αναβιώνει ως τις μέρες μας όχι τυχαία, καθώς, σε κάθε εποχή τον συντηρούσανε τα γεγονότα, μιας και οι ανθρωπογέννητοι θεσμοί είχαν μοντέλο τους τον αετό, με θήραμα και θύμα τον “δυνατό” όσο κι αδύναμο εκείνο βιοπαλαιστή της καθημερινής του επιβίωσης….
…Και ήλθαν οι μέρες μας, η εποχή μας… Ο Δίας, με τη μορφή του Μαμωνά, εσθίτα το μανδύα μιας αμφισβητούμενης παγκοσμιοποίησης και ένστιχτα την αδικία, την απληστία, τον εγωκεντρισμό, τον ωχαδερφισμό και την ιδιοτέλεια, έθρεψε ένα Σύστημα ανθρωποβόρο που σαν άλλος αετός του μύθου, τρώγει και κατατρώγει καθημερνά τα σπλάχνα του μαύρου, του λευκού, του κίτρινου, του κόκκινου αδελφού, σαν του απομυζά και το στερνό απόθεμα ιδρώτα και του εξανεμίζει τον καθημερινό του μόχθο αφήνοντάς του λίγα απ’τα ιδρωτομούσκεφτα τα αποχτήματά του. Του τα αφήνει υστερόβουλα κι όχι από λύπηση ή κάποια συναισθήματα, απλά για να μπορέσει να συντηρηθεί από τα λίγα που του απομένουν μέχρι αύριο, μέχρι το κάθε αύριο και να του πάρει πάλι το μεδούλι…
…Πλάτειασε ο Καύκασος στις μέρες μας, έγινε γη ολάκερη. Κάθε της ήπειρος και μια πτυχή του: Ασία, Ευρώπη, Αμερική, Ωκεανία, Αφρική. Κάθε της τόπος, χώρα, νησί, το κάθε σπίτι, με αλυσοδεμένους τους απλούς ανθρώπους – Προμηθείς, ανίκανους ν’αντισταθούνε στις ορέξεις του αετού, σαν είναι δυνατός. Και πώς αλήθεια να μην είναι δυνατός ετούτος, σαν έχει σύμμαχους και υποστηριχτές του τον Αρη θεό του πολέμου, τον Ερμή θεό της επικοινωνίας, τον Ποσειδώνα θεό της θάλασσας; Έτοιμος κάθε στιγμή ο Αρης να παρέμβει και να τιθασεύσει τους όπου γης απείθαρχους. Πρόθυμος ο Ερμής να μεταφέρει όπως υπαγορεύει τις ειδήσεις ο Αφέντης. Συνεννοήσιμος ο Ποσειδώνας να έχει καταλαγιασμένα τα πελάγη και φυλαγμένη εις τη θήκη της την τρίαινα, για να μπορέσουν τα καράβια του Αφέντη να διαβούνε…
Και πού είναι ο θρόνος του σύγχρονου Αφέντη, του Μαμωνά; Κάπου στα ύψη, χωμένος στις νεφέλες του, σαν σ’ άλλες εποχές αλλοτινές ο νεφεληγερέτης Δίας. Μα εκείνος, είχε να «κάνει» με ένα μονάχα Προμηθέα και είχε λόγους κατά τα γραφόμενα του μύθου. Κατά τα άλλα, ήταν και παρέμενε Πατέρας ανθρώπων και θεών… Στοργικός και αυστηρός συνάμα… Δίκαιος κι επιεικής στην ανθρωπίσια φύση. Όμως, στην εποχή μας, οι Προμηθείς πλήθυναν, έγιναν χιλιάδες, μυριάδες, εκατομμύρια…Ποιος νοιάζεται για δαύτους! Κανείς!
Κατά καιρούς κάποιοι ξεσηκωμοί και εξεγέρσεις λαϊκές, κάποιες επαναστάσεις των καταπιεσμένων. Ε, και λοιπόν; Στην υστεριά, γίνανε οι μπροστάρηδες των εξεγέρσεων φίλοι και οπαδοί του Μαμωνά (σαν κείνος τους μεθούσε με το ηδύποτο της εξουσίας) κι από αδέκαστοι γινόταν αργυρώνητοι, και από περιστέρια μεταλλάσσονταν σε όρνια και αετούς και στρέφονταν και τρέφονταν απ’το μεδούλι του μεροκαματιάρη, του χτεσινού «συντρόφου» και συναγωνιστή. Η συνεργασία γινόταν ανταγωνισμός, ο αλτρουϊσμός γινόταν εγωισμός και ατομισμός, η σύμπνοια γινόταν καταπίεση, η συν-τροφικότητα γινόταν «πλην-τροφικότητα», ο σοσιαλιστής γινόταν social-ληστής, ο δημοκράτης γινόταν απολυταρχικός και τ’ όραμα παρέμενε όνειρο ανεκδήλωτο… Στην υστεριά, ο νεο-Μίδας – Μαμωνάς από τη μια να χουχουλίζει τ’ ανθρωποβόρο Σύστημα στο ρόλο του αητού κι από την άλλη οι λαοί πισθάγκωνα δεμένοι σε κάποια απ’ του νεο-Καυκάσου τις πτυχές: Ασία, Αφρική, Αμερική, Ωκεανία ή Ευρώπη…
…2014 μ.Χ… Μια εποχή, ένα από τα ίδια μ’όλες τις παρελθούσες εποχές πριν και μετά την οριογραμμή της γέννησης του Θεανθρώπου. Και τί μπορεί να κάνει ο σύγχρονός μας Προμηθέας; Δύσκολο το ερώτημα, διαρκής η αγωνία, καθώς το πρέπει να βρεθεί εκείνος ο νεο-Ηρακλής που θα τιθασεύσει τον αητό, αλλά ταυτόχρονα θα βάλει κάγκελα στο Μαμωνά, θα πραγματώσει τα «θέλω» του καταπιεσμένου Προμηθέα όπου γης, να γίνει αναγέννηση ο μαρασμός.
Ζητείται ηγέτης νεο-Ηρακλής να φέρει λύση οικουμενική, κόντρα στο αετόθρεφτο το Σύστημα…