Όλοι σχεδόν οι άνθρωποι αναγνωρίζουν ότι η εποχή μας έναντι των προηγούμενων έχει πετύχει ευκολότερα στους στόχους της και συνάμα ως άτομα και ως κοινωνίες έχουμε να επιδείξουμε σημαντικά βήματα προόδου σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν.
Αλήθεια, όμως, προοδεύουμε ή μήπως οπισθοδρομούμε;
Η απορία αυτή γεννιέται, καθώς βλέπουμε κυβερνήσεις σε διάφορες χώρες, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της να προβάλλουν ως στόχο την παραπέρα ενίσχυση της ευελιξίας στο χώρο εργασίας, την αρπακτική εξακολούθηση των διαδικασιών ανατροπής του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, τη διόγκωση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας σε βάρος της εργατικής τάξης, ταυτόχρονα με την ανεξέλεγκτη ακρίβεια στις τιμές των βασικών καταναλωτικών αγαθών και το πάγωμα των μισθών προς όφελος της εργοδοσίας.
Εξετάζοντας προσεχτικά τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες και το πολιτικό κλίμα της εποχής και της κοινωνίας μας, θεωρούμε βάσιμα ότι κάθε αναφορά σε προεκλογικό λόγο ή κυβερνητικό νομοθετικό και άλλο μέτρο στην καταπολέμηση της φτώχειας, της ανεργίας και του κοινωνικού αποκλεισμού, αν δεν συνοδεύεται από έμπρακτα φιλολαϊκά μέτρα, το μόνο που πετυχαίνει είναι να στηρίζει και να ενισχύει τη μεγιστοποίηση του κέρδους των οικονομικά δυνατών.
Παρατηρούμε, επίσης, ότι καθώς οι τρέχουσες, βιοτικές κυρίως, ανάγκες των πολιτών μεγαλώνουν και επεκτείνονται διαρκώς σε κάθε πτυχή της καθημερινής μας ζωής και παραμένουν ίσως και εσκεμμένα άλυτα τα συσσωρευμένα προβλήματα του παρελθόντος, παραμένουν ακάλυπτες ή να καλύπτονται πολύ λίγο οι ανάγκες των εργαζόμενων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων που καλούνται να πληρώνουν το αντίτιμο μια σφιχτής δημοσιονομικής πολιτικής και να σηκώνουν το σημαντικότερο βάρος των έμμεσων και των άμεσων φόρων. Την ίδια στιγμή, τα κράτη αποποιούνται το ρόλο τους ως φορέα κοινωνικών υπηρεσιών και οδηγούν σε ιδιωτικοποίηση με ό,τι αυτό σημαίνει για τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων την εκπαίδευση, την ατομική υγεία, την κοινωνική ασφάλιση και τη δημόσια περίθαλψη, τις μεταφορές και τις συγκοινωνίες κλπ.
Έτσι, οι πολίτες καλούνται να πληρώσουμε για υπηρεσίες που έπρεπε να τις παρέχει δωρεάν το κράτος σε όλους μας κάθε στιγμή και για τις οποίες φορολογούμαστε ανελέητα. Ταυτόχρονα, ενώ τα δημόσια νοσοκομεία υποφέρουν από έλλειψη υλικοτεχνικού εξοπλισμού και εμφανίζουν τεράστια κενά στελέχωσης προσωπικού όλων των ειδικοτήτων και κατηγοριών, τα ιδιωτικά τόσο ως παροχή ιατρικών υπηρεσιών, όσο και ως νοσηλεία είναι πανάκριβα και απλησίαστα, ενώ η ιδιωτική εκπαίδευση και η παραπαιδεία διογκώνονται και ο χώρος της μόρφωσης εγκαταλείπεται στις κερδοσκοπικές ορέξεις των ιδιωτών. Ας μη μιλήσω καλύτερα για τα δημόσια σχολεία και τα πανεπιστήμια…
Τελικά, ξεκαθαρίστε μου, προοδεύουμε ή όχι;
