Προοδευτικοί και συντηρητικοί

Στην επιλογή της προέδρου της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός διακήρυξε στο διάγγελμά του ότι η νέα πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι προοδευτική και άφησε να εννοηθεί ότι δεν ανήκει στον δικό του πολιτικό και ιδεολογικό χώρο. Αλλά στον χώρο της κεντροαριστεράς. Γι’ αυτό εξάλλου δεν την ψήφισε σαν πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας! Με αυτή του τη δήλωση δέχτηκε τελικά την ύπαρξη προοδευτικών και συντηρητικών πολιτών αλλά και την ύπαρξη προοδευτικών και συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων. Και ότι αν θέλουμε να βρούμε προοδευτικούς πολίτες, πρέπει να ψάξουμε σε πολιτικούς χώρους, πλην του ιδικού του! Απάντησε δηλαδή με σαφήνεια σ’ ένα πρόβλημα που για χρόνια είχαμε αντιπαραθέσεις, ποιοί μπορεί να ονομάζονται προοδευτικοί πολίτες. Τώρα δεν θα πρέπει να “επαναστατούν” οι συντηρητικοί πολιτικοί, όταν τους λένε ότι οι προοδευτικοί πολίτες ανήκουν σ’ άλλους ιδεολογικούς χώρους! Αν κανένας ανατρέξει στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας θα διαπιστώσει ότι όσες φορές οι συντηρητικές δυνάμεις βρέθηκαν σε κάποιο αδιέξοδο, πολιτικό ή εθνικό, προστρέχανε σε πρόσωπα ή πολιτικές δυνάμεις που δεν ανήκαν στον χώρο τους. Αυτό συνέβη στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, όταν το Λαϊκό Κόμμα που βγήκε παντοδύναμο από τις εκλογές του 1946 (ποσοστό 55%), προσέφυγε σε κυβέρνηση Σοφούλη (ποσοστό 14%) του κόμματος των Φιλελευθέρων. Αφησε την κυβέρνηση και την έδωσε στον αντίπαλο τον Σοφούλη το 1948! Κάτι παρόμοιο συνέβη και στο τεράστιο πρόβλημα της παραμονής των αμερικάνικων βάσεων στην Ελλάδα, στην μεταδικτατορική περίοδο. Τότε υπήρχε ένας έντονος αντιαμερικανισμός εξαιτίας της στήριξης της στρατιωτικής δικτατορίας από τις ΗΠΑ, αλλά και λόγω της στάσης των ΗΠΑ στην Κυπριακή εθνική συμφορά. Είναι γνωστό ότι την συμφωνία παραμονής των βάσεων δεν τόλμησε να υπογράψει η κυβέρνηση της Ν.Δ., γιατί θα επακολουθούσε λαϊκή και κοινωνική έκρηξη. Η συμφωνία υπεγράφη από την επόμενη κυβέρνηση, (παρ’ όλο που διακήρυσσε ότι θα διώξει τις βάσεις) και δεν… άνοιξε μύτη! Ετσι και σήμερα. Το συντηρητικό κυβερνητικό κόμμα βγαίνει από ένα αδιέξοδο, (κυρίως στο κόμμα του) και προσφεύγει σε μια προοδευτική προσωπικότητα που δεν ανήκει στο δικό του πολιτικό χώρο! Υπάρχουν λοιπόν συντηρητικές και προοδευτικές δυνάμεις αλλά και συντηρητικοί και προοδευτικοί πολίτες. Οχι γιατί το δέχθηκε ο σημερινός πρωθυπουργός, αλλά γιατί υπάρχουν διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, που εκφράζουν αυτές οι δυνάμεις. Δεν είναι δυνατό να εκφράζει τα συμφέροντα όλων των κοινωνικών στρωμάτων μια πολιτική δύναμη. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε δεν θα χρειαζόταν να υπάρχει πολυκομματική Δημοκρατία. Αλλα συμφέροντα στηρίζουν οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις και άλλα συμφέροντα οι προοδευτικές. ΤΑΞΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ Είναι γεγονός ότι στη χώρα μας υπάρχουν ασαφείς ταξικές διαχωριστικές γραμμές. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Μπορεί τα συντηρητικά κόμματα να μη δέχονται την ύπαρξη διαφορετικών κοινωνικών τάξεων και να επικαλούνται το παραπλανητικό “επιχείρημα” ότι όσοι αποδέχονται την ύπαρξή τους είναι… κομμουνιστές!! Υπάρχουν κοινωνικές τάξεις με αποκλίνοντα συμφέροντα. Δεν είναι δυνατό μια πολιτική δύναμη να πιστεύει ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα όλων των τάξεων του πληθυσμού. Στην προσπάθειά της δε αυτή προσπαθεί να συζεύξει τις μεγαλοαστικές τάξεις με τα σχολεία των μεσαίων τάξεων, ή προσπαθεί να περάσει μια ελαστική αντίληψη του καπιταλισμού. Ο όρος βέβαια “μεσαία” τάξη είναι ασαφής και μπορεί να οδηγήσει σε ερμηνευτικά σφάλματα. Γιατί στους κόλπους των λεγόμενων μεσαίων στρωμάτων υπάρχουν μεγαλοαστικά στοιχεία που μπορούν να επηρεάσουν την διεύθυνση της εθνικής ζωής και μια μάζα ατόμων με μέτριο κοινωνικό επίπεδο. Δημιουργείται μια σύγχυση, γιατί τα υποδεέστερα κοινωνικά στρώματα συνδέουν την τύχη τους, ιδιαίτερα στον πολιτικό τομέα, με την τύχη αυτών που βρίσκονται στην κοινωνική πυραμίδα. Αυτή η νεφελώδης κατάσταση βοηθά τις συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις, για να εμφανίζονται σαν εκπρόσωποι όλων των τάξεων του πληθυσμού. Ωστόσο αυτή η κοινωνική πραγματικότητα δεν πρέπει να μας οδηγεί στη λειτουργία μόνο ταξικών κομμάτων. Γιατί τότε δεν θα υπάρξει κοινωνική ειρήνη. Θα οδηγηθούμε σε “πόλεμο” μεταξύ των τάξεων και σε διάλυση του κοινωνικού ιστού. Μόνο μη ταξικά κόμματα μπορούν να παίξουν ρόλο διαιτητή” ανάμεσα στις οικονομικές αντιπαραθέσεις, των διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλα τα κόμματα που δεν είναι ταξικά, υπηρετούν και προωθούν τα συντηρητικά κόμματα και άλλα τα προοδευτικά. Γιατί διαφορετικά είναι τα συμφέροντα των εχόντων πολιτών και διαφορετικά των μη εχόντων. Διαφορετικά είναι τα συμφέροντα των προνομιούχων πολιτών και διαφορετικά των μη προνομιούχων, όπως έλεγε το ΠΑΣΟΚ! Αυτή λοιπόν η διαφοροποίηση μεταξύ συντηρητικών και προοδευτικών δυνάμεων μπορεί να υπάρξει σύμφωνα με τις θέσεις τους απέναντι στις διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Και είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις εκφράζουν τα συμφέροντα των μεγαλοαστικών κοινωνικών τάξεων. Ο διαχωρισμός όμως σε προοδευτικούς και συντηρητικούς πολίτες μπορεί να προσδιορισθεί και από τη θέση τους απέναντι σε άλλα φαινόμενα. Απέναντι στον ρατσισμό ή την ξενοφοβία. Απέναντι στο δόγμα “νόμος και τάξη”. Απέναντι στον πολιτισμικό πλουραλισμό και στο φιλελεύθερο σύστημα αξιών σε σχέση με τις εθνικές μειονότητες, απέναντι στον εθνικισμό, απέναντι στον σωβινισμό της κοινωνικής πρόνοιας. Υπάρχουν λοιπόν προοδευτικές και συντηρητικές δυνάμεις. Υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να συντηρήσουν ξεπερασμένα δόγματα και “μουχλιασμένες” πολιτικές θέσεις. Αλλά και δυνάμεις προοδευτικές που θέλουν τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας και του κράτους. Σύμφωνα με όσα διακήρυξε ο σημερινός πρωθυπουργός η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανήκει στον προοδευτικό χώρο και όχι στον δικό του. Και γι’ αυτό τον λόγο έτυχε ευρείας αποδοχής. Αλλά και δέχθηκε ότι οι προοδευτικοί πολίτες ανήκουν σε άλλους χώρους! Υπάρχουν λοιπόν “Θατσερικά” συντηρητικά κόμματα που πιστεύουν ότι για να ζήσει άνετα τα 2/3 του πληθυσμού, πρέπει να αφανισθεί το υπόλοιπο 1/3. Και προοδευτικά κόμματα που επιδιώκουν την δίκαιη μοιρασιά της “πίτας” και την μείωση της απληστίας των 2/3 του πληθυσμού, για να επιζήει το υπόλοιπο 1/3 του πληθυσμού.