Οι πρόωρες ως εθνικό προκάλυμμα

Πριν 15 χρόνια, Νοέμβριος ’99, βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση, όπως και σήμερα, όπου αναβρασμός και πολιτική ρευστότητα επικρατούσε πριν αρχίσουν οι διαδικασίες για την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Επρόκειτο για τον 6ο πρόεδρο κ. Στεφανόπουλο από τη  μεταπολίτευση και 9ο από ιδρύσεως του Ελλ. κράτους, χωρίς να προσμετρώνται οι τρεις χουντικοί.
Την περίοδο εκείνη, όπως τώρα, υπήρχε η αβεβαιότητα, αν θα μπορούσε η κυβέρνηση να εκλέξει τον αντικαταστάτη του κ. Σαρτζετάκη. Ολα έδειχναν ότι οι ψηφοφορίες στο Κοινοβούλιο θα απέβαιναν άκαρπες, η Βουλή θα διελύετο και θα διεξήγοντο πρόωρες εκλογές. Ως εθνικό θέμα τότε κυριαρχούσε η Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ) στην οποία η χώρα μας έπρεπε να υποβάλει αίτηση εντάξεώς της έως την 12η Μαρτίου 2000, για να προχωρήσουν οι σχετικές διαπραγματεύσεις.
Εάν η χώρα βρισκόταν σε προεκλογικό αναβρασμό και σε μετεκλογικές εξελίξεις, θα ετίθετο σε κίνδυνο η πραγματοποίηση της ένταξής μας στην ΟΝΕ και στο ευρώ. Ο πρωθυπουργός κ. Σημίτης είχε την πρόθεση να συναντήσει τους αρχηγούς των αριστερών κομμάτων, να λυθεί το πρόβλημα του Προέδρου έστω και με την τρίτη ψηφοφορία, που θα απαιτούντο πάνω από 180 ψήφοι. Ομως παράγοντες και στελέχη της ΝΔ εθεωρούσαν αναγκαίες τις εκλογές, για να απαλλαγεί η χώρα απ’ την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Τη λύση έδωσε ο κ. Σαμαράς, που πρότεινε τον κ. Κων. Στεφανόπουλο, ο οποίος και υπερψηφίσθηκε.
Εχει ο καιρός γυρίσματα και στη θέση του κ. Σημίτη βρίσκεται ο κ. Σαμαράς, ο οποίος αντιλαμβάνεται ότι δεν του βγαίνουν οι 180 ψήφοι για την ανανέωση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ούτε και με την τρίτη ψηφοφορία, κινεί δε γην και ουρανό να εκλεγεί ο Πρόεδρος απ’ την παρούσα Βουλή. Σημείο αναφοράς πάλι η σοβαρή κατάσταση της χώρας λόγω της οικονομικής κρίσης και του χρέους, η διευθέτηση του οποίου εξαρτάται από τις προγραμματιζόμενες διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε.
Κυριότερα ωφελήματα για την Ελλάδα να εκλεγεί Πρόεδρος απ’ την παρούσα Βουλή, κατά την κυβέρνηση, είναι ότι αποφεύγονται οι πρόωρες εκλογές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται η προεκλογική και μετεκλογική περίοδος, που νεκρώνεται η λειτουργία του κράτους, ότι δεν θα διακοπούν οι διαπραγματεύσεις για τη διευθέτηση του χρέους και ότι θα δοθεί η ευκαιρία στην κυβέρνηση να εξαντλήσει την 4ετία μέχρι τον Ιούνιο του 2016.
Η διάλυση της Βουλής για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν θα είχε κανένα νόημα, αν ο πρόεδρος συνδεόταν με τις υπερεξουσίες του Σ/τος του ’75. Με την αναθεώρηση όμως του ’86, που το σύστημα έγινε πρωθυπουργοκεντρικό, είναι άνευ ουσίας, να γίνονται εκλογές για έναν αποδυναμωμένο Πρόεδρο. Αυτή τη διάταξη του Σ/τος χρησιμοποιεί η εκάστοτε αντιπολίτευση για να ρίξει την κυβέρνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, εν προκειμένω, έχει διακηρύξει ότι οποιοδήποτε πρόσωπο προταθεί για Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν θα το στηρίξει, πιστεύει δε ότι θα υπάρξουν 121 αρνητικές ψήφοι. Αυτό έχει προβληματίσει την κυβέρνηση. Πάντως το τελευταίο ατού, που ίσως κρατά στα χέρια του ο κ. Σαμαράς, είναι να καλέσει τον αρχηγό της αξ/κης αντιπολίτευσης ως το τέταρτο κατά σειρά πολιτειακό πρόσωπο, να προτείνει αυτός το όνομα του υποψηφίου Προέδρου.
Θα το κάνει; Μεγάλο το ρίσκο γιατί ο κ. Τσίπρας μπορεί να επιμείνει στην άρνησή του εκλογής Προέδρου απ’ την παρούσα Βουλή. Δίκοπο μαχαίρι, διότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει χρεωθεί το πολιτικό κόστος των πρόωρων εκλογών και ο κ. Σαμαράς θα έχει υποστεί οδυνηρή ήττα, χωρίς να γνωρίζουμε το τι θα επακολουθήσει.