Προς ένα κόσμο ειρηνικής συνύπαρξης και αλληλεγγύης

Aλήθεια, κοιτάζει ποτέ ο άνθρωπος τον εαυτό του στον καθρέφτη της Ιστορίας να δει πού τον οδήγησαν για χιλιάδες χρόνια τα πάθη και οι αδυναμίες του χαρακτήρα του, παρά την κατά καιρούς ανάδειξη ξεχωριστών μορφών και τη δημιουργία σπουδαίων πολιτισμών; Εμβάθυνε σε κάποια στάδια αυτογνωσίας, απαλλάσσοντας τον εαυτό του διανοητικά και θυμικά από το ένστικτο της ιδιοτέλειας για να δει καθαρά όλες τις διαστάσεις της ανθρώπινης φύσης και ύπαρξης; Θα αναγνώριζε, αναμφισβήτητα, την αρχομανία και την απληστία του πίσω από διάφορα προσωπεία σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους. Ως Φαραώ, Αυτοκράτορας, Βασιλιάς, Ηγέτης Κράτους, Αρχηγός και ούτω καθεξής, με την ακράτητη επιθυμία απόκτησης μυθικού πλούτου, που θα του χάριζε την αίγλη και το κύρος της υπεροχής. Τα δύο ισχυρότερα όπλα κυριαρχίας, εξουσία και πλούτος, που λειτουργούν στην κοινωνία υπό διαφορετικές μορφές και συχνά σε υπόγειους διαδρόμους
Ευτυχώς, και όπως λέει ο Πλάτων, “ο άνθρωπος φύσει του ειδέναι ορέγεται” μια εξελικτική διαδικασία που ακολουθεί την Αριστοτελική “εντελέχεια”. Δάσκαλος και μαθητής ανακάλυψαν ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του φιλομαθής, στοχεύοντας μάλιστα στην τελειότητα. Το “ειδέναι”, η γνώση, στις πολυδιάστατες μορφές της μια πορεία κάλυψης δια μέσου των αιώνων ολόκληρου του επιστητού, περιέχει τη ζωτική ουσία. “την εντελέχεια”, που είναι προδιαγεγραμμένη να οδηγήσει τον άνθρωπο σε παγκόσμιο διαφωτισμό, αφού προηγουμένως διέλθει αναγκαίους γνωσιολογικούς και γνωστικούς διαύλους. Οι τελευταίοι σχετιζόμενοι με την εσωτερική γνώση και την επεξεργασία μιας εσωτερικής παιδείας, που θα διαμορφώσει το υπόστρωμα μιας οικουμενικής ηθικής, ένα είδος εγχειριδίου χαραγμένου στην ψυχή του homo universalis και τελικά στο κύτταρό του, που θα θεωρεί τον συνάνθρωπό του ίσον και ισάξιο και τα έθνη κράτη μεταβλημένα σε Παγκόσμιο Οργανισμό, του οποίου τα μέλη θα είναι προϊόντα μιας προηγμένης κοινωνίας Νεοφώτιστων.
Τα παραπάνω είναι μια σκιαγραφία των γνωστικών υποδομών που θα πρέπει να προηγηθούν μιας παγκόσμιας διαφώτισης και συνεργασίας, προκειμένου ο Πλανήτης να ενεργοποιηθεί ως ενιαία και ενωμένη δύναμη απέναντι σε οποιαδήποτε απειλή, οποιασδήποτε μορφής. Όπως, παρεμπιπτόντως, η παρούσα απειλή της Covid-19. Αν ο κορωνοϊός έβρισκε μια ενωμένη ανθρωπότητα, και όχι μια που κλυδωνίζεται ακόμα σε πρωτόγονες καταστάσεις εθνικών αντιπαραθέσεων και κρατικών ανταγωνισμών για υπεροχή, αλλά έτοιμη, με άξονα έναν ενδελεχώς επεξεργασμένο κώδικα οικουμενικής Ηθικής, η ανθρωπότητα θα μπορούσε να σταθεί σ’ ένα μέτωπο άμεσης δραστηριοποίησης, αντίστασης και δυναμικότητας, αντιμετωπίζοντας έναν άγνωστο, αόρατο, απρόβλεπτο, θανατηφόρο κοινό εχθρό με συλλογικότητα και αποτελεσματικότητα αξιολογώντας τη δράση πρώτης προτεραιότητας. Και όχι να δρούμε και να αντιδρούμε από τα τοπικά και εθνικά μας παράθυρα, χωρίς συντονισμένη, παγκόσμια ενέργεια και αντί αυτού να μετέχουμε σε πλήθος άλλων συγκρούσεων, εδαφικών διεκδικήσεων και άλλων παρωχημένων προκλήσεων. Αν δεν δούμε καθαρά την ισότητα στις φυλετικές, κοινωνικές και θρησκευτικές διαφορές των ανθρώπων και τη διαφορετικότητα στην ποικιλοτητα τους δεν θα εκτιμήσουμε τον πλούτο του ανθρώπου, ο οποίος δεν θα πρέπει να κυριαρχείται από παραφροσύνη, αλλά από σωφροσύνη, την οποίαν, αν θέλει, την έχει. Προπαντός, αν έχει προηγηθεί μια συστηματική, ψυχαναλυτική μελέτη σε βάθος και πλάτος της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Το πολιτικό παιχνίδι θα πρέπει να τεθεί σε διεθνή βάση ως Παγκόσμιος Οργανισμός, η έννοια και η λειτουργία του οποίου χρήζουν μιας ιδιαίτερης ανάλυσης. Όσον αφορά κάποιες κωμικοτραγικές μορφές, που αποδημούν, συνοδεία της μεγαλομανίας τους και της απορριπτέας από τη Νέα Αντίληψη Πραγμάτων ιδιοτέλειας τους, στο παρελθόν και στοιχειώνουν γεγονότα και βιώματα με την ελπίδα να τα ζωντανέψουν και να τα επαναφέρουν, θα πρέπει να αποβάλλονται από τη Διεθνή Κοινότητα. Αν πρόκειται η ανθρωπότητα να κρατήσει τα χέρια μαζί, χορεύοντας τον χορό της παγκόσμιας φιλίας και τραγουδώντας το τραγούδι της ζωής.
Η εικόνα του παγκόσμιου πολιτισμού ενός ενωμένου οικουμενικού κόσμου διαφαίνεται αχνά στο βάθος του χρόνου, αλλά αυτό που πρέπει να συνειδητοποιηθεί, δηλαδή να γίνει συλλογική γνώση (συν-ειδέναι), είναι να προφτάσει η ανθρωπότητα να προλάβει τη καταστροφή, χτίζοντας, το νωρίτερο δυνατό, έναν κόσμο ειρηνικής συνύπαρξης και αλληλεγγύης.
Με φιλικούς χαιρετισμούς.