»Για την τεράστια καρδιά που έστησε στο γηροκομείο Χαλέπας
Κύριε διευθυντά,
Ο Παναγιώτης Σημανδηράκης γεννήθηκε στο μικρό χωριό Κερά Κισσάμου και φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο στο Σφακόπηγαδι.
Από μικρός έδειχνε μια υπέρμετρη αγάπη για τον «άνθρωπο». Ιδιαίτερα, φρόντιζε τους ηλικιωμένους ανθρώπους. Η αγάπη του αυτή, απλώθηκε σε όλο τον νομό, και οι κάτοικοι για να αντάμειψουν την αγάπη του, του πρόσφεραν το Δημοτικό θρόνο.
Ο Δήμαρχος σκέφτηκε πολύ πως έπρεπε να διαχειριστεί την κατάσταση του Δήμου. Σε πρώτο πλάνο έβαλε τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας.
Κατασκεύασε μια πελώρια καρδιά στην είσοδο του γηροκομείου η οποία μπορούσε να υποδεχθεί κάθε ρακένδυτο, ηλικιωμένο, πεινασμένο, ταλαιπωρημένο και ό,τι μπορεί να φανταστεί η ανθρώπινη σκέψη.
Η πελώρια αυτή καρδιά, κατά έναν μαγικό τρόπο φρόντιζε να διώξει από το σώμα των ηλικιωμένων ό,τι άσχημο υπήρχε και να τους δώσει χαρά και ελπίδα.
Πλησιάζοντας την καρδιά νιωθει κανείς ανάλαφρος από όλα τα δεινά που έχει υποστεί στη ζωή του.
Σε μια επίσκεψη του Δημάρχου, βλέποντας μπροστά του έναν παππού, άπλωσε τα χέρια του και αγκάλιασε το κεφάλι του. Εκεί διαπίστωσε ότι το πρόσωπο του ήταν γεμάτο ρυτίδες. Μερικές ήταν πολύ βαθιές και όλες δήλωναν την εμπειρία μιας ζωής και τη φιλοσοφία της.
Επιστρέφοντας στο Δημαρχείο, σκέφτηκε τι πρέπει να κάνει για να διώξει τον πόνο, τη θλίψη και την κακουχία ορισμένων ανθρώπων.
Σκέφτηκε ο Δήμαρχος ότι, έαν ένα πεζοδρόμιο έσπαγε, θα έστελνε αμέσως συνεργείο επισκευής. Όταν όμως έβλεπαν τον παππού ή τη γιαγιά αυτή να είναι εξαθλιωμένοι απο τις κακουχίες της ζωής, δεν θα έτρεχαν να τους βοηθήσουν.
Σε ποιον, λοιπόν, θα δώσουμε προτεραιότητα; Στο πεζοδρόμιο που χάλασε ή στον άνθρωπο που κινδυνεύει να πεθάνει; Το πεζοδρόμιο μπορεί να περιμένει, αλλά ο άνθρωπος δυστυχώς θα πεθάνει αβοήθητος και ένα λαμπάκι από το χριστουγεννιάτικο δέντρο θα σβήσει.
Ο Δήμαρχος θέλει όλα τα λαμπάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου να είναι αναμμένα και να δώσουν χαρά και ελπίδα σε όλο τον κόσμο.
Χρόνια Πολλά
Κατερίνα Βασιλάκη
