Οι φωτιές που έζωσαν τις ζωές εκατοντάδων συνανθρώπων μας, που έσπειραν για ακόμη μία φορά τον όλεθρο, τον πόνο, τη θλίψη, έγιναν ξανά πεδίο οξείας πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ εκείνων που δρουν και εκείνων που μελετούν.
Εκείνων που δίνουν τις εντολές και εκείνων που σχεδιάζουν, πώς θα δίνουν εντολές στο μέλλον. Ανάμεσα τους οι πληγέντες, οι θεατές του ολέθρου, οι δασοκομάντο, οι πυροσβέστες, οι εθελοντές, οι υπάλληλοι των δήμων, τα αδέσποτα, τα καμένα και μία Ελλάδα, που δεν έχει πάψει να θρηνεί, όχι μόνο για τις καταστροφές από βροχές, σεισμούς και φλόγες, αλλά από την τόσο μεγάλη απρέπεια κομματικών υπευθύνων, ιδεολογικών εκπροσώπων, νυν και τέως καρεκλοκένταυρων, μα πάνω από όλα εξ αιτίας της λήθης.
Διότι δυστυχώς η κατάρα αυτής της γωνιάς του κόσμου, είναι ότι ξεχνάμε πολύ γρήγορα. Με αποτέλεσμα, δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, δεν οργανώνουμε το αύριο των ζωών μας, δε σεβόμαστε το μέλλον των επόμενων γενεών.
Μπορεί να είμαστε μία όμορφη χώρα με συναισθηματικούς ανθρώπους, αλλά όταν ρωτήσεις τους περισσότερους, τι πιστεύουν ότι πρέπει να αλλάξει σε αυτό τον τόπο, θα λάβεις την απάντηση… «γήπεδο ο Παναθηναϊκός, δήμαρχο ο Βόλος, να μην πληρωθούν οι επιστρεπτέες και να μη γίνονται πεζοδρομήσεις διότι ενοχλούν στο παρκάρισμα».
Από χθες, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάϊντεν έχει κορωνοϊό. Περαστικά του. Ο Ερντογάν έχει άλλα προβλήματα. Περαστικά μας… Ο Πούτιν δίνει πόλεμο με την ψυχή του και τις σκέψεις του. Ο θεός να μας βοηθήσει.
Στην Ιταλία παραιτήθηκε τελεσίδικα ο πρωθυπουργός Ντράγκι και την ίδια ώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει να αντιμετωπίσει τις απειλές και τους κινδύνους της ενεργειακής κρίσης, σε μία περίοδο, όπου το ευρώ έχει ήδη εξασθενίσει. Πιστεύω ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του ως νοικοκυριά. Όμως, αντί να επαιτεί, ζητάει από τους καθοδηγητές κοινής γνώμης, να μην του πρήζουν τα μηνίγγια, με περίσσιες και παράταιρες ειδησεογραφικές γνώσεις, να μην προτάσσουν οι διαχειριστές των κρίσεων εξ αιτίας καταστροφών, τις ομαδικές φωτογραφίες που έβγαλαν στα πεδία των καταστροφών και φυσικά να πάψει η αντιπολίτευση να κάνει τα πάντα, τόσο καλά και έξυπνα, ώστε να παραμείνει αντιπολίτευση.
Οι πολίτες ζητάνε σεβασμό, που ο μόνος τρόπος για να αποδειχθεί, είναι να οργανωθεί το κράτος κατά τρόπο τέτοιο που να διασφαλίζει το βιοτικό επίπεδο, τον πολιτισμό, την υγεία, την ασφάλεια και το αύριο όλων μας, χωρίς ούτε περικοπές μήτε εκτροπές. Όταν είδα τον Πολάκη να ξεκουράζεται μετά από μία εγχείρηση σε ασθενή, με κάποιον συνάδελφο του, ένιωσα πιο άνθρωπος.
Όταν είδα έναν περιφερειάρχη να φωτογραφίζεται με άλλους αυτοδιοικητικούς χαμογελώντας μπροστά από τα καμένα, αναγούλιασα και όταν είδα κυβερνητικούς να βρίσκονται σε πάνελ την ώρα που οι φλόγες κατέτρωγαν τα πάντα, είπα: «Ρε δε σιάζει αυτή η χώρα. Όσο κι αν προσπαθεί ο κάθε τεχνοκράτης πρωθυπουργός ή ο κάθε ευρωπαϊστής πρόεδρος νεοπαλαιϊκού κόμματος.
Είμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε διψασμένοι, κρατώντας τη μάνικα που ελπίζουμε να σβήσει τη φωτιά την οποία, μόνοι μας διατηρούμε…
Ακούγοντας τον κάθε ηγέτη από το Αριστερό μας αυτί, να φωνάζει για το δίκιο των λαών και τα λουκέτα στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη».
