Η αλήθεια για το θρήνο των οικογενειών και των κοινωνιών, αποτέλεσµα των θανατηφόρων τροχαίων σε Χανιά και Κρήτη, δεν κρύβεται στην κατανάλωση οινοπνεύµατος, στις µεγάλες ταχύτητες και στους κακούς δρόµους.
Μήτε στην ελλιπή αστυνόµευση, στη διαθεσιµότητα τροχονοµικών κλιµακίων για ελέγχους, ή στην ετοιµότητα των υγειονοµικών δοµών, νοµού, περιοχών, δήµων.
Όλα συσχετίζονται µε την αγάπη για τη ζωή, µε την αγάπη όπως αυτή γιγαντώνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών µας, µε την αγάπη όπως αυτή µεταλαµπαδεύεται και θωρακίζει από τις µικρές ηλικίες τα παιδιά και τους έφηβους, µέσα στις σχολικές κοινότητες.
Ο θρήνος και το µοιρολόι δε γίνεται να µην ακουστούν, να µην µας γονατίσουν, να µη µας τελµατώσουν.
Όµως οι µέρες, οι µήνες και τα χρόνια περνούν και νέα µοιρολόγια καθηµερινά φορτώνουν το συναισθηµατικό µας κόσµο, αποκτώντας οι άνθρωποι µία συνεχή αγωνία για τα παιδιά τους, τα αγαπηµένα τους πρόσωπα.
Αυτή η λέξη ΠΡΟΣΕΧΕ, που ξεκινάει ως παρότρυνση και καταλήγει παρέκκλιση και προσευχή, είναι η λέξη που δεν αγαπήσαµε διαχρονικά σε αυτή τη χώρα.
Που µάθαµε να γελάµε και να κουλαντριζόµαστε µε τις αγορές σπέσιαλ και γουστόζικων αυτοκινήτων, αλλά την άλλη στιγµή τα καταριόµαστε και τα στέλνουµε στο πυρ το εξώτερον. Αγκαλιαζόµαστε στη µέθη του µυαλού και του κρασιού και αργότερα οι ειδήσεις κάνουν λόγο για νεκρούς που βρέθηκαν αγκαλιασµένοι στα καθίσµατα του διαλυµένου αυτοκινήτου.
Τσουγκρίζουµε τα ποτήρια µας σε γαµοβαφτίσεις και εγκαίνια, µε τους αρµόδιους τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης και µέρες αργότερα τους βρίζουµε για την ολισθηρότητα, τα κλαδιά που κρύβουν την ορατότητα στους δρόµους, για τη σήµανση και το φωτισµό.
Είµαστε ο τόπος που δεν ΠΡΟΣΕΧΕΙ το ΠΡΟΣΕΧΕ αλλά προσέχουµε αν στην κηδεία και τα µνηµόσυνα ήρθε ο ένας ή έλειπε ο άλλος…
Όταν µάθουµε να ΑΓΑΠΑΜΕ τη ΖΩΗ, τότε θα δούµε την αλήθεια και στον πάτο του ποτηριού και στο τέρµα του γκαζιού και τους αριθµούς στις ταµπέλες σήµανσης και την ΑΛΗΘΕΙΑ των λαθών µας.
