«Εύχεσθε υπέρ αλλήλων όπως ιαθήτε»
(Ιακ. 5,16)
Ολοι μας όταν πονάμε! Όταν αρρωσταίνουμε. Όταν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, ποικίλα προβλήματα, θανάτους και αδιέξοδα καταφεύγουμε στον Τριαδικό Θεό, στην Παναγία και τους Αγίους: «Κύριε, προς Σε κατέφυγον», «υπεραγία Θεοτόκε, πρέσβευε υπέρ ημών».
Αυτό το λέμε είτε ατομικά, είτε και για τους άλλους. Και η Εκκλησία μας δεν προσεύχεται μόνο για ειδικό πρόσωπο ή πρόσωπα, κατά περίπτωση, αλλά συνήθως υπέρ των πάντων «παντός του κλήρου και του λαού» και «υπέρ της πόλεως ή κώμης τούτης… και των πίστει οικούντων αυταίς».
Η σωτηρία, και η από άνωθεν βοήθεια, δεν πρέπει να είναι ατομική αλλά και υπέρ των άλλων. Και αναφέραμε παραπάνω τα λόγια του αγίου αποστόλου και αδελφοθέου Ιακώβου, ο οποίος στη συνέχεια θα προσθέσει: «Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη». Και, ο απόστολος Παύλος πολλές φορές και μάλιστα «μετά δακρύων» προσευχόταν για τους Χριστιανούς και τις κατά τόπους Εκκλησίες. Και μ’ αρέσει πολύ, και το επαινώ, αυτό που λένε πολλές μανάδες: «Ο Θεός να βλέπει το παιδί μου, ή τα παιδιά μου, και τα παιδιά όλου του κόσμου». Να μη προσευχόμαστε μόνο για να αυτοσωζόμαστε, αλλά και για να αλληλοσωζόμαστε. Και, χρέος μας μαζί με τον εαυτό μας να παίρνουμε μαζί μας και άλλους πηγαίνοντας, απευθυνόμενοι προς τον Χριστό. Σωτήριο για μας και γι’ αυτούς. Και, σας θυμίζω την περίπτωση του Παραλυτικού της Καπερναούμ που τέσσερις φίλοι του τον πήραν και τον επήγαν στον Χριστό και ο Χριστός τον έκανε καλά. Λέγει χαρακτηριστικά ο Ευαγγελιστής Ματθαίος: «και ιδών ο Ιησούς την πίστιν αυτών είπε τω παραλυτικώ: Θάρσει, τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου… τότε λέγει τω παραλυτικώ: Εγερθείς άρον σου την κλίνην και ύπαγε εις τον οίκον σου. Και εγερθείς απήλθεν εις τον οίκον αυτού» (Ματθ. 9, 2-7).
Πιστεύω ότι ο Θεός θα μας κρίνει όχι μόνο για όσους εδιώξαμε από κοντά Του, αλλά και για όσους δεν εφέραμε προς Αυτόν. Ο Χριστός μας λέγει «φέρετέ μοι αυτόν ώδε» (Ματθ. 17, 17).
Και είναι πολύ ψυχοσωτήριο να φέρομε έστω και έναν κοντά στον Χριστό. Ακούμε πάλι τον Άγιο αδελφόθεο Ιάκωβο: «Ο επιστρέψας αμαρτωλόν εκ πλάνης οδού αυτού σώσει ψυχήν εκ θανάτου και καλύψει πλήθος αμαρτιών» (Ιακ. 5, 20).
Να κλαίμε, να πονάμε και να προσευχόμαστε για τις αμαρτίες μας και τα παθήματά μας, ναι, αλλά και για τους άλλους τους ομοιοπαθείς μας. Ολοι πρέπει να σωθούμε. Κανείς δεν σώζεται μόνος του. Πολλά έχει να πει και να γράψει κανείς πάνω σ’ αυτό και να επικαλεσθεί αγιογραφικές και αγιοπατερικές μαρτυρίες. Ωστόσο θα αρκεστώ στον Αγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης, και με τα αγιοφώτιστα λόγια του θα κλείσω το γραφτό μου αυτό, κάτι που πρέπει να εφαρμόσουμε, αν θέλουμε πράγματι την σωτηρία μας και το καλό του πλησίον, του άλλου εαυτού μας (Μαρκ. 12, 31): «Να κλαις και να πενθείς για τις αμαρτίες σου, μα και για τις αμαρτίες των συνανθρώπων σου. Να κλαις και να θρηνείς επειδή λαοί ολόκληροι δεν γνώρισαν ακόμα τον αληθινό Θεό, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, αλλά βρίσκονται στο σκοτάδι της ειδωλολατρίας και προσκυνούν τα κτίσματα αντί για τον Κτίστη.
Να κλαις και να θρηνείς επειδή η χριστιανική πίστις διώκεται στα άθεα κράτη και πολλοί από τους αδελφούς στενάζουν και υποφέρουν κάτω από τον ζυγό των τυράννων. Να κλαις και να πενθείς για το ψέμα που βασιλεύει στη γη, που κάνει να υποφέρουν όλοι εκείνοι που θέλουν να ζήσουν “ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού”.
Να πενθείς για τους κατατρεγμούς και τις καταπιέσεις που κάνουν οι πλούσιοι και δυνατοί αυτού του κόσμου εναντίον των φτωχών και των αβοήθητων.
Να πενθείς γιατί σε πολλούς χριστιανικούς λαούς η αγάπη έχει στεγνώσει και στη θέση της κυριαρχεί η φιληδονία και η ικανοποίηση της σαρκός με κάθε τρόπο.
Να πενθείς επειδή πολλοί χριστιανοί πέφτουν από τα πνευματικά ύψη της λύτρωσης και δεν σέβονται ούτε την Εκκλησία, ούτε τα μυστήρια, ούτε και την διδασκαλία της».
