Ολες αυτές οι ψυχές της αγωνίας…
Ολοι αυτοί οι άνθρωποι της “Απελπισίας και της Φυγής γωνία”…, για μια ελεύθερη γη, δίχως τρόμο… Δίχως πείνα, δίχως φωτιά, δίχως κίνδυνο θανάτου…
Ολοι οι πεινασμένοι που λαχταρούν ψωμί, ασφάλεια και αέρα ελεύθερο αναπνοής…
Βρίσκονται ξανά, και πότε δεν βρίσκονται, σε μιαν οξύτατη και ρεαλιστική επικαιρότητα, που, αποκαλύπτει τις αδυναμίες της Ευρώπης…
Την έλλειψη της συνοχής της, την έλλειψη της καθολικής πρόθεσης προκειμένου ν’ αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το συνεχώς διογκούμενο αυτό φαινόμενο…
Το οποίο φαινόμενο, έχει λάβει τόσο μεγάλες διαστάσεις, ώστε να μην μπορεί να λυθεί (;) χωρίς σύνεση, συνέπεια, σοβαρότητα, ανθρωπισμό… Μέτρα προσφοράς!
Οι αριθμοί που μιλούν τη γλώσσα της πραγματικότητας, που δεν αμφισβητείται, “δείχνουν” ένα σύνολο πεντακοσίων χιλιάδων ψυχών, και πλέον, να ’χουν μπει στο Ευρωπαϊκό σώμα, το τελευταίο οχτάμηνο…
Και συνεχώς αυξάνονται οι απάτριδες και δύσμοιροι ικέτες στις “σύνορες πόρτες” των ευρωπαϊκών χωρών.
Ελλάδα, Σουηδία, Τουρκία, Γερμανία, Σερβία, Κροατία έχουν δεχτεί όλον αυτόν τον “μεταναστευτικό όγκο” δημιουργώντας αντιδράσεις, αντιφατικές με όλα τα συμπαρομαρτούντα μιας διασάλευσης αμιγούς, στους τόπους, και στους χώρους, και στις περιοχές όπου “ακουμπούν” κατάκοποι και αιμοστάζοντες σωματικά και ψυχικά, τη δυστυχία που μεταφέρουν στους έρημους ώμους τους…
Συσκέψεις επί συσκέψεων, σύνοδοι επί συνόδων, οργανώνονται και αναπτύσσονται σ’ επίπεδο ηγεσίας, κι όταν θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές, πάλι κάποιες αποφάσεις -είθε- να έχουν ληφθεί, ως προοπτική σταθερή και ελπιδοφόρα, αφού τρέχουν τα διαβούλια κρατών – μελών, αυτές τις ημέρες.
Ανεξάρτητα όμως από τις αποφάσεις, οι άνθρωποι αυτοί των δεινών, στους δρόμους, στα πάρκα, στα παγκάκια, στις πλατείες και στις εισόδους των κτηρίων έχουν ανάγκες τώρα, σήμερα, χθες!
Και τα ελλείμματα της κάλυψής τους, ακυρώνουν δραματικά την αξιοπρέπειά τους, αφού διαγκωνίζονται θλιβερά για ένα κομμάτι ψωμί, ένα μπουκάλι νερό, ένα φρούτο, ως δρόσο καλοκαιρινό.
Τα νησιά μας, που τους φιλοξένησαν και τους φιλοξενούν, αποσυμφορημένα, μερικώς έστω, από τις αναχωρήσεις τους, δοκιμάστηκαν οπωσδήποτε στη δυνατότητά τους να μοιραστούν την επιούσια θρέψη με τον φτωχότερο περαστικό του κόσμου…
Φαρμακονήσι…
Τι τραγωδία!
Λύγισε, λέει, κλόνισε την ψυχραιμία και τις αντοχές των κομάντος του Λιμενικού.
Ανδρες, δυνατοί, δηλαδή, που έχουν δει τόσα τα μάτια τους, στην πρώτη γραμμή της συμφοράς, δεν ξεχνούν!
Το δηλώνουν συντετριμμένοι, από τους 34 πρόσφυγες που έχασαν τη ζωή τους…
Εντεκα παιδιά, τρία βρέφη, δέκα γυναίκες, εννέα άνδρες!
Ο θλιβερός απολογισμός, ενώ λένε συγκλονισμένοι, μετρούσαν νεκρούς πριν καν καταδυθούν!
Είναι σκηνές που έχουμε ζήσει και ξαναζήσει, λένε μ’ ένα στόμα…
Αλλά, δεν ξεχνούμε τη φρίκη! Το πιο στενάχωρο, να βλέπεις ανάπηρους, ηλικιωμένους, ασθενείς, να βγαίνουν από τις βάρκες…
Και σάμπως να είναι, λιγότερο στενάχωρο, να βλέπεις τον πατέρα με το καταματωμένο πρόσωπο να στάζει πάνω στο νήπιο που κρατά στην αγκαλιά του;
Τη μάνα που έσβησε μαζί με το μωρό της σφιχταγκαλιά; Το μεγαλύτερο αδερφάκι να κρατά φανερά κουρασμένο το μικρότερο, ορφανεμένα και τα δύο, στον εμπόλεμο παραλογισμό του μίσους;
Αχ Θέε μου της Καλοσύνης και του Δίκαιου για δεν απλώνεις το χέρι Σου πάνω από την αφροσύνη, το λάθος, και τη φρίκη… Για τα παιδιά, κάνε το, για τα παιδιά…