ΑΝΕΚΑΘΕΝ η πραγματικότητα αποτελούσε τον καμβά της τέχνης. Ειδικότερα της εικαστικής απόδοσής της που είτε με αφηρημένα είτε με συγκεκριμένης νοοτροπίας έργα, εκφράζει διαχρονικά την εποχή της.
ΤΟ “γκράφιτι” είναι μια απεικονιστική τέχνη διαμαρτυρίας πάνω σε σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα. Αποτυπώνεται πάνω σε τοίχους σπιτιών ή μάντρες, σε πεζοδρόμια και πιλοτές κ.λπ. Προσπαθεί δε να προσελκύσει το βλέμμα και το ενδιαφέρον των περαστικών με τη μόνη φιλοδοξία να τους ευαισθητοποιήσει πάνω σε κάποιο καυτό πρόβλημα.
ΣΤΟ γνωστό μας πάρκο Ειρήνης και Φιλίας των λαών υπάρχει ένας οικίσκος, δίπλα από την παιδική χαρά, του οποίου οι τοίχοι μονίμως είναι ζωγραφισμένοι. Και μάλιστα με επιτυχή θέματα, χρώματα, σχέδια, ιδέες. Όπως οι φωτογραφίες 1 και 2 το αποδεικνύουν.
Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ δεν διστάζει εδώ να απεικονίσει τη σκληρή πραγματικότητα με τους πρόσφυγες: ένα σαπιοκάραβο με γονείς και παιδιά, μωρά μετέωρα μεταξύ ζωής και θανάτου, ιστία ξεσχισμένα, και τις λέξεις “ελευθερία” (freedom), “ελπίδα” (Hope) και “ειρήνη” (Peace) να το πλαισιώνουν.
ΘΑ ΗΤΑΝ ενδιαφέρον, αν ο Δήμος κρατούσε φωτογραφικό αρχείο (των γκράφιτι που σχεδιάζονται πριν τα σβήσει), να οργανωθεί μια έκθεσή τους σε κάποιο δημόσιο χώρο, καθώς και μια συζήτηση-ανάλυση αυτής της μη συμβατικής με τα καθιερωμένα τέχνης.
