«Γιατί, όταν οργίζεται η θάλασσά “μας”, η Μεσόγειος, τότε απειλεί να καταπιεί εκατοντάδες άμοιρους απόκληρους, σαν άπατη καταβόθρα».
Ξαναθυμόμαστε το πάντα επίκαιρο σύνθημα, γραμμένο σε τοίχο των Χανίων: «Οι παππούδες μας πρόσφυγες, οι γονείς μας μετανάστες, εμείς ρατσιστές;».
Ναι! Αλλά τι γίνεται, όταν τα κύματα μεταναστών που κυρίως προωθούνται από την Τουρκία, μας υπερβαίνουν; Κι όταν εκτός του ότι εδώ και 25 χρόνια που ξεκίνησε αυτή η ανθρωπιστική κρίση στις γειτονιές μας, καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν τόλμησε να βάλει τις βάσεις για σοβαρή αντιμετώπιση του προβλήματος;
Ετσι, δεν μας εκπλήσσει η προϋπόθεση που θέτει η Ύπατη Αρμοστία του Ο.Η.Ε., για να… στείλει, λέει, στην Ελλάδα ανθρώπους και υποδομές προκειμένου να συμβάλουν στην προσπάθεια διαχείρισης του οξύτατου προσφυγικού προβλήματος που αντιμετωπίζουμε ως χώρα.
Ποια είναι αυτή; Είναι η άμεση τοποθέτηση από την ελληνική κεντρική διοίκηση ενός προσώπου ικανού στην αντιμετώπιση του τεράστιου κύματος μετανάστευσης στην Ελλάδα.
Η ημετέρα αρμόδια κα Τασία αποδεικνύεται κατά πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Όσες αγαθές προθέσεις κι αν έχει. Δεν θα έπρεπε κανονικά να βρίσκεται συνεχώς στις εστίες -τα νησιά- που έχουν το πρόβλημα συντονίζοντας τις ενέργειες των αρμοδίων;
Ναι! Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό. Είναι και ευρωπαϊκό. Κι όπως τόνισε τις προάλλες ο κ. Ουίλιαμ Σπλίντερ, ένας εκπρόσωπος της HCR «ο λόγος για τον οποίο πρόκειται για κρίση δεν έχει σχέση με τον αριθμό των προσφύγων αλλά με την ανικανότητα της Ευρώπης να ανταποκριθεί σ’ αυτήν με συντονισμένο τρόπο. Οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να εργάζονται από κοινού και όχι να δείχνουν με το δάχτυλο η μία την άλλη».
Δυστυχώς, η Ε.Ε., κλείνεται ολοένα και περισσότερο στο καβούκι της αφήνοντας τις χώρες του Νότου να τα βγάλουν πέρα μόνες τους. Είναι τελείως «παράλογο» να φορτώνει η Ευρώπη στην Ελλάδα ένα πανευρωπαϊκό πρόβλημα/βάρος. Με κάτι τέτοιες υπεκφυγές που αποπέμπουν την άμεση και από κοινού δράση η Ε.Ε. χάνει και τη λίγη αξιοπιστία που της έμεινε.
