«Η πρόκληση της μετανάστευσης, στην ουσία, δοκιμάζει την ίδια τη συνοχή μας και η απάντησή μας σε αυτή θα καθορίσει το κοινό μας μέλλον. Πολλοί πίστευαν πως θα ήταν η οικονομική κρίση η οποία θα έθετε σε αμφισβήτηση το μέλλον της Ευρώπης. Τελικά, είναι η διαχείριση της μεταναστευτικής κρίσης γιατί αγγίζει απευθείας και στην καρδιά τις αρχές και τις αξίες επάνω στις οποίες έχει χτιστεί το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα…».
(Δ. Αβραμόπουλος, 3-7-18, ΑΠΕ-ΜΠΕ)
ΠΡΑΓΜΑΤΙ, αποτελεί στίγμα για το σύγχρονο δυτικό πολιτισμό το προσφυγικό: ένα οξύτατο πρόβλημα που, εδώ και χρόνια, δε λύνεται. Oχι ότι δεν υπάρχει λύση, αλλά δεν την επιθυμούν οι μεγάλες χώρες της Δύσης (ΗΠΑ, Ε.Ε.), αφού αυτές συντηρούν τους πολέμους ανά τον κόσμο.
ΑΠΛΑ συσκέπτονται και ξανασυσκέπτονται κρατώντας τα προσχήματα, γιατί πρέπει να δείξουν και στους λαούς τους ότι «σέβονται» κάποιες… ανθρωπιστικές αξίες. Που στην πραγματικότητα τις ποδοπατούν!
ΕΤΣΙ, δεν μας εκπλήσσει η είδηση (29/6/18) ότι «τρία βρέφη ανασύρθηκαν νεκρά και με αυτά σχεδόν άλλοι 100 άνθρωποι, μετά το ναυάγιο ενός πλοιαρίου που μετέφερε μετανάστες στα ανοιχτά της Λιβύης», όπως ανέφεραν διασωθέντες και οι λιμενικές αρχές της χώρας.
ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ νεκρών παύουν να συγκινούν τους ανθρώπους, όταν δεν αφορούν δικούς τους, γνωστούς, συγγενείς ή φίλους. Αν αναλογιστούμε από την αρχή του πολέμου στη Συρία -και όχι μόνο- πόσοι μετανάστες έχασαν τη ζωή τους στα, κατά τα άλλα, «χιλιοτραγουδισμένα» νερά της Μεσογείου, θα αντιληφθούμε και το πόσο αυτή η θάλασσα άλλαξε σημασία, για κάθε κατατρεγμένο.
ΑΛΛΑ και για όσους τα καταφέρουν να διασωθούν σε κάποια ακτή, ελληνική, ιταλική ή ισπανική, η μοίρα τους δεν είναι καλύτερη:
ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ περιγραφή της ζοφερής πραγματικότητας που ζουν οι πρόσφυγες, αλλά και οι κάθε είδους μετανάστες στα λεγόμενα hot spots της Μεσογείου, δίνει ο Βρετανός, ινδο-πακιστανικής καταγωγής, πεζογράφος Χανίφ Κιουρέισι στο κείμενό του “Ο μετανάστης δεν έχει πρόσωπο, υπόσταση και παρελθόν”, που δημοσιεύθηκε (σε μετάφραση της Λ. Ε. Κοψαχείλη) στο υπ’ αρ. τεύχος 105 του αξιόλογου θεσσαλονικιώτικου περιοδικού “Εντευκτήριο”. Γράφει (απόσπασμα): «Ο μετανάστης εύκολα ξεγράφεται και υποτιμάται, μιας και δεν έχει πλέον πρόσωπο. Ακόμα και ο άρτι αφιχθείς μετανάστης, ο τελευταίος που πέρασε το κατώφλι και προσπαθεί να εγκατασταθεί στη νέα χώρα, μπορεί να αηδιάζει με την ιδέα ενός ακόμα πιο νεοφερμένου ή παρείσακτου, που μπορεί να του πάρει τη θέση, αφού αυτός ο απειλητικός Άλλος δεν του μοιάζει σε τίποτε. Ο μετανάστης δεν έχει όψη, δεν έχει υπόσταση, δεν έχει προστασία, δεν έχει παρελθόν. Η μοναδική ταυτότητα που πρόκειται να λάβει θα προκύψει μέσα από τη συζήτηση εντός των στενών πλαισίων της κοινότητας. […]»
ΜΟΝΟ όταν ζήσει κανείς το δράμα της προσφυγιάς από έναν αναίτιο αλλά άπληστο πόλεμο, ή και απλά όταν χάσει τα χαρτιά του (ταυτότητα, διαβατήριο, κάρτες κ.λπ.), αντιλαμβάνεται τι σημαίνει να είσαι ένα τίποτε για τους άλλους. Ακόμη και στη δική σου χώρα! Πόσο μάλλον όταν είσαι πραγματικός μετανάστης στην ξένη…
