…Πρόσφυγες…

Σήμερα που γράφω, Παρασκευή πρωί, δέκα και εννέα του μήνα, η Παγκόσμια Ημέρα προσφύγων… Το βλέπω στο πολιτιστικό καλαντάρι μου…
Κι όταν θα διαβάζονται αυτές οι ταπεινές σκέψεις, θα ‘χει περάσει η… ημερομηνία της “γιορτής” βέβαια, όχι όμως και η προσφυγιά των απελπισμένων ικετών, στα σύνορα του κόσμου.
Αφού για τους ξεριζωμένους, που πήραν τους δρόμους και τους απόδρομους της εξόδου από την πατρίδα τους, ΔΕΝ θα ‘χει τελειώσει ο Δρόμος…
Ο Δρόμος των αδιεξόδων, όπως τα εκτείνουν στη νέα πραγματικότητα της “ρευστής ελπίδας”!!
Που “κινείται” ως άμμος, ότι θα βρουν ψωμί και στέγη, και “σκηνή” συναισθημάτων, θρέψη επίσης της ψυχής…, στη νέα πατρίδα(;)
Γιατί φεύγοντας από τα “γενεσιμιά ριζώματα” του τόπου τους, δεν γύρευαν μια καλύτερη μοίρα από την πολεμική φωτιά και τη φρίκη που απόδιωχνε τη ζωή τους…, αλλά γύρευαν, την ίδια τη Μοίρα!!!
Εξ αρχής!
Γνωστά πράγματα!
Κι η καθημερινή, σχεδόν, αναφορά στον μελανό βίο τους, “υποσκελίζει” μια καθορισμένη ημέρα ετησίως. Κατά την οποία θα σκύψει, ενδεχομένως, η υπεύθυνη, η αρμόδια σκέψη, στα δεινά, τις αγωνίες και τις άμεσες ανάγκες που τους αφορούν…
Πάντα εννοείται με ζητούμενα ανοιχτά.
Καμιά συνθήκη όσο και αν αποβαίνει πρόσφορη και ευνοϊκή, δεν μπορεί να λειτουργήσει απολύτως, ως πανάκεια στην κορυφαία παθογένεια των κοινωνιών!!
Της “αγωνιώδους δραπέτευσης”, δηλαδή από την πολεμικήν αντάρα προκειμένου ν’ ανταμωθεί με τη ΖΩΗ…
Νομίζει, πιστεύει δηλαδή, πως θ’ ανταμωθεί με τη Ζωή… Κι αυτή η “βουρκωμένη προσδοκία” οδηγεί τον βηματισμό της…