Αν εξαιρέσουμε τις ακραίες ρατσιστικές απόψεις ολίγων, οι περισσότεροι από αυτούς που αντιδρούσαν υποστήριζαν ότι ο τουρισμός θα θιγεί και θα υπήρχαν καταστρεπτικές συνέπειες στην οικονομία μας
Με αφορμή τη συζήτηση που ξεκίνησε ξανά για τη φιλοξενία προσφύγων στο νησί μας λόγω της έξαρσης το προβλήματος, θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε πώς αντιμετωπίσαμε το πρόβλημα με μεγάλη επιτυχία ως αυτοδιοίκηση στην Κρήτη. Μάλιστα, στην πρόσφατη συνεδρίαση της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Κρήτης, επαναβεβαιώθηκε η θέση μας αυτή για τη συνέχιση του προγράμματος φιλοξενίας σε οικίες.
Το προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα απασχόλησε έντονα την Κρήτη αρχές του 2017, όταν μας ζητήθηκε από την κυβέρνηση να φιλοξενήσουμε 2000 πρόσφυγες. Από πολλές πλευρές υπήρξαν έντονες αντιδράσεις, ακόμα και μέσα στην ίδια την τοπική αυτοδιοίκηση, ως αποτέλεσμα αυτών των πιέσεων.
Αν εξαιρέσουμε τις ακραίες ρατσιστικές απόψεις ολίγων, οι περισσότεροι από αυτούς που αντιδρούσαν υποστήριζαν ότι ο τουρισμός θα θιγεί και θα υπήρχαν καταστρεπτικές συνέπειες στην οικονομία μας.
Την ίδια στιγμή περιοχές όπως η δυτική Μακεδονία, φιλοξενούσαν περίπου 24.000 πρόσφυγες και μετανάστες που είχαν μεταφερθεί από τα νησιά του Αιγαίου τα οποία βούλιαζαν από τις αυξημένες ροές.
Τότε, μαζί με λίγους δημάρχους, είχα υποστηρίξει την άποψη ότι δεν μπορούσαμε να μείνουμε αμέτοχοι στο πρόβλημα που αντιμετώπιζε η χώρα.
Φάνταζε δε σαν ειρωνεία η επίκληση που γινόταν από ορισμένους στην παραδοσιακή φιλοξενία των Κρητών, για να απενοχοποιήσουν την άρνησή τους για τη φιλοξενία μικρού αριθμού προσφύγων στο νησί μας.
Είχα υποστηρίξει επίσης, προς αυτούς που εξέφραζαν φόβους για τον τουρισμό,
ότι, αντίθετα με ό,τι πίστευαν, η άρνηση ήταν ένας σίγουρος τρόπος για να δυσφημιστεί το νησί μας όχι μόνο εντός αλλά και εκτός συνόρων ως ένας τόπος αφιλόξενος, ο οποίος στερείται ευαισθησίας αλλά και αίσθησης αλληλεγγύης προς άλλες περιοχές της χώρας που σήκωναν μεγάλο βάρος.
Η άποψη που τότε υποστήριξα με σθένος και έχει δικαιωθεί απόλυτα, είναι ότι η ουσία του προβλήματος ήταν ο τρόπος διαχείρισης και όχι η άρνηση φιλοξενίας. Εδώ και δυόμισι χρόνια στην Κρήτη φιλοξενείται σε διαμερίσματα ένας αριθμός περίπου 1100 προσφύγων που εναλλάσσονται χωρίς κανένα πρόβλημα, ενώ αντίθετα με χρήματα της Ύπατης Αρμοστείας του Ο.Η.Ε. ενοικιάζονται διαμερίσματα και ενισχύονται οικονομικά οι προσωρινοί φιλοξενούμενοι.
Θα ήθελα επίσης να υπενθυμίσω ότι ως δήμος το 2017 με σχετική επιστολή μου προς το αρμόδιο υπουργείο, είχαμε προθυμοποιηθεί να φιλοξενήσουμε ασυνόδευτα παιδιά, αναγνωρίζοντας ότι η ύπαρξη μεγάλου αριθμού απροστάτευτων ανηλίκων, εκτεθειμένων σε κάθε πιθανό κίνδυνο αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα ανθρωπιστικά προβλήματα αυτής της κρίσης.
Τότε μας είχαν αρνηθεί αυτή τη δυνατότητα διότι δεν συνέτρεχαν πολλές από τις προϋποθέσεις για τη φιλοξενία τους. Τώρα που το θέμα έχει έλθει ξανά στην επικαιρότητα με την επίσκεψη της υφυπουργού κ. Δ. Μιχαηλίδου στην πόλη μας, ελπίζω σε συνεννόηση με τους δημάρχους να υπάρξει πρόοδος και τα Χανιά να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση αυτού του ανθρωπιστικού προβλήματος. Από όσα έχω πληροφορηθεί η διαδικασία αυτή διευκολύνεται από το γεγονός ότι υπάρχει Ευρωπαϊκό πρόγραμμα χρηματοδότησης που υποστηρίζει αυτή την διαδικασία.
Θεωρώ ότι το ζητούμενο είναι η σωστή διαχείριση του προβλήματος, κι αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός της φιλοξενίας επί των ημερών μας από τον Δήμο Χανίων πολλών εκατοντάδων μεταναστών που έφτασαν στον νομό Χανίων με πλωτά μέσα.
Χωρίς την ύπαρξη κατάλληλων εγκαταστάσεων, μαζί με τους συνεργάτες μου, τις υπηρεσίες του δήμου και εθελοντές, καταφέρναμε με αυταπάρνηση να μετατρέπουμε, μέσα σε λίγες ώρες, χώρους χωρίς υποδομές σε χώρους φιλοξενίας, όπου με αξιοπρέπεια αντιμετωπίζαμε το πρόβλημα χωρίς να ενοχληθεί κανείς συμπολίτης μας. Οι άνθρωποι αυτοί στη συνέχεια αποχωρούσαν για τον προορισμό που επέλεγαν ή που ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν.
Η σύνθετη προσφυγική/μεταναστευτική κρίση είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για την Ευρώπη, αλλά πολύ μεγαλύτερο για την πατρίδα μας και πρέπει στην πράξη ως Κρητικοί να αποδείξουμε τον πατριωτισμό μας, την αξία των παραδόσεών μας και την αλληλεγγύη μας απέναντι σε συνανθρώπους μας που την έχουν ανάγκη.
