“Πρόσφυγκες” Τι σημαίνει: Παύλου Μεθενίτη

Λόγος οξύς, όπως ακριβώς η “υδαρής πίκρα” που απολύει το στέλεχος της πικροδάφνης το κομμένο…
Δεν πειράζει, που είναι αλήθειες γνωστές, σκληρές… Ακόμη συγκλονίζουν, πάντα θα συγκλονίζουν…
Ιδού μερικά αποσπάσματα του άρθρου του Μεθενίτη.
Αντιγραφή πιστή.
«Ο Τάσος Αθανασιάδης στα “Παιδιά της Νιόβης” βάζει τον καφετζή της Αττικής, που έχασε τον γιο του στη Μικρασιατική Εκστρατεία, να προσβάλλει έξαλλος τρεις Μικρασιάτες από το Σαλιχλί, λέγοντάς τους “πρόσφυγκες”. Δεν είναι ο μόνος. Οι Ελλαδίτες είχαν επινοήσει ευφάνταστες βρισιές για να λοιδορήσουν τους πρόσφυγες, που γλύτωσαν από το μαχαίρι των νεότουρκων, για να γίνουν ανεπιθύμητοι στην Ελλάδα.
Η παρομοίωση των προσφύγων με τις σφή(γ)κες, είναι ενδεικτική της απέχθειας που ένοιωθε η ελληνική κοινωνία για τους εξαθλιωμένους Μικρασιάτες. Μια απέχθεια, που αιτία της δεν ήταν μόνο η αξενία των Ελλήνων απέναντι στους “ξενομπάτες” αλλά και ο φθόνος. Οι πρόσφυγες απολάμβαναν στον τόπο τους γενικά, ένα υψηλό επίπεδο πολιτισμού, υλικού και πνευματικού, που ενοχλούσε. Η “Σμυρνιά” ήταν μια παστρικιά δηλαδή μια γυναίκα “κακής” διαγωγής, όπως λέει ο Μείζον Ελληνικό Λεξικό, γιατί επέμενε να πλένεται, όπως οι ιερόδουλες που αναγκαστικά καθαρίζονταν μετά από κάθε πελάτη, όταν οι “τίμιες” μικρή σχέση είχαν με την οικιακή και ατομική καθαριότητα, την “πάστρα”.
Επί πλέον, οι Έλληνες εκμεταλλεύτηκαν αγρίως τους πρόσφυγες αρπάζοντας τα κτήματα των μουσουλμάνων που είχαν εγκαταλείψει τον ελλαδικό χώρο με την ανταλλαγή των πληθυσμών τα λεγόμενα “ανταλλάξιμα” που υποτίθεται πως προορίζονταν για τους Μικρασιάτες.
Πογκρόμ, ληστείες, πυρπολήσεις των τσαντιριών τους, φόνοι και τραυματισμοί ήταν στην ημερήσια διάταξη, κι από πάνω τους έβριζαν κιόλας.
Για τον Γεώργιο Βλάχο, τον εκδότη της “Καθημερινής” ήταν “προσφυγική αγέλη”!!
…Πολλοί εύχονταν «να είχε σφάξει ο Κεμάλ όλους αυτούς τους τουρκόσπορους» ενώ, όπως γράφει η Βασιλική Ράλλη (στο βιβλίο της “Πατρίδα αξέχαστη Μικρά Ασία – εκδόσεις ΙΔΙΣΜΕ) στη Μυτιλήνη όπου είχαν καταφύγει πολλοί από τα Μοσχονήσια και το Αϊβαλί, είχε ακουστεί στη Λεσβιακή ντοπιολαλιά το εξής: “σουργούνια, να βούλα του καγίτς π’ σας έφιρνι”, δηλαδή “να βουλλιαζε το καΐκι που σας έφερνε ξευτιλισμένοι”.
…Ο εκδότης του “Πρωϊνού Τύπου” Νίκος Κρανιωτάκης είχε απαιτήσει, να φορέσουν οι πρόσφυγες κίτρινα περιβραχιόνια για να τους ξεχωρίζουν και να τους αποφεύγουν, οι Ελληνες που άκουγαν στους ταγούς τους!
“Φωτιά στους Τουρκόσπορους!” φώναζαν στο συλλαλητήριο το 1923 οι αντιβενιζελικοί διαδηλωτές, εννοώντας πως οι Μικρασιάτες ήταν μπάσταρδοι, τουρκοσπέρματα, ευτελή υποπροϊόντα γενετικής επιμιξείας με πατέρα Τούρκο και μάνα Χριστιανή»!!!