Προσοχή: Συνεχείς πτώσεις πολιτών από τα σύννεφα!

Δημοσιογράφος μεγάλου ιδιωτικού καναλιού ρωτά αυτόπτη μάρτυρα: «Τα σώματα των δύο νεκρών ήταν στο πεζοδρόμιο ή επί της λεωφόρου;». Ζητά στοιχεία για τη χωροταξία του θανάτου. Από τα συμφραζόμενα γίνεται αντιληπτό ότι ο μάρτυρας δεν είδε τη δολοφονία, αλλά απλά το αποτέλεσμά της.
Αυτό λέγεται κατάντια. Μια κατάντια που δεν καταδικάζει κανείς, αφού οι περισσότεροι είμαστε άφωνοι μπροστά στις τηλεοράσεις που μεταδίδουν αποκαλυπτικά ρεπορτάζ. Στην πραγματικότητα, αμήχανος δημοσιογραφικός λόγος με ανερμάτιστες αναφορές για το χρονικό της δολοφονίας, συναντούν την κόντρα πλακέ γλώσσα κυβερνητικών και κομματικών ανακοινώσεων. Και αφού το Κοινοβούλιο ομόθυμα καταδικάζει το γεγονός, τότε το πρόγραμμα συνεχίζεται κανονικά. Με κρασί “Μπρούσκο” υψηλής περιεκτικότητας σε αλκοόλ και εξίσου χαμηλής ερμηνευτικής αξίας. Με επαναλήψεις κωμικών σειρών για να μας θυμίζουν την προ κρίσης ανεμελιά. Με τούρκικα ξεκατινιάσματα που ταιριάζουν απόλυτα με την πολιτιστική μας διάσειση. Και με τον Λάκη Γαβαλά να χορεύει ένα ακόμη τζάιβ με σχετική επιτυχία.
Αναρωτιέμαι: Το πολιτικό μας αδιέξοδο αποτελεί διάλειμμα στο τηλεοπτικό τέλμα που μεταφράζεται σε κοινωνική κατατονία; Ή τελικά η αδυναμία μας να αρθρώσουμε λόγο διεκδίκησης είναι αυτή που δημιουργεί μεγάλες ρωγμές, μέσα στις οποίες θα συνεχίζουμε να θάβουμε, εκτός από την ανικανότητά μας και τους νεκρούς του όποιου μίσους;
Καμία ανάλυση δεν είναι σημαντική. Καμία συζήτηση, πέρα από συναισθηματισμούς και ιδεολογικούς φράχτες, δεν έχει θέση. Μια τέτοια συζήτηση άλλωστε απαιτεί κατάρτιση, κοινωνιολογική γνώση και επιστημονική προσέγγιση. Με λίγα λόγια αποτελεί στοιχείο που μόνο υψηλή διανόηση μπορεί να διαπραγματευθεί. Σε αυτή τη χώρα, όμως, η διανόηση έχει στιγματιστεί λόγω του δήθεν δυσκολονόητου χαρακτήρα της. Εχει απομονωθεί, γιατί η γλώσσα της ταράζει εφησυχασμένες και επίπεδες συνειδήσεις. Εχει αποκλειστεί, γιατί όλα μετριούνται σύμφωνα με το βάθος του πορτοφολιού και όχι με το ανάστημα της ιδέας. Σε αυτή τη χώρα, αυτό που χρειάζεται είναι απλά κάποιος να καταδικάσει το γεγονός. Αυτό κάνουμε χρόνια τώρα.
Το 2008 καταδικάσαμε τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Τον περασμένο μήνα τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Πριν λίγες μέρες, τη δολοφονία του Γιώργου Φουντούλη και του Μανώλη Καπελώνη. Που είναι άνθρωποι με ονοματεπώνυμο κι όχι μόνο μέλη της Χρυσής Αυγής. Και ύστερα, τι; Πάμε για ύπνο; Πάμε για εκπτώσεις; Πάμε ολοταχώς για Χριστούγεννα; Οταν η απόλυτα φυσιολογική καταδίκη μιας οποιασδήποτε δολοφονίας, αποτελεί το στοιχείο που καταγράφεται ως η ομόθυμη αντίδραση ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος, τότε αυτό το σύστημα έχει μάλλον καταρρεύσει. Και αυτό που φοβάται κυρίως, δεν είναι το πρόσωπο της τρομοκρατίας, αλλά το ίδιο του το πρόσωπο που αποφεύγει εδώ και χρόνια να αντικρίσει.
Στο χρονικό σημείο του βαθύτερου κοινωνικού προβλήματος που καλείται να αντιμετωπίσει η Ελλάδα στη νεότερη ιστορία της, ακόμα και αυτοί που διεκδικούν την αλλαγή στην εξουσία, θολωμένοι από τις εξελίξεις υποκύπτουν σε σφάλματα. Η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος που διεκδικεί να ανοίξει τον δρόμο εξόδου από την κρίση, αναφέρθηκε σε προσπάθεια αποσταθεροποίησης! Και η βασική ερώτηση είναι η εξής: Τι έχει μείνει σταθερό; Οι υπηρεσίες υγείας; Η προστασία των ανέργων; Η δημόσια εκπαίδευση; Ή μήπως η πολιτιστική ταυτότητα ενός τόπου που έχει βραβευθεί με δύο Νόμπελ ποίησης και έχει καταντήσει κλινικός θάλαμος οικονομικών πειραμάτων υπό την εποπτεία της τρόικας;
Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως, όταν η κοινωνική οργή υπνωτίζεται, όταν η δημοκρατική αντίδραση καταστέλλεται, τότε το περιθώριο βρίσκει τους απαραίτητους ελεύθερους χώρους για να δράσει. Αυτό είναι κάτι που οι υπεύθυνοι της δημόσιας τάξης γνωρίζουν καλά. Γι’ αυτό και λίγα μόλις λεπτά μετά τη δολοφονία, έκαναν γνωστό το ότι όλο το τελευταίο διάστημα περίμεναν ένα νέο τρομοκρατικό χτύπημα. Και έπεσαν μέσα. Κι εμείς από τα σύννεφα!
Αν αυτή είναι η κοινωνία που φτιάχνουμε στην προσπάθειά μας να βγούμε από την κρίση, τότε προτιμώ να μείνω φτωχός, επιλεκτικά κοινωνικός και άκρως αποσυνάγωγος. Κι αν πρέπει κι εγώ με τη σειρά μου, λόγω του εθίμου, να καταδικάσω κάποιον, ας καταδικάσω τον εαυτό μου. Για όλα όσα έμαθα χρόνια τώρα να καταπίνω αμάσητα. Για την ιδεολογική μου αμηχανία.
Κυρίως, όμως, για το ότι συνεχίζω να πέφτω από τα σύννεφα, ενώ «ζω» πανευτυχής στο υπόγειο της πραγματικότητας.