«Οι ηθοποιοί της παράστασης νομίζουν
ότι τα προσωπεία, οι κόθορνοι*
και τα ρούχα τους είναι αυτοί οι ίδιοι».
Επίκτητος
Τι άλλαξε εδώ και 2000 χρόνια; Πάλι δεν ταυτίζονται οι ηθοποιοί (βλ. κυβερνώντες κ.ά.) με τις καρέκλες τους; Ακόμη κι όταν τους αφαιρέσεις τα προσωπεία, τους κοθόρνους και τα ρούχα, αυτοί έχουν ταυτιστεί τόσο με τον ρόλο τους, που συνεχίζουν συνήθως να παίζουν τον ίδιο ρόλο, σαν να μην άλλαξε τίποτα στη ζωή τους.
Λέει κάποιος σοφός, ότι αν πάρουμε έναν από τους ισχυρούς κυβερνώντες και τον αφήσουμε μόνο του στην έρημο, θα γίνει ο πιο ανίσχυρος από όλους μας. Το είδαμε άλλωστε πρόσφατα σε Ευρωπαίο διοικούντα, όταν μία κοπελίτσα του έριξε χαρτοπόλεμο. Ο πανικός στη φάτσα του έχει μείνει στις μνήμες όλων μας.
Αυτό που δεν έχουν αντιληφθεί πολλοί διοικούντες είναι ότι τους δόθηκε “η θέση” από τον λαό, για ορισμένο χρονικό διάστημα και για συγκεκριμένο ρόλο. Ο λαός κρίνει αν ο ρόλος παίζεται σωστά και τότε μόνο, ο λαός ξαναδίνει τη δύναμή του και πάλι για ορισμένο χρονικό διάστημα.
Οπωσδήποτε, με κάποιες γαλιφιές ένας καλός θεατρίνος ίσως ξεγελάσει μέρος του λαού σε επιλογή που δεν αξίζει, αλλά κι αυτό για πόσο διάστημα; Το θέατρο, το παραμύθι, φαίνεται, γίνεται αντιληπτό και τότε μπαίνεις στη μαύρη λίστα.
Ορισμένοι ή ίσως πολλοί νομίζουν ότι οι γαλιφιές ή η καταγωγή από τζάκι, τους δίνει μόνιμη θέση στη σκηνή, διότι ελέγχουν τον λαό. Κανένας άνθρωπος όμως δεν είναι κύριος άλλου ανθρώπου, παρά μόνο ο θάνατος, η ζωή, η χαρά και ο πόνος, κατά τον Επίκτητο. Ας το θυμόμαστε.
Οι φόβοι μας μάς κάνουν να χάνουμε την ανεξαρτησία μας και να γινόμαστε ελεγχόμενοι. Και το γνωρίζουν καλά αυτό οι ηθοποιοί (διοικούντες) και το χρησιμοποιούν κατά κόρον, διότι η μη καθαρή σκέψη και η επιλογή κάτω από την πίεση του φόβου κάνει τον θεατή λαό να δίνει τη δύναμή του όχι συνειδητά, αλλά μερικώς κατευθυνόμενα.
Ο λαός, δηλαδή ο καθένας μας, χρησιμοποιεί στην καθημερινή ζωή του αντίστοιχα θέατρα; Κι όμως χρησιμοποιεί.
O πατέρας για παράδειγμα όταν μαλώνει το παιδί του φωνάζει, αγριεύει, δημιουργεί φόβο ακόμη και πανικό κάποιες φορές. Σε τι διαφέρει από την τακτική πολιτικών; Σε τίποτα εκτός του ότι το πεδίο επίδρασης είναι σε ένα ή άντε σε 2-3 άτομα. Μήπως δεν χρησιμοποιούμε και γαλιφιές; Ας σκεφθούμε ότι από εκεί ξεκινάμε πολλοί για να πετύχουμε κάτι, πριν καταλήξουμε σε φωνές και φόβο, σε περίπτωση αποτυχίας της γαλιφιάς.
Μήπως τελικά όλοι παίζουμε θέατρο, αλλά διαφέρει μόνο το ακροατήριο; Και ποια είναι τελικά η ανάγκη του θεάτρου; Να περάσουμε το δικό μας με όποιο τρόπο. Έτσι τονώνουμε το Εγώ μας, τον εγωισμό μας, και νομίζουμε ότι αυτό είναι και το Είναι μας. Πόσο όμως αλήθεια είναι αυτό; Και η αγάπη προς τον πλησίον πού είναι; Ή μήπως η τάχα διαπαιδαγώγηση του παιδιού, του διπλανού, είναι υποχρέωση δική μας με τον οποιονδήποτε τρόπο;
Ας βγάλουμε όλοι τα προσωπεία κι ας δούμε τις αξίες της ζωής, τις πραγματικές αξίες, την αγάπη για τον διπλανό, κι ας αφήσουμε τις δικαιολογίες για τα ελαττώματά μας, τα δαιμόνιά μας.
*κόθορνος = ειδικό βαρύ υπόδημα με παχέα πέλματα και τακούνι. Το χρησιμοποιούσαν στις αρχαίες τραγωδίες.
