Προσωπικές στιγμές του Μίνωα Ζομπανάκη

Ολοκληρώνοντας την αναφορά μου στην προσωπικότητα του Μίνωα Ζομπανάκη, παραθέτω ορισμένα δικά του λόγια:
«Ο άνθρωπος έχει τη δύναμη και μπορεί με συνεχή προσπάθεια, επιμονή, πειθαρχία, συγκροτημένη σκέψη και σωστή κρίση να επιτύχει υψηλούς στόχους, ακόμα και αν έχει ξεκινήσει από πολύ χαμηλά. Αν για κάτι είμαι υπερήφανος είναι ότι σε όλη τη σταδιοδρομία μου βάδιζα συνειδητά με γνώμονα την ηθική, χωρίς υποχωρήσεις και μακριά από κάθε είδους διαπλοκή, πράγμα που μου επέτρεπε να έχω το κεφάλι ψηλά και να λέω τη γνώμη μου χωρίς ιδιοτέλεια ή προκαταλήψεις. Το γεγονός ότι κατάφερα να φτάσω ως εδώ, οφείλεται στη φιλοδοξία, τη μετριοπάθεια και τη συμπόνια του χαρακτήρα μου. Το τρίπτυχο αυτό που πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους νεώτερους, προσφέρει στον άνθρωπο μια σωστή και ισορροπημένη ζωή. Δεν μπορείς να είσαι ευτυχής όταν συνάνθρωποί σου δυστυχούν. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι είμαστε συνοδοιπόροι στην κοινωνία που ζούμε και οφείλουμε να βοηθάμε όσους έχουν ανάγκη. Να είμαστε προσηνείς με όσους ζητούν τη συμβουλή ή τη βοήθειά μας. Να μην περιφρονούμε κανέναν άσχετα από την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκει. “Αγαπάτε αλλήλους” έλεγε ο Χριστός. Προσωπικά συνάντησα πολλούς φτωχούς ανθρώπους που αντιμετώπιζαν τις δυσκολίες της ζωής με σοφία και θάρρος. Το νόστιμο φαΐ θα το βρεις στο σπίτι του φτωχού, συνηθίζει να λέει. Στέλιο, δεν επεδίωξα πότε να γίνω πλούσιος. Μπορούσα να είχα πολύ περισσότερα από τον Λάτση γιατί πήγα δέκα χρόνια πριν από αυτόν στη Σαουδική Αραβία. Ημουν και είμαι σύμβουλος της Κυβέρνησής τους και αμείβομαι γι’ αυτό. Τίποτα περισσότερο. Η ευπορία είναι ευχή και ο πλούτος κατάρα. Είμαι ένας εύπορος άνθρωπος που έκτισε προς το τέλος του βίου του σε αυτό εδώ τον όμορφο λόφο που πήρα από κληρονομιά, ένα ωραίο και άνετο σπίτι να φιλοξενώ τις οικογένειες των παιδιών μου, τους φίλους μου και να περάσω τα υπόλοιπα χρόνια που θα μου χαρίσει ο Θεός, εδώ στον τόπο που γεννήθηκα και τόσο αγαπώ, με ηρεμία και περισυλλογή».
Αγαπητέ Μίνω, και τώρα που βρίσκεσαι τόσο μακριά… και δεν έχω πρόβλημα συνείδησης, δημοσιοποιώ, συγχώρα με γι’ αυτό, ορισμένα αποσπάσματα από μιαν από βάθους ψυχής εξομολόγηση που σου έκαμα:
«Χανιά 11 Φλεβάρη 2003
Πολύ αγαπητέ μας Μίνω,
Να γνώριζες σε τι αφάνταστα δύσκολη θέση βρίσκομαι, ακόμα και τώρα που σου απευθύνω αυτές τις λίγες γραμμές, γιατί αδυνατώ να συλλάβω το μέγεθος της μεγαλοσύνης σου.
Θεέ μου, είπα μέσα μου, υπάρχουν ακόμα τέτοιοι Άνθρωποι!! Αισθάνομαι βαθιά περηφάνια γιατί από την αρχή της μακρόχρονης γνωριμίας μας σε νιώθω δικό μου άνθρωπο.
Σε εκτιμώ πολύ γιατί είσαι απλός, αληθινός, και άδολος! Και γι’ αυτό μεγάλος! Γεμίζει το είναι μου όταν στις συχνές συναντήσεις μας, σε ακούω να λες: “Γεια σου ξάδελφε!”. Το λες με όλη τη βαθιά του έννοια!
Τι άλλο να πω! Καλύτερα να σωπάσω…
Κατάλαβες τώρα γιατί κατέφυγα σε αυτό το μέσον για να σου εκφράσω κάπως αμυδρά την ευγνωμοσύνη μου; Πώς θα μπορούσα αλλιώς; Ισως… ντραπώ όταν σε δω!
Δεν ξέρω…
Με αγάπη πολλή
Ο ξάδελφός σου!
Στέλιος»