Ενα νέο βιβλίο φιλοσοφικό προστέθηκε και κοσμεί τη βιβλιοθήκη μου, ήτοι το: “Προσωπείον και Προσωπικότης” που είχε την ευγενή καλοσύνη να μου στείλει ο συγγραφέας του, π. Ιγνάτιος Θεμ. Χατζηνικολάου. Είναι το 24ο του πολυγραφότατου ιερωμένου, μία ακόμη αχτίδα φωτός στον πνευματικό σκοταδισμό της εποχής μας, μία ακόμη όαση στην πνευματική έρημο των καιρών.
Ενα βιβλίο που μελέτησα “απνευστί”, καθ’ ότι, από την πρώτη σελίδα του προλόγου κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, που αισθάνεται ένα “λάλον ύδωρ” να ρέει από μία κρήνη σπάνια και θεόπνευστη και να “σβήνει” την “πνευματική δίψα”, την ταλανίζουσα τις έλικες του πεπερασμένου εγκεφάλου της ανθρώπινης οντότητας.
Μα εκείνο που με έκανε να προσέξω εξ αρχής το φιλοσοφικό τούτο πόνημα, είναι η χρήση του πολυτονικού συστήματος την (αθάνατης) ελληνικής γλώσσας, του συστήματος που και η δική μου η γενιά διδάχτηκε και διδασκόταν, μέχρι που κάποιοι “πολιτικάντηδες”, “τοις αλλοφύλων και αλλοφώνων ρήμασι πειθόμενοι”, εισήγαγαν το μονοτονικό σύστημα στα σχολεία όλων των βαθμίδων και στη γενικότερη ελληνική γραφή, “ακρωτηριάζοντάς” τη… Φευ!
«Φοράμε τη μάσκα (προσωπείον), ενώ στην ουσία στερούμεθα την προσωπικότητα, δηλαδή τον αληθινό άνθρωπο…», τονίζει ο συγγραφέας, διευκρινίζοντας περαιτέρω: «Αλλο το προσωπείον, το καμουφλάρισμα, και άλλο η χαρισματική και επωφελής προσωπικότης».
Ο π. Ιγνάτιος Χατζηνικολάου, επισημαίνει τον όρο του “Δονκιχωτισμού” (που “μωραίνει” και “τυφλώνει”), δηλαδή του μεγαλομανούς, του φαντασιόπληκτου και κατ’ επέκταση του θεατρινισμού και της επίδειξης ψεύτικης ικανότητας ή αξίας. Εισάγει και θεμελιώνει δυο αποφθέγματα, ήτοι: «Γεμίσαμε από αξιώματα και στερούμαστε από αξίες» και «πνιγήκαμε από ποσότητα και στερούμαστε την ποιότητα». Και συμπεραίνει: «Μας λείπει ο άνθρωπος – αξία που μάταια αναζητούσε ο Διογένης και για τον οποίο ήρθε, εδίδαξε, εθαυματούργησε και εσταυρώθηκε ο Χριστός». Αυτόν τον “άνθρωπο – αξία” αναζητά στα σημερινά ανθρώπινα πλήθη και τον υπερτονίζει με τα διαχρονικά αποφθέγματα των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων, και όχι μόνο.
Στηλιτεύει τον μεγαλοϊδεατισμό ή δονκιχωτισμό τον οποίο χαρακτηρίζει “μεγάλη και τραγική ασθένεια” και ψυχογραφεί τον μεγαλοϊδεάτη, τον οποίο θεωρεί “ασθενή”, και τον χαρακτηρίζει ως “κατά φαντασίαν υγιή”, ψεύτικο και κίβδηλο. Τον εμφανίζει ως ζηλεύοντα τη δόξα του Υπεράνθρωπου του Νίτσε, και “γυμνό από αρετές, αλλά καλοντυμένο και εμφανίσιμο που επιζητά τη δόξα των ανθρώπων” ήτοι “δοξομανής” και “ανθρωπάρεσκος” κατά τους επιτυχείς νεολογισμούς του συγγραφέως. Του αποδίδει την (υπέρμετρη) υπερηφάνεια, την καύχηση και τον αυτοέπαινο, το πάθος της φιλαυτίας (πρώτο απ’ όλα τα πάθη) και συνεχίζει: «Τυραννούμενος απ’ τη φοβερή ασθένεια της φιλαρέσκειας και της αρχομανίας, δημιουργεί προβλήματα και στον εαυτόν του και στο στενό και ευρύ περιβάλλον του και στους υπηκόους – υποτακτικούς του»… ακόμη, «…ο μεγαλοϊδεάτης δεν έχει αδελφό, φίλο ή συγγενή γιατί είναι μόνο αυτός…», πέραν των αυλοκολάκων και λοιπών που τον περιστοιχίζουν. Δεν εξαιρεί δε -ο συγγραφέας- τον κοσμικόν, τον πολιτικόν και εκκλησιαστικόν χώρον, επισημαίνοντας με νόημα: «…Κι αν είχαμε και έχομε τα οικτρά χάλια μας, αυτό οφείλεται στην πολιτική και την κάθε εξουσία…».
Σκιαγραφεί δε την εξουσία και την πολιτική, ως: «λέξεις που σου θυμίζουν ό,τι χειρότερο και που προοιωνίζουν ότι χαλεπότερον», συμπεραίνοντας:
«Ο σύγχρονος πολιτικός, είναι το θορυβωδέστερο πρόσωπο με τη μικρότερη προσφορά». Για την “πρόληψη και θεραπεία” του μεγαλοϊδεατισμού, προτείνει ο συγγραφέας την έγκαιρη “διάγνωσή” του στα παιδιά και μεταξύ πλείστων άλλων επιτυχών παραινέσεων: «…Ας αφήσουμε τις οικογενειοκρατίες που “κατά παράδοση”(!) μας κυβερνούν. Ας γκρεμίσουμε τον νεποτισμό, την ευνοιοκρατία και την εξαγορά μας από τυχάρπαστους και επιόρκους…». Πόση αλήθεια υπάρχει στα λόγια αυτά του σοφού ιερωμένου συγγραφέως, που μετά παρρησίας παραθέτει!
Δεν παραλείπει δε ο συγγραφέας, να τονίσει την ευθύνη και τη στάση μας (ως πολιτών) στον εξουσιαστή και μη, καθώς και στην κάθε μορφή εξουσίας. Είναι το 3ο Κεφάλαιο του βιβλίου, το οποίο -κατά την άποψή μας – ΠΡΕΠΕΙ να αναγνωστεί απ’ όλους τους άρχοντές μας, αλλά και από τους αρχόμενους (όλους εμάς). Αμφότεροι, θα ωφεληθούν τα μέγιστα. Αποτελεί -κατά την άποψή μας- το Κεφάλαιο αυτό, μία διαρκή πνευματική παρακαταθήκη – οδηγό για τον κάθε πολιτικό, αλλά και τον πολίτη! Δεν παραλείπει δε να παραθέσει και τον λόγο της Εκκλησίας σε εκλογική περίοδο και σε περίοδο εκλογών, κάτι, που καθιστά “ποιοτικότερο” το Κεφάλαιο αυτό.
Το βιβλίο αυτό του π. Ιγνατίου Χατζηνικολάου, αποτελεί μία κραυγή αφύπνισης του συν-ανθρώπου, που πορεύεται κάθιδρος μέσα στην καυτή έρημο της απαξίας, του μεγαλοϊδεατισμού, της φιλαυτίας, του αριβισμού, της κακίας, της ηθικής πτώσης. Ευχόμαστε από καρδιάς, να μην αποτελέσει “βουήν εν τη ερήμω”, να μην καλυφθεί από τις χρονοθίνες των καιρών και να αποτελέσει πηγήν ανάνηψης του ανθρώπου μέσα στην έρημο αυτή…
* γεωπόνος – συγγραφέας
