Προσωπείον και Προσωπικότης

Μας βλέπεις όλους εμάς;
Δε μοιάζουμε με ένα τεράστιο θίασο;
Είναι παρήγορο το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα αγωνιστές που λάμπουν με το παράδειγμά τους, την αυτοθυσία και την ανιδιοτέλεια τους σα μάχονται ολόδροτοι στις επάλξεις λόγου και πολιτισμού.
Τους θωρώ με τα ψυχομάτια μου ν’ αρπούν το δικό τους το πολυκαιρισμένο κι ηρωικό λάβαρο, να σέρνουν έναν αλλιώτικο χορό του Ζαλόγγου (που ορισμένοι σύγχρονοι προδότες της ιστορίας μας τολμούν ακόμα κι αυτόν να αμφισβητήσουν αφού δεν κομίζει δηνάρια στα εκφυλισμένα συφέροντά τους), και να μας προσφέρουν την πυξίδα για της ζωής το δοιάκι που θα μας βγάλει στην ατραπό τη δύσβατη μα τιμημένη.
Γιατί, «αληθινή ευλογία δεν είναι το να έχει κανείς κάτι, αλλά το να είναι κανείς κάτι»(σ. 9)  όπως μας τονίζει εύστοχα ο π. Ιγνάτιος ο δικός μας, ο ταπεινός μοναστής και σεβαστός δάσκαλος και ποιμένας.
Κι είναι της εποχής μας έντονο το γνώρισμα να ζητούμε τον πλούτο της ύλης κι ας στερούμαστε το πνέμα, κι αξίες διαχρονικές. Κι αρπούμε μια μάσκα, που σε αφθονία προσφέρονται σε κάθε γωνιά του δρόμου της αμαρτίας κι ανυπαρξίας, γινόμαστε κακόγουστοι μασκαράδες για να κοροϊδέψουμε, να αδικήσουμε, να σκοτώσουμε τον συνάνθρωπο λουσμένοι ένα παγερό χαμόγελο.
Κι ανασέρνω παλιές εικόνες ντομπροσύνη κι αγάπη γνήσια ποτισμένες, με τον άθρωπο να μη κατέχει τι είναι κοροϊδία και πρόσωπο διπλόμορφο, να μιλεί και να εννοεί αυτό που λέει και να γελά σαν πρέπει, να κλαίει με δάκρια αληθινά, σαν πονεί. Και νοσταλγώ κι απορώ, κι ομολογώ πως, πιο δύσκολα, μα, πιο γευστικά ήντουσαν τότε.
Δεν είχανε βλέπεις μπογιαντίσματα και προσωπεία που μας λέει ο πολυγραφότατος κι ακούραστος σκαπανέας, ο Αρχιμανδρίτης π. Ιγνάτιος Χατζηνικολάου στο καινούργιο του πόνημα ¨Προσωπείον και Προσωπικότης¨  που είναι και το 24ο βιβλίο της πνευματικής του σοδειάς.
Ομολογώ πως καμαρώνω το σθένος, την ικμάδα της πνευματικής του νιότης, και το θάρρος του να τα ψέλνει σε μικρούς και μεγάλους, σε πολιτικούς και πολιτικάντες, «Η πολιτική διαφθορά είναι αποτέλεσμα της ψυχικής..»(σ.76), σε λαϊκούς και απρεπείς ρασοφόρους, σε όλους αυτούς πον υ στερούνται ή κρύβουν την προσωπικότητά τους φορώντας το προσωπείο της διαφθοράς και του εμπαιγμού. Και μια ευχή-προσευχή φέρνει στα χείλη μας: «Κάμε, Θεέ μου, να γίνουμε όλοι, μικροί και μεγάλοι, άρχοντες κι αρχόμενοι, καθαροί σαν το χιόνι κι ευωδιαστοί σαν το ταπεινό λουλούδι.» (σ. 184).
Δεν είναι ένα απλό βιβλίο και μια ιστορία της φαντασίας, μα ένα εμπνευσμένο κήρυγμα, μια φωνή διαμαρτυρίας και πολιτικού θα ‘λεγα λόγου, ένα  αποτέλεσμα ενδελεχούς κι επίπονης, έρευνας που το μελετούμε και βεβαιωνόμαστε για μια πικρή αλήθεια. «… σε τι δίνουν σημασία οι άνθρωποι: την εμφάνιση, την γοητεία, τον καθωσπρεπισμό, τον φαρισαϊσμό και την υποκρισία. Την γυαλάδα, τα παχιά λόγια. Το θέατρο και την παραπλάνηση. Αριστοι ηθοποιοί, αλλά και δράστες, σε ένα κακόγουστο και καταστροφικό δράμα…»(σ.9) που ξεπηδά μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ετούτου.
Και μερικές φορές « η δημαγωγία των υποσχέσεων, …δεν είναι μόνο μια απάτη, αλλά είναι και μια διαστροφή του ιδίου του λαού…»(σ. 140).
Θέλω με την καρδιά μου να ευχαριστήσω τον π. Ιγνάτιο για το καινούργιο του δώρο στην κοινωνία και να ευχηθώ υγεία κι αντοχή να συνεχίσει το θεάρεστο αυτό έργο του, να μας διδάσκει και καθοδηγεί μέσα απ’ τις, όλο θαλπωρή και σοφία, σελίδες των βιβλίων του.